Logé

3 november 2014

Het lukt Angelique niet echt om de rust te pakken die de dokter had voorgeschreven. Gelukkig brengt een logé de nodige momenten dat ze even nergens aan hoeft te denken.

Het lukt Angelique niet echt om de rust te pakken die de dokter had voorgeschreven. Gelukkig brengt een logé de nodige momenten dat ze even nergens aan hoeft te denken.

Rusten gaat niet altijd even goed. Ik heb een baan, een gezin, een wasstapel die met de dag hoger wordt en een logé. Dus rusten zit er niet altijd in. Ik werk nu halve dagen omdat ik anders om 4 uur in elkaar zak en met geen mogelijkheid meer naar huis kom. Maar de voorgenomen rust wil nog niet echt komen. 

Thuis is er genoeg te doen. Wanneer ik van mijn werk thuis kom, staat er een over enthousiaste hond op mij te wachten. Het is een grote zwarte hond, een kruising tussen een labrador en nog iets anders. Hard kwispelend en luid blaffend wacht hij mij op. Als je niet beter zou weten, dan zou je denken dat hij mij op wil eten.

Maar niets is minder waar. Ik krijg een poot en moet direct met hem mee naar buiten. Hij wil spelen, rennen en nog meer spelen, dus loop ik met hem naar het park. Het is een lief beest en terwijl ik naar hem kijk als hij voor de zoveelste keer onnozel zijn bal aan het zoeken is, besef ik me dat ik dit mis. Even die paar momenten per dag, dat ik met de hond loop en verder nergens aan hoef te denken en de gezelschap van een hond. Het brengt rust in mijn oh zo chaotische hoofd en ik voel me een stukje beter.

Wanneer we thuis komen, schenk ik een kop thee in en ga ik even rustig in mijn stoel zitten, komt hij trouw bij me liggen en kijkt hij me liefdevol aan. Hij mag dan wel een logé zijn, maar we zijn dikke maatjes geworden. En misschien is dit nu wel net, wat de dokter heeft voorgeschreven!