Huisje

2 juni 2014

Angelique denkt terug aan de tijd dat ze samen met haar gezin verhuisde. Ze realiseert zich dat het verhuizen eigenlijk gekkenwerk was.

Angelique denkt terug aan de tijd dat ze samen met haar gezin verhuisde. Ze realiseert zich dat het verhuizen eigenlijk gekkenwerk was.

Twee jaar geleden zijn wij verhuisd. Midden in de chaos van de chemo’s, thuismedicatie en fases van verminderde – of liever gezegd geen- weerstand, moesten wij over van ons appartement naar het huis dat wij kochten terwijl onze dochter op de operatietafel lag. Letterlijk! Want in januari verkochten we ons appartement en hadden we 6 maanden de tijd om een nieuw huis te vinden en te verhuizen. En in februari kregen we te horen dat onze dochter kanker had. Als ik er nu op terugkijk, bedenk ik me dat het eigenlijk gestoord is dat we dat hebben gedaan. Maar ja, op dat moment sta je voor het feit en gaat er een knop om. We wilde al graag in deze buurt wonen, dus de keuze was snel gemaakt. Ik richtte mij vooral op de kinderen en mijn man regelde de rest. Met als gevolg dat we met een strakke planning heel snel en met heel veel hulp, binnen een dag waren verhuisd. Uiteraard hadden we van te voren wel wat laten klussen in het huis en was Ikea zo meedenkend dat we binnen 2 weken een volledig nieuwe keuken hadden staan. Maar het grootste gedeelte moest nog worden gedaan.

We zijn inmiddels 2 jaar verder en alles in en om het huis begint een plekje te krijgen. Zo zijn de kinderen al heel erg gewend aan hun omgeving, hun kamers zijn veilig en ze hebben nu al echte vriendjes en vriendinnetjes in de buurt. Ook Remy went steeds meer aan het huis en ik geniet hier met volle teugen van mijn gezin. Vanaf het eerste moment dat ik een stap over de drempel zette van dit huis, was ik verliefd en wist ik dat we hier moesten gaan wonen. Het huis had veel gebreken: de entree en de tuin zagen er uit alsof Doornroosje al 105 jaren had geslapen, maar ik was opslag verliefd geworden op de ruimte en de potentie van dit huis.

Langzaam maar zeker hebben we de tijd en ruimte om iets in ons huis aan te pakken en het volledig eigen te maken. En als de kankercellen nu even mee werken en niet meer terugkomen, leven wij wellicht “happily ever after” in ons eigen kasteeltje.