Moe

7 juli 2014

Angelique is moe, heel moe. En dat is aan alles te merken.

Angelique is moe, heel moe. En dat is aan alles te merken.

Ik loop als een zombie rond in huis. Ik ben moe, mijn hoofd doet pijn. Ik heb de afgelopen weken veel te veel koffie gedronken, waardoor ik ’s nachts amper slaap. Het Festival is achter de rug en ik voel me ongeveer een jaar of 100. En stiekem wil ik alleen maar heel veel slapen. Maar helaas…

Ook in huis is het goed zichtbaar dat ik veel heb gewerkt. Het lijkt alsof er een kudde olifanten door mijn huiskamer heeft gelopen. Overal ligt speelgoed verstopt en de zandbakken van school en de creche moeten wel leeg zijn, want van boven tot beneden ligt een spoor van zand. De keuken is al net zo rommelig en ik kan de schone vaat niet meer van de vieze onderscheiden. Stapels post sieren mijn kastje en ergens onder de papieren zit een vermoeide man achter zijn laptop te werken. Doordat ik heb gewerkt is hij zijn jetlag nog niet kwijt.

Boven is het al net zo ernstig. Overal ligt was. Schoon, dat dan weer wel. De kamers van de kinderen zijn een grote chaos en naast mijn bed ligt een stapeltje met kleding die ik in de loop van de week heb verzameld. Maar voor het eerst in een hele lange tijd kan het me allemaal niet zo heel veel schelen. Ik ben sinds tijden niet zo moe geweest en doordat ik slecht voor mijzelf heb gezorgd, heb ik allemaal kwaaltjes en valt er steeds een klein stukje van mijn oogveld uit. Enorm irritant, maar ik weet dat ik dat alleen maar met rust weg kan krijgen. Dus is dat, samen met mijn kindjes, nu even prioriteit. Rust is verplicht en de koffiemachine gaat even uit.

Wanneer ik een paar dagen verder ben zal ik me vast een stuk beter voelen. Maar voor nu laat ik de boel de boel, zet ik mijn oogkleppen op en trek ik de deur achter me dicht. Er staat een zonnetje voor de deur en dat kan mijn batterij een flinke boost geven!