Door het oog van de naald
2 september 2013
Nu er iets vreselijks is gebeurd in de omgeving van Angelique en haar gezin, wordt ze ineens weer met haar neus op de harde feiten gedrukt.
Nu er iets vreselijks is gebeurd in de omgeving van Angelique en haar gezin, wordt ze ineens weer met haar neus op de harde feiten gedrukt.
Net als ik weer wat meer licht aan het einde van de tunnel zie, bereikt ons het nieuws dat wederom één van Kyra’s lotgenootjes is opgegeven. Vol ongeloof lees ik het trieste bericht, terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Het is het zoveelste kindje die wij persoonlijk kennen dat deze verschrikkelijke ziekte niet heeft mogen overleven. En net als zo veel van onze kinderen is het begonnen met vage klachten en misdiagnoses. Chemo’s, bestralingen en behandelingen in het buitenland hebben dit kindje niet mogen helpen. Ook de pijn, het doorzettingsvermogen en de enorme veerkracht, want de veerkracht van ieder kindje dat zoveel moet doorstaan -chemo of anders- is bewonderenswaardig te noemen, hebben niet kunnen baten. Woorden schieten te kort.
En wederom, nu ik weer met de neus op de hartverscheurende feiten word gedrukt, besef ik mij dat we door het oog van de naald zijn gekropen. Een hele dunne naald, met een piepklein oogje, als je het mij vraagt. Want ondanks dat de statistieken over heel Nederland anders vertellen, komt het in mijn wereld maar heel weinig voor dat er kindjes zijn die deze ziekte overleven. Het doet mijn moederhart pijn. De hele week zijn deze mensen in mijn gedachten en kan ik het mij met geen mogelijkheid voorstellen hoe deze ouders zich moeten voelen. Dit moet je niet hoeven meemaken als ouder!
Als we een dag na het verschrikkelijke nieuws de tv aanzetten, zie ik –net als zo veel Nederlanders- het nieuws over een ‘zelfverreikende bestuurder’ van Alpe d’huzes. De manier waarop sommige zenders dit nieuws brengen is misselijkmakend te noemen. Alle kanker-fondsen worden over één kam geschoren en reacties van mensen op straat zetten aan tot niet meer doneren. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb heus ook zo mijn eigen mening over zelfverreikende bestuurders, maar het doel van fondsen mogen we niet uit het oog verliezen. Want geld inzamelen voor onderzoek naar kanker is essentieel. En natuurlijk moeten we kritisch zijn, vragen stellen en niet zomaar ieder woord met goed vertrouwen geloven. Maar stel je eens voor wat er gaat gebeuren als er geen geld meer wordt opgehaald voor onderzoek naar kanker, of welke ernstige ziekte dan ook. Hoeveel kindjes en volwassenen zullen er dan door het oog van de naald kruipen? En hoe dun zal die naald dán wel niet zijn? Als ik iets heb geleerd van de afgelopen 1,5 jaar, is het dat kanker steeds vaker voorkomt. En hoe mooi zou het zijn als op een mooie dag in de verre toekomst iedereen met kanker door het oog van de naald mag kruipen. Ik teken ervoor!
