Paarse glundersnoet

5 december 2014

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

We willen naar de speeltuin gaan, maar stuiten op een horde Pieten van Sinterklaas. Ze staan in de winkelstraat.

‘Wil je dansen?’ Adriana schudt verlegen haar hoofd, maar blijft wel geboeid staan kijken, met een rood neusje van de kou. De Piet danst zelf verder en stopt ondertussen pepernoten in Adriana’s capuchon.

Als we doorlopen, stop ik de pepernoten in Adriana’s jaszakjes. Af en toe doet ze een wantje uit om er eentje te pakken.

In de speeltuin hip ik heen en weer om warm te blijven. Adriana heeft het blijkbaar niet koud. Ze klimt met haar wantjes aan in een net van touwen.

Er zijn nog 3 kinderen. Twee zusjes en een broertje. Adriana speelt met hen. Ik zie gezichtjes met een paarsige gloed van de kou en neusjes waar waterig snot uit loopt.

Adriana doet een van haar wantjes uit, haalt een paar pepernoten uit haar jaszak en geeft ze aan de kinderen. Zomaar, uit zichzelf. Haar paarse snoetje glundert.

Ik zie mensen soms denken dat ik Adriana verwen of over mij heen laat lopen. Ik ben onzeker en soft. Adriana is zelfverzekerd en temperamentvol. Dus dat oordeel is bij ons snel geveld. Sommige mensen houden blijkbaar nog steeds van een calvinistische, Nederlandse opvoeding, waarin zelfs een peuter wordt opgelegd om te delen, niet te zeuren of te klagen en zeker niet te schreeuwen.

Adriana mag van mij wel gillen. Wat niet wil zeggen dat zij daardoor haar zin krijgt. Wel leef ik met haar mee. Ze heeft het zelf moeilijk genoeg als zij in een driftbui zit en ze gilt niet om mij te pesten. Adriana is juist een heel lief en gevoelig meisje. Een open en levendig kind.

Ik probeer haar niet teveel op te leggen, maar het goede voorbeeld te geven. Een egocentrische peuter is gezond. Dat past bij het ontwikkelingsniveau. Speelgoed, aandacht en lekkers delen is erg moeilijk en daar heb ik begrip voor. Ik laat Adriana in haar eigen tempo inlevingsvermogen ontwikkelen.

En nu zie ik dat Adriana deelt, omdat ze het leuk vindt. Niet omdat het moet. Ze ervaart zelf de vreugde van het uitdelen. Een stukje geluk. Ik heb er vertrouwen in dat een gelukkig kind vanzelf een goed mens wordt. Nee, ze wordt het niet: ze is het! Ondanks mijn onzekere karakter, voel ik mij hier zeker over.

Ik geniet van dit moment en heel even vergeet ik de ijzige kou.