Interview

18 november 2013

Een interview over de protonenbestraling van Kyra verloopt anders dan Angelique had verwacht.

Een interview over de protonenbestraling van Kyra verloopt anders dan Angelique had verwacht.

Naar aanleiding van een tweet over protonenbestraling, de behandeling die Kyra heeft gehad in Parijs, werd ik een paar maanden geleden benaderd door Vokk. Vokk staat voor Vereniging Ouders, Kinderen & Kanker en steunt gezinnen met een kind met kanker. Zij wilden graag mijn verhaal horen en dit in hun kwartaalblad publiceren. Na een korte aarzeling ging ik overstag. Want hoewel ik wel deze blog schrijf en het merendeels over de ziekte van mijn dochter gaat, was de gedachte aan het verhaal live vertellen erg eng. Maar wat kon er gebeuren? Dat ik voor een wildvreemde in tranen uit zou barsten? Die kans zat er in, zeker nu ik tegenwoordig veel last heb van verdrietige buien. Maar ik gokte het erop en ging er vanuit dat deze mensen wel wat zijn gewend. Ze interviewen immers al jaren ouders en gezinnen waarvan een kind kanker heeft. 

We hadden afgesproken om bij ons thuis het interview te houden. Kyra zou dan net uit school komen en dan zou ze haar ook nog even kunnen zien. Achteraf was dat misschien iets minder handig, want bij iedere zin die deze mevrouw opnam, zat er wel een boefje zijn of haar eigen verhaal te vertellen. Er werd ineens honderduit gesproken over school, Sint Maarten, Sinterklaas, oma’s en al het andere wat ze konden verzinnen. Want terwijl ze anders zo lief samen spelen en vooral geen aandacht opeisen, leek het nu op een ongeorganiseerde chaos en besloot ik ze maar even zoet te houden met een leuke film.

Eindelijk kon ik dan even rustig mijn verhaal doen. Terwijl wij een uur aan een stuk door praatte, merkte ik dat ik er een bepaalde emotionele afstand van had genomen en ik het verhaal kon vertellen alsof het in een boek geschreven stond. Zonder veel emotie vertelde ik over de dagen voor de diagnose, over de diagnose, over het verloop van de behandeling en onze beweegredenen om naar Parijs toe te gaan voor de protonenbehandeling. De interviewster, die zelf kanker had gehad en wiens kind ook kanker had gehad, zat rustig tegenover mij met een kop thee. Aan het einde van mijn verhaal vertelde ze mij dat ze het best een heftig verhaal vond en dat ze het knap vond dat ik er zo rustig over kon spreken, maar die opmerking wuifde ik weg. Er zijn immers mensen die het vele malen zwaarder hebben dan dat wij het hebben gehad.

Toch bleef de opmerking mij de rest van de dag achtervolgen. Heftig… ’s avonds in bed bedacht ik me dat het misschien best heftig was, in het begin. Maar wij hadden, net als alle andere lotgenoten, net als topsporters en eigenlijk net als iedereen met een ambitie, maar één doel voor ogen: de eindstreep, en die moesten wij koste wat het kost halen! En ja, daar hebben we om gehuild, om gevochten en om gebeden en van tijd tot tijd was het echt niet makkelijk, maar het was het oh zo waard!