Anneke: ‘Nooit gedacht dat ik na de borstkanker nog moeder zou worden’

14 januari 2019

Anneke (35) wist dat de behandeling tegen borstkanker die ze had ondergaan haar vruchtbaarheid kon verminderen. Toch zijn zij en Gijs (37) nu de trotse ouders van Tessa (1 maand). “Ze is in alle opzichten een wonderbaby.”

Anneke (35) wist dat de behandeling tegen borstkanker die ze had ondergaan haar vruchtbaarheid kon verminderen. Toch zijn zij en Gijs (37) nu de trotse ouders van Tessa (1 maand). “Ze is in alle opzichten een wonderbaby.”

Wonder

“De eerste weken na de geboorte van Tessa waren vrij zwaar. Ik had een heftige bevalling, die eindigde met een keizersnee. Ik had me verheugd op het geven van borstvoeding, want dat kan ook prima met één borst. Helaas kreeg ik een extreem pijnlijke borstontsteking, waardoor het voeden een martelgang werd. Vrouwen met twee borsten kunnen nog afwisselen, maar ik had maar één borst om mijn dochter aan te laten drinken.
Iedereen zei tegen me: ‘Geniet nu van de kraamtijd, je hebt er zo lang van gedroomd’. Dat wilde ik ook graag, maar het lukte me gewoon nog niet. Pas nadat ik overstapte op flesvoeding en de rust weer een beetje terug is in huis, merk ik dat het grote genieten is begonnen. En daardoor besef ik ook steeds meer wat een wonder het eigenlijk is dat we Tessa hebben gekregen.

Knobbeltje

Gijs en ik kennen elkaar pas anderhalf jaar, daarvoor ben ik zeventien jaar samen geweest met mijn ex-man. Ik heb van jongs af aan een sterke kinderwens gehad, maar die wens verdween volledig naar de achtergrond toen ik eind 2009 een knobbeltje in mijn borst vond. Ik controleerde ze trouw iedere maand, aangezien de moeder van mijn beste vriendin aan borstkanker is overleden. In eerste instantie hoopte ik nog dat het een onschuldig vetbultje was, ik was tenslotte pas 27. Dus toen het wel degelijk om kanker bleek te gaan, stortte mijn wereld in. Omdat het ook nog eens een vrij agressieve en hormoongevoelige variant was, schatte ik mijn overlevingskansen niet heel hoog in.

Geen uitzaaiingen

Gelukkig bleek al snel dat er geen uitzaaiingen waren, behalve in mijn okselklier. Dat was gelukkig goed te behandelen, maar volgens de arts was een borstamputatie wel noodzakelijk. Omdat ik nog zo jong was, wilde hij niet het risico lopen dat het uiteindelijk weer terug zou komen. Ik zat in de overlevingsstand en dacht: als dit mijn beste kans is, haal hem er dan maar af. Wel wilde ik heel graag meteen een reconstructie, want het voelde alsof er een stuk van mijn vrouwelijkheid wegviel. Helaas was dat volgens de arts niet mogelijk, omdat een nieuwe borst niet goed kan genezen als je in dezelfde periode ook nog chemotherapie en bestralingen krijgt. Daar heb ik me bij neergelegd, al hoop ik dat ik over een tijdje alsnog een reconstructie kan laten doen.”

Embryo’s invriezen

“Vanwege mijn leeftijd kreeg ik in het ziekenhuis vrij snel de vraag of ik nog een kinderwens had. Door de chemotherapie kunnen je eierstokken namelijk verouderen, waardoor je eerder in de overgang komt. Het invriezen van eicellen stond in die tijd nog in de kinderschoenen, maar we konden wel een icsi-behandeling doen. Daarbij werden bevruchte eicellen – embryo’s dus – ingevroren. Hoewel mijn man zich op dat moment nog niet echt duidelijk uitsprak over of hij vader wilde worden, waren we het er wel over eens dat we er later misschien spijt van zouden krijgen als we het niet zouden doen. Uiteindelijk werden er maar liefst zeven embryo’s ingevroren, wat me een gerust gevoel gaf. De chemobehandelingen waren pittig, maar de operatie ging goed en gelukkig herstelde ik redelijk snel. Wel moest ik vijf jaar lang hormoontabletten slikken. En zo lang ik die slikte, mocht ik niet zwanger worden. Ik had dertigjaar altijd een mooie leeftijd gevonden om moeder te worden, maar er zat niets anders op dan die wens nog een paar jaar langer uit te stellen…

Graag moeder worden

Groot was dan ook mijn teleurstelling toen na die vijf jaar bleek dat de kuur met vijf jaar verlengd moest worden. De artsen wilden nog steeds geen enkel risico nemen en ik uiteraard ook niet. Natuurlijk ging ik wel meteen rekenen: ik zou 38 zijn voordat ik klaar was met de kuur. Stel dat ik inderdaad vervroegd in de overgang zou komen, dan werd het wel krap. Gelukkig zei de internist dat het geen probleem was om tussendoor een pauze te nemen, in het geval we zwanger zouden willen worden. Tegen mijn man zei ik dat het nu wel tijd werd om daar serieus over na te denken, maar een jaar later had hij nog steeds geen antwoord. Uiteindelijk is dat zeker niet de enige reden geweest voor de scheiding, het ging al langer niet heel goed, maar het heeft wel een grote rol gespeeld. Ik wilde immers écht heel graag moeder worden. Desnoods in mijn eentje.”

Tessa, Gijs en Anneke 

Eerste date

“Begin 2017 zijn we gescheiden. De ingevroren embryo’s heb ik heel bewust laten vernietigen, hoe moeilijk dat ook was. Ik wilde geen kind van mijn ex. Aan een nieuwe relatie dacht ik ook nog niet. Na alles wat ik had meegemaakt, wilde ik liever eerst even de tijd nemen om weer helemaal mezelf te worden. Dat ik op Tinder ging, was dus eigenlijk meer om te kijken of ik nog een beetje in de markt lag en totaal niet met serieuze bedoelingen. Maar toen ik in gesprek raakte met Gijs, voelde het toch anders dan met de andere mannen met wie ik had gechat. Ik kon gezellig met hem lachen en kletsen, maar onze gesprekken gingen ook de diepte in. Op een dag – we waren een paar weken aan het chatten – vertelde ik hem over mijn weekendplannen: ik zou met vriendinnen naar een festival gaan. Ik stond nietsvermoedend op het terrein toen hij een berichtje stuurde dat hij naar de ingang van het terrein liep. Hij had spontaan besloten om óók te komen. Voor mij natuurlijk een totale verrassing en ook wel spannend: wat als de eerste ontmoeting zou tegenvallen? Dan had hij voor niets al die moeite gedaan. Maar hij was vastbesloten. ‘Dan geniet ik wel gewoon in mijn eentje van de line-up’, zei hij. Gelukkig waren de zorgen nergens voor nodig en hebben we uiteindelijk een heel leuke dag gehad samen. Het voelde meteen vertrouwd. Ik vond hem zelfs zó leuk, dat ik hem uitnodigde om de volgende dag samen te gaan eten. Een échte date, zonder mijn vriendinnen erbij.

Eerlijk

Die avond besloot ik hem eerlijk te vertellen dat ik ernstig ziek was geweest en nog maar één borst had. Ik vond dat ik hem daarop moest voorbereiden, zodat hij niet zou schrikken als we uiteindelijk verder zouden gaan. Gelukkig reageerde hij superlief. Dezelfde avond nog hadden we een serieus gesprek over onze kinderwens. Ook hij wilde heel graag vader worden en ook hij kwam uit een relatie met iemand die geen kinderen wilde. Juist daarom wilde ik eerlijk zijn: ik was al 34 en had geen idee hoe mijn eierstokken ervoor stonden. Niet alleen zouden we waarschijnlijk niet al te lang meer kunnen wachten, er was ook nog een aanzienlijke kans dat het helemaal niet meer zou lukken. Ik wilde weten waar ik aan toe was: zou hij dan bij me weggaan? ‘Doe niet zo gek’, zei hij meteen. ‘Ik ben stapelgek op je, dus ik heb liever jou zónder kind dan helemaal niet’.

Uiteindelijk is het allemaal héél snel gegaan. In mei 2017 ontmoetten we elkaar en in augustus besloten we, na overleg met de internist, te stoppen met de hormoonkuur. Ja, het was snel. Maar ik had zo’n goed gevoel bij Gijs en vond hem zo’n natuurlijke papa. Als er iemand was met wie ik dit aandurfde, dan was hij het wel.”

Babykamer

“Op dat moment was ik al een halfjaar niet ongesteld geweest, dus ik maakte me een beetje zorgen. Gelukkig bleek uit tests dat ik niet in de overgang zat, dus in principe was er geen reden waarom ik niet op de natuurlijke manier zwanger kon worden. We besloten dat we het eerst een klein jaartje zouden proberen, voor we terug zouden gaan naar het ziekenhuis voor ivf. In de tussentijd konden we mooi een huis gaan zoeken, want we woonden immers nog niet eens samen. In februari 2018 kregen we de sleutel van ons nieuwe huis en begonnen we met klussen. Precies de dag dat ik eigenlijk ongesteld had moeten worden… Omdat ik nog steeds een vrij onregelmatige cyclus had, dacht ik daar niet zo over na: het bleef vast uit vanwege de stress. Maar toen er een week later nog steeds niets was gebeurd, besloot ik – tussen het schilderen door – toch maar even een test te doen.

Ik wist niet wat ik zag toen opeens het woord zwanger op het schermpje verscheen. Ik kon het amper geloven en ben meteen naar Gijs gerend. ‘We kunnen gelijk verder met de babykamer!’, riep ik. Pas de volgende dag kwamen écht de emoties los. Ik besefte opeens wat ik allemaal had meegemaakt. Mijn ziekte, de scheiding en daarna toch nog de ware liefde gevonden. En nu ging ook nog eens mijn kinderwens in vervulling. Wauw!”

Dit verhaal komt uit Vriendin 3.