Gill Paul: ‘Het verhaal bestaat uit stukjes van mezelf, zoals het gevoel van mijn eerste verliefdheid’

15 juni 2017

In een gezellig hotel in Amsterdam sprak redacteur Laura met schrijfster Gill Paul. Vanuit Londen vloog ze over om een paar dagen in Nederland door te brengen en daar met onder anderen Vriendin te spreken. Vol passie vertelt Gill Paul over haar zesde en nieuwste boek De geheime vrouw, haar historische roman over de familie Romanov en de Russische revolutie.

In een gezellig hotel in Amsterdam sprak redacteur Laura met schrijfster Gill Paul. Vanuit Londen vloog ze over om een paar dagen in Nederland door te brengen en daar met onder anderen Vriendin te spreken. Vol passie vertelt Gill Paul over haar zesde en nieuwste boek De geheime vrouw, haar historische roman over de familie Romanov en de Russische revolutie.

Hoe lang heb je erover gedaan om dit boek te schrijven?
“Al met al ben ik met dit boek langer dan een jaar bezig geweest. Ik heb er ongeveer zes maanden over gedaan om alleen al alle informatie over de Russische revolutie te lezen. Voor historische fictie doe ik veel onderzoek, want ik wil alle feiten op een rijtje hebben en me goed kunnen inleven in de periode. Ik startte met het lezen van geschiedenisboeken en baande me een weg door al het andere materiaal over de periode rondom de Russische Revolutie. Brieven en dagboeken bijvoorbeeld. Die gelukkig zijn vertaald, want ik spreek op het woord ‘wodka’ na geen woord Russisch, haha. Ik heb tijdens mijn onderzoek ook Sint-Petersburg in Rusland bezocht. Daar heb ik de paleizen gezien en dus ook gezien hoe de familie Romanov leefde. Na dit onderzoek heb ik een plan gemaakt, want dat doe ik altijd bij mijn boeken. Daar ben ik een maand tot twee maanden mee bezig. Erna ben ik vier tot vijf maanden aan het schrijven. En natuurlijk is het dan nog niet klaar, want ik pas het nog heel vaak aan.”

'Ik was als tiener altijd al geïnteresseerd in het huis Romanov, een Russisch koningshuis'

Waar haal je je inspiratie vandaan?
“Twee waargebeurde verhalen. Ik was als tiener altijd al geïnteresseerd in het huis Romanov, een Russisch koningshuis dat ongeveer 300 jaar over Rusland regeerde. Dat is geëindigd in een dramatisch verhaal, met veel onrecht. Tsaar Nicolaas was een slechte leider en heeft veel slechte beslissingen gemaakt voor zijn land. Niet alleen hij, ook zijn vrouw Alexandra. Hun kinderen waren onschuldig, maar zijn op een gegeven moment geëxecuteerd, net als hun ouders. Later ontdekte ik het verhaal van Dmitri en Tatiana. Tatiana was verpleegster en verzorgde soldaat Dmitri, die gewond raakte in de Eerste Wereldoorlog. Zo ontmoetten ze elkaar. Dit is waargebeurd, maar ik heb wel bedacht wat er na die ontmoeting tussen hen zou gebeuren.”

Wanneer dacht je: ik ga hier een boek over schrijven?
“Ik houd van verhalen die een soort voetnoot in de geschiedenis zijn. In de belangrijkste gebeurtenis ben ik minder geïnteresseerd dan in bijzaken. Voordat ik bedacht dat ik er echt een boek over wilde gaan schrijven, stuitte ik op internet op een liedje van James Taylor: Fire and rain. Dat liedje herinnerde me aan mijn eerste liefde. Ik was 16 jaar en woonde in Schotland. Hij was Nederlands en kwam over naar Schotland voor een les over kunst. Daar ontmoette ik hem. Onze relatie was stormachtig. Maar toen ik dus dat filmpje op YouTube zag, herinnerde ik me ineens weer alle emoties van het tiener zijn en voor het eerst verliefd worden. Het is zó overweldigend. Ondertussen vroeg ik me af of hij wel net zoveel van mij hield als ik van hem, wat er verder zou gaan gebeuren, of ik de rest van mijn leven met hem zou gaan doorbrengen…

'Mijn eerste liefde kwam uit Nederland'

Het ging definitief uit toen ik 18 was, maar ik heb daarvoor nog wel een zomer met hem doorgebracht in Arnhem. Toen ik daaraan terugdacht, besefte ik ineens dat ik deze krachtige gevoelens wilde laten terugkomen in een nieuw boek. Dat, in combinatie met de Russische revolutie en het verhaal van Dmitri en Tatiana. Mijn toenmalige liefde heb ik overigens nooit meer gezien, maar wie weet komt dat er nog eens van.”

Eigenlijk is het verhaal van De geheime vrouw dus best persoonlijk?
“Zeker. Ik stop persoonlijke emotie in alles. Wanneer ik schrijf, neem ik kleine beetjes mee van gebeurtenissen die in mijn hoofd zitten. Dingen die ik als schrijver heb weggestopt in mijn brein, kleine of grote ervaringen uit mijn leven. Het zijn stukjes van mezelf. Zo ook dat gevoel van die eerste verliefdheid.”

Wat vind je het belangrijkst bij het schrijven van zo’n boek?
“Het belangrijkste vind ik het nauwkeurig opschrijven van de kleine details. De tandpasta die de karakters gebruiken, de schoenen die ze dragen, wat ze eten bij het ontbijt, hoe ze praten… Als je de kleine details goed op een rijtje hebt, begint de lezer in je te geloven.”  

Laat je het verhaal van tevoren ook altijd aan iemand lezen?
“Absoluut. Voordat ik het naar mijn agent stuur, heb ik het aan zeker zes vrienden laten lezen. Zij vertellen me wat ík nodig heb en wat het verhaal nodig heeft. Soms denk ik bijvoorbeeld dat een karakter heel leuk is, maar dan vindt een vriend het helemaal niks. Of ik wil een geheim bewaren, maar dan wordt het al geraden in het derde hoofdstuk. Je wilt niet dat de lezer het uitvindt voordat jij als schrijver wilt dat ze het uitvinden. Al liep het bij dit verhaal wel een beetje anders, want gek genoeg werkte mijn plan meteen. Het schrijven ging vrij makkelijk en ik had heel goed in mijn hoofd hoe de karakters eruit moesten komen te zien. Dat heeft uiteindelijk geleid tot dit eindresultaat. En daar ben ik heel gelukkig mee.”