Schoolfoto

21 april 2014

Angelique is de schoolfotograaf helemaal vergeten en dan slaat de paniek toe, maar is dat wel nodig?

Angelique is de schoolfotograaf helemaal vergeten en dan slaat de paniek toe, maar is dat wel nodig?

Ik ben het totaal vergeten, de schoolfotograaf! Ik heb het druk en ben gestrest  Dus als ik op maandagochtend in mijn dagelijkse haast een toevallige blik op het planbord werp en groot ‘schoolfotograaf’ zie staan, schrik ik me rot. Kyra en Sam zitten nog aan tafel en hebben beide de grootste moeite om op te schieten. De haren van Sam zitten nog door de war en Kyra heeft zelf een ensemble uitgezocht voor vandaag, waar Pipi Langkous jaloers op zou zijn. Maar goed, zij is er trots op dus meestal laat ik haar maar d’r gang gaan. Maar zo kan ze echt, absoluut, zeker weten NIET op de foto. Geërgerd schiet ik mijn hakken uit en ren naar boven om een mooie jurk voor Kyra uit de kast te pakken. Tegen beter weten in: want ik weet hoe de jurk eruit zal zien na een dag school en een paar uur BSO. Maar ik waag het er op en druk Kyra op het hart om in ieder geval niet met haar keurige jurk aan te gaan klimmen. Stiekem hoop ik dat ze zich voorbeeldig zal gedragen en dat ik de jurk niet als een vod mee terug krijg, maar dat is misschien een beetje teveel van het goede.

Fashionably late haasten wij, met een compleet keurig gekapte Kyra naar school. Gatver, wat een rot begin van de dag. De rest van de dag wordt er niet beter op. Als ik mijn keurig gekapte vriendinnetje weer ophaal van de BSO, straalt ze me tegemoet. Door alle complimentjes die ze gedurende de dag heeft gekregen, heeft ze haar jurk keurig netjes gehouden en heeft ze zich voorbeeldig gedragen.

Wanneer ik op donderdag uit mijn werk kom, zie ik dat er post is van de schoolfotograaf. Remy heeft heerlijk gekookt, maar het enige wat ik wil is de foto’s bekijken van mijn dochter. Wanneer ik de foto’s zie, word ik overspoeld door emoties. Daar voor mij op het beeldscherm zie ik foto’s van mijn dochter. Levend, stralend, zorgeloos en oh zo mooi. Het besef dat ze er nog is, dat ze loopt, klimt, springt, dat ze de afgelopen 2 weken meer schoenen aan gort heeft geholpen dan in de afgelopen 5 jaar. Dat ze leuke, gekke, grappige en soms ook lelijke dingen zegt, ze tegen verwachtingen in geen medische zorg nodig heeft en dat ik dit wonderschone kind iedere avond weer naar bed kan brengen, dat besef maakt me extreem dankbaar. Maar tegelijkertijd maakt het mij ook intens verdrietig…