Man bijt hond
3 maart 2014
Angelique en Kyra verheugen zich op een aflevering van Man Bijt Hond over de afdeling oncologie van het AMC. Maar herinneringen ophalen blijkt toch niet altijd even leuk.
Angelique en Kyra verheugen zich op een aflevering van Man Bijt Hond over de afdeling oncologie van het AMC. Maar herinneringen ophalen blijkt toch niet altijd even leuk.
Al een paar dagen zie ik het voorbijkomen op facebook; “Man bijt hond heeft opnames gemaakt op de afdeling oncologie”. Mijn eerste reactie is: ‘Wat leuk!’ De afdeling oncologie, we hebben er zo lang gelegen en we komen er nog steeds even langs om ‘hallo’ te zeggen of om iemand uit onze AMC-familie op te zoeken.
Op maandag mis ik de uitzending, maar dinsdag zitten Kyra en ik er klaar voor. Van Remy hoeft het allemaal niet zo, die zit nog lekker met Sam na te tafelen, maar Kyra is enthousiast. Ze is benieuwd wie van de staf ze gaat zien op tv. Een rits aan namen komt langs en bij iedereen moet ik zeggen of we ze op tv gaan zien.
En daar is hij dan: de afdeling waar wij zo lang hebben gelegen en waar we nu nog steeds rondlopen. Waar we bijna iedere vierkante centimeter van kennen en waar we wel in iedere kamer zijn geweest of hebben geslapen. En met het aanprikken van de port-a-cath van het kindje in het filmpje, bij de eerste kreet, staan mijn haren rechtovereind. De tranen springen in mijn ogen en heel even ben ik weer terug op de afdeling. De ernst van de situatie dringt weer tot mij door en het gevoel van machteloosheid heeft weer de overhand. Ook Kyra kijkt verschrikt. Alsof ze zich alles wat er een hele tijd geleden op de afdeling gebeurd is alleen nog maar vaag kon herinneren en nu naar boven komt.
Maar stiekem is het helemaal niet zo lang geleden. En hoewel we thuis graag weer gewoon ons leven op willen pakken, besef ik mij dat we vorig jaar om deze tijd met het hele gezin in Frankrijk zaten voor de behandeling van onze mooie dochter. Nog maar een jaar geleden vochten wij keihard tegen die rotkanker. Het leek de hele tijd zo ver weg, maar in feite is het een heel dun korstje dat langzaam maar zeker over de grote pijnlijke wond groeit.
Man bijt hond hoef ik voorlopig even niet meer te zien. Misschien iets voor een later tijdstip, maar laat nu de wonden nog maar even goed helen.
