Anna: ‘Ineens ontweek mijn beste vriendin me. Maar waarom?’

25 juli 2022

Anna (42) en Lieke (44) hadden een vriendschap die niet kapot te krijgen was. Tenminste, dat dacht Anna. Want ineens hoorde ze helemaal niets meer van Lieke. “Ik ging aan alles twijfelen: had ik onze vriendschap mooier gezien dan hij in werkelijkheid was?”

Anna: “Mijn beste vriendin Lieke was als de zus die ik nooit heb gehad. Onze vriendschap was zo hecht, dat ik zeker wist dat er niets tussen ons kon komen. Maar ik had er niet verder naast kunnen zitten. Twee jaar geleden liet ze ineens niets meer van zich horen. Zomaar, van de ene op de andere dag. Lieke en ik kennen elkaar van het schoolplein. Onze dochters, nu beiden dertien, zaten bij elkaar in de kleuterklas. We hadden dezelfde humor, dachten grotendeels hetzelfde over opvoeden en deden graag samen wat leuks. Ik had al jaren lieve vriendinnen, maar geen beste vriendin. Lieke kwam daar erg dicht bij in de buurt. De band die ik met haar had, had ik nooit eerder met iemand. Ze was heel zorgzaam en gaf me vanaf het begin het gevoel dat ik altijd bij haar terechtkon. Met mijn andere vriendinnen had ik vooral plezier en voelde ik minder de behoefte om te delen wat me bezighield. Dat hield ik liever voor mezelf of ik besprak het met mijn man Steven. Met Lieke was dat anders. Als ik bijvoorbeeld niet wist welk advies ik mijn dochter moest geven als zij ergens mee zat, ging ik naar haar. Of toen ik twijfelde of mijn baan bij een administratiekantoor nog uitdagend genoeg was. Andersom was het precies zo: we waren er voor elkaar. Onze mannen en kinderen konden het ook goed met elkaar vinden. Na twee jaar gingen we zelfs met z’n allen op wintersport. Alsof we één grote familie waren.”

In vertrouwen nemen

“Een paar jaar geleden belde Lieke me op een dag huilend op: ‘An, ik heb een probleem. Ik heb iets heel stoms gedaan.’ Nog geen vijf minuten later zat ik bij haar op de bank. Ze was vreemdgegaan, vertelde ze, met een oud-collega. Ik schrok enorm en dacht: hoe stom kun je zijn? Maar tegelijkertijd had ik enorm met haar te doen. ‘Dit kunnen we oplossen, zei ik, ‘dit mag jullie huwelijk niet in gevaar brengen.’ Lieke had het haar man Tom al verteld en hij was natuurlijk woedend. In de weken daarna ging ik vaak bij ze langs en probeerde ik Tom ervan te overtuigen dat hij Lieke een kans moest geven. Ook Steven praatte met Tom, als ze op woensdagavond samen gingen sporten. Lieke zei dat ze alleen ons in vertrouwen had genomen, dat niemand anders van hun problemen wist. Hun dochters zagen dat het niet goed ging, maar ze wisten niet wat er speelde. Dat gold ook voor onze kinderen. Onderling hadden de kinderen nog weinig contact. Ze hadden op de basisschool nieuwe vriendjes gemaakt en kwamen na schooltijd niet meer bij elkaar over de vloer.”

Meningsverschil

“Na een paar maanden leek het erop dat onze hulp niet voor niets was geweest. Lieke had het contact met haar oud-collega verbroken en deed enorm haar best het Tom weer naar de zin te maken. Ze gingen geregeld iets leuks doen, in de hoop dat de liefde weer zou opbloeien. Bij Tom kwam heel langzaam het vertrouwen terug. En na een poosje kwamen onze levens weer in het oude, vertrouwde ritme. Maar na een jaar, toen ik dacht dat we deze ‘crisis’ met z’n allen hadden overleefd, gebeurde er iets vreemds. Tijdens een etentje met z’n vieren ontstond een discussie toen Toms werk ter sprake kwam. Hij had een eigen zaak in de ICT en vertelde dat een van zijn werknemers, een administratief medewerkster, niet goed presteerde. Ik wist wie de vrouw was: ik zag haar regelmatig op het schoolplein en een van mijn vriendinnen had contact met haar. Tom was ontevreden over haar werk en had dit al vaker bij haar aangekaart, maar tevergeefs. Hij wilde haar ontslaan. ‘Dat kun je niet maken!’ riep ik. Ik wist van mijn vriendin dat de vrouw een alleenstaande moeder was met drie kinderen en dat ze haar inkomsten hard nodig had. Ik vond dat Tom op z’n minst nog een keer met haar kon praten. Maar zijn besluit stond vast en hij toonde geen enkel medeleven. Ik zei dat ik het niet eens was met de manier waarop hij met zijn personeel omging, maar daar was hij niet van gediend. ‘Waar bemoei je je mee?’ vroeg hij. De gemoedelijke sfeer sloeg ineens om. Steven probeerde de boel een beetje te sussen. Lieke hield zich erbuiten, ze wilde geen partij kiezen.”

Geen gehoor

“De volgende ochtend stond Tom ineens op de stoep. Hij vroeg zich af hoe ik het in mijn hoofd haalde kritiek te geven op zijn manier van leidinggeven. Ik kende de ICT niet en moest me met mijn eigen zaken bemoeien. Ik probeerde een gesprek aan te gaan, maar kwam er amper tussen. Toen hij klaar was met zijn verhaal, beende hij kwaad weg. Ik begreep er niks van, zo had ik hem nog nooit gezien. ’s Middags belde Lieke. Omdat ik niet thuis was, kreeg ze Steven aan de lijn. Ze was overstuur en zei dat ze niet nóg meer vrienden wilde verliezen, vertelde hij later. Hij vroeg me waar dat over ging, maar ik tastte in het duister. Ik wist dat Lieke met een aantal vriendinnen sinds een paar maanden geen contact meer had. Dat waren geen vriendinnen van mij, maar ik kende ze wel. Lieke had me niet verteld waarom hun contact was verbroken. Waarom deed ze nu alsof onze vriendschap in gevaar was? Tom en ik hadden toch alleen maar een meningsverschil? Ik probeerde haar een paar keer te bellen, maar kreeg geen gehoor. ‘Er is iets, maar wat?’ zei ik tegen Steven. Veel tijd om erover na te denken had ik niet: het was kerstvakantie en de volgende dag zouden we met onze kinderen naar Noorwegen gaan.”

Vreemd gedrag

“Na de vakantie nam Lieke haar telefoon nog steeds niet op. Tom wel. Hij wilde me spreken, op neutraal terrein. Prima, dacht ik, als we dan weer on speaking terms komen, graag zelfs. Maar onze ontmoeting in een restaurant de volgende dag, leverde niets op. Met Tom viel nog steeds niet te praten. Met luide stem en een boze blik tierde hij dat ik hem niet mocht bekritiseren. Hij zei nota bene dat onze vriendschap niets voorstelde. Wat is er met hem? dacht ik. Hij leek wel een heel andere man. Ik vertikte het mijn excuses aan te bieden. Ik had het recht om mijn mening te geven en was die ene avond echt niet te ver gegaan. Ik zei dat ik Lieke wilde spreken. Hij zou het doorgeven. Eenmaal thuis zei ik tegen Steven dat ik er niets van begreep. Ook hij vond Toms gedrag heel vreemd. Hij probeerde hem te bellen, maar Tom nam niet op. Ook in de sportschool kwam hij niet opdagen. Ik had Lieke al drie weken niet gesproken en ik zag haar ook niet in de supermarkt of op straat, terwijl we in een klein dorp wonen en elkaar altijd wel tegenkwamen. Ze ontweek me, maar waarom?”

Leeg en teleurgesteld

“Nu, twee jaar later, heb ik daar nog steeds geen antwoord op. Ik heb nooit meer iets van Lieke gehoord. Ze heeft me als een baksteen laten vallen, iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. We waren beste vriendinnen, dacht ik. Had ik onze vriendschap mooier gezien dan hij in werkelijkheid was? Was onze band helemaal niet zo sterk? Ik ging aan alles twijfelen en was er kapot van. De eerste weken viel ik vaak huilend in slaap. Het voelde alsof ik een dierbare had verloren, alsof ik door een rouwproces ging. Hoe kon Lieke me dit aandoen? Ze had partij gekozen voor haar man, maar het ging slechts om een stom meningsverschil. Ik twijfelde of ik bij haar moest aanbellen, om te vragen wat de oorzaak was van hun gedrag. Maar daar was ik te trots voor. Hoe verdrietig ik ook ben, ik vind dat zij naar míj toe moet komen. Zij heeft het contact verbroken, niet ik. De tijd verstreek zonder teken van leven. Ik kwam haar nooit in het dorp tegen en ook niet op het schoolplein, want de kinderen gingen inmiddels zelfstandig naar school. Steven zag Tom nooit meer op de sportschool. Na een paar maanden bleek waarom: bij de kapper hoorde ik per toeval dat ze verhuisd waren. Naar Limburg, honderd kilometer verderop. Ik was verbaasd, ik had ze nooit over verhuizen gehoord. Toen ik erover nadacht, concludeerde ik dat mijn discussie met Tom er niets mee te maken had. Voor zoiets verhuis je niet. Er moest iets anders achter zitten. Lieke had tegen Steven gezegd dat ze niet nóg een vriendschap wilde verliezen. Waarschijnlijk was het verbreken van onze band dus niet haar keuze geweest. Zat Tom er dan achter? Had hij Lieke wijsgemaakt dat onze vriendschap, zoals hij tegen mij had gezegd, niets voorstelde? Misschien waren er nog steeds problemen in hun relatie. En waren Steven en ik toch niet de enigen die er van wisten. Wilde Tom als gezin een nieuwe start maken, op een nieuwe plek, met nieuwe vrienden? En ging Lieke daarin mee, om hem te pleasen, uit angst dat ze haar gezin anders zou verliezen? Ik voelde me leeg en was enorm teleurgesteld in Lieke. Misschien zat ze inderdaad in de problemen, maar waarom nam ze me dan niet in vertrouwen? Ik was boos op haar, maar miste haar wel. Vooral op de momenten waarop ik haar normaal gesproken altijd appte of belde. Omdat ik haar advies nodig had, al was het maar om te weten wat ze van het jurkje vond dat ik wilde kopen. Mijn andere vriendinnen hebben nooit persoonlijk contact gehad met Lieke. Zij kenden haar alleen van de keren dat ik haar meenam als we met z’n allen iets gingen doen. Ze wisten dat ik al een tijd geen contact met haar had en dat ik daar verdrietig om was, maar ik weidde er niet over uit. Dan moest ik hen vertellen over Liekes relatieproblemen, terwijl ik had beloofd dat haar geheim veilig was bij mij. En ik ben iemand die een belofte altijd nakomt, zelfs nu Lieke me dit heeft aangedaan. Gelukkig kon ik altijd bij Steven terecht. Hij vroeg zich net als ik af waaraan we dit hadden verdiend. Altijd waren we er voor Lieke en Tom geweest, we hebben nota bene geholpen hun relatie te redden, en als dank zijn we achteloos aan de kant gezet.”

Hart onder de riem

“Een paar maanden geleden kwam een kennis naar me toe, die ik ken van school. Ze zag dat ik niet lekker in mijn vel zat en gaf me een rakhi-armband, een hindoeïstisch symbool. Ze zei: ‘Je staat er niet alleen voor. Twijfel niet aan vriendschappen, want er zijn echt mensen die je wél waarderen.’ We kenden elkaar niet goed, maar via via had ze opgepikt dat mijn vriendschap met Lieke voorbij was. Dat ze me met het armbandje een hart onder de riem stak, vond ik een prachtig gebaar. Dit is een raampje dat opengaat, dacht ik, het laat zien dat ik het negatieve moet ombuigen in iets positiefs. Dat is ook gebeurd: tussen ons is een leuke vriendschap ontstaan. We lopen de deur plat niet bij elkaar, maar ik heb er wel een vriendin bij. Daar ben ik dankbaar voor, zo is uit alle ellende toch iets goeds voortgekomen. Het hoofdstuk Lieke heb ik afgesloten: ik moet verder. Het afgelopen jaar heb ik via de sportclub en m’n werk ook leuke, nieuwe mensen ontmoet, maar met geen van hen zal ik een heel hechte vriendschap ontwikkelen. Zo’n band durf ik niet meer aan te gaan. Ik heb liever een paar vriendinnen met wie ik minder close en, maar van wie ik weet wat ik aan ze heb, dan één vriendin die zich mijn beste vriendin noemt maar eigenlijk twee gezichten heeft.”

Lees ook: Diana: ‘Zijn vriendin heeft mijn zoon volledig in haar greep’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.