Een dagje ziekenhuis
12 augustus 2013
Een bezoek aan het ziekenhuis is lang zo erg nog niet, als we de dappere Kyra mogen geloven.
Een bezoek aan het ziekenhuis is lang zo erg nog niet, als we de dappere Kyra mogen geloven.
Een dagje naar het ziekenhuis is voor Kyra altijd feest. Vraag me niet waarom, maar ze vindt het leuk om weer op haar vertrouwde stek te zijn en even fijn over de afdeling te banjeren. Niet dat we op de afdeling moeten zijn, maar we moeten er zeker langs!
Het is weer MRI-tijd en we moeten er verrassend laat zijn. Ze mag nu namelijk de hele ochtend en het begin van de middag niet eten, omdat ze onder narcose gaat. Daar heeft ze op zich niet veel moeite mee, maar als we in het ziekenhuis ruim een uur extra moeten wachten, begint ze wel flink trek te krijgen. Maar ze is een bikkel en zet door.
Wanneer het tijd is om naar de ‘slaapdokter’ te gaan, gaat ze ook dapper naar binnen. Ik weet wat er komen gaat, zij weet dat ook, maar toch blijft ze vrolijk en dapper. Tot het moment dat ze haar shirt uit moet doen en de pleister van haar port-a-cath af gaat. Ze wordt geprikt in haar kastje en dat vindt ze niet fijn. Maar de anesthesist is snel en bijna zonder een kik te geven, heeft ze Kyra in slaap en word ik naar buiten gebracht. En daar zit je dan: 3 kwartier tot een uur zonder kind in het ziekenhuis. Het is al zo vaak voorgekomen, maar het went nooit!
Wanneer ik met een kop koffie voor mijzelf en een koekje voor Kyra naar boven loop, mag ik direct doorlopen naar de verkoeverruimte. Daar ligt mijn mooie prinses heerlijk te slapen, maar het duurt niet zo lang voordat ze wakker wordt en de aanval opent op haar lunchbox. Alsof er niets is gebeurd, kwebbelt ze er lustig en nog slaapdronken op los. En als haar brood en ontbijtkoek op zijn, vindt ze het wel tijd om weer op pad te gaan. Want mevrouwtje heeft nog zooooo veel te doen!! Aan iedereen die het horen wil, vertelt ze dat ze nog even naar de afdeling wil, om te spelen en om haar kralenketting bij te werken. Oh, en ze wil even haar favoriete zuster en Pm’er zien, dus… De anesthesist lacht om haar plannen en geeft haar een dikke knipoog. En zonder expliciete toestemming, staat Kyra op om weg te gaan. Met een hartelijke zwaai vertrekken we naar boven.
Eenmaal op de afdeling oncologie, loopt ze erbij alsof ze nog nooit weg is geweest. Nieuwe kindjes worden vreemd aangekeken – huh, jij was er toch nog niet?- en zusters, dokters en overig personeel worden hartelijk begroet en moeten toch echt even naar haar verhaal luisteren. Ze geniet en is niet meer weg te krijgen. En hoe graag ik ook naar huis toe wil, voor haar acceptatieproces is dit heel goed.
Nb; vrijdag kwam de uitslag en ook die was weer heel goed. Ik ben voorzichtig blij en dankbaar! Op naar de volgende 6 weken!
