Werkzoekend

23 september 2013

Angelique heeft er moeite mee een nieuwe baan te vinden, maar door haar vechtlust en een eigen idee ziet ze de toekomst wat rooskleuriger in.

Angelique heeft er moeite mee een nieuwe baan te vinden, maar door haar vechtlust en een eigen idee ziet ze de toekomst wat rooskleuriger in.

Twee jaar geleden raakte ik mijn baan kwijt. Ik werkte bij een leuk bedrijf, had een hele leuke en veelzijdige baan en ik had er vrij veel vrijheid. En hoewel de economie inkromp en wij minder te doen kregen, wisten we er toch altijd wel een feestje van te maken. Het kwam voor mij dus als een enorme schok toen ik na mijn zwangerschapsverlof terugkwam en te horen kreeg dat mijn functie kwam te vervallen. Daar zat ik dan, in het kantoor van mijn baas, verbaasd en overdonderd. Ik nam het nieuws nogal goed op, volgens hem. Maar de waarheid was dat ik het me nog niet echt besefte. Mijn baan kwijt? Ik werkte hier al ruim 5 jaar en de organisatie was groot. En er was nergens anders een plekje voor mij? Terwijl ik naar buiten liep om Remy te bellen, begon ik het te beseffen en tegen het einde van het telefoongesprek rolden de tranen over mijn wangen. Ik had er zo naar uitgekeken om weer aan de slag te gaan, na maanden luiers, gebroken nachten en kindertaal. En nu ineens >POEF<  was het weg. Ik mocht direct naar huis en hoefde niet meer te werken tot het einde van de ontbinding van mijn contract.

Hoewel het voor een enorme deuk in mijn zelfvertrouwen had gezorgd, was het achteraf wellicht een zegen. Niet veel later hoorden we dat Kyra kanker had en stapten we met ons verdriet en een flinke dosis vechtlust op die sneltrein; bestemming onbekend. En toen we terugkwamen uit Parijs, was het voor mij weer tijd om op zoek te gaan naar een leuke baan. Het kriebelde weer, net als toen ik destijds terugkwam met ouderschapsverlof. Ik ging op zoek. Mijn cv was aangepast, het gat in mijn cv was verklaard en laten we wel wezen, ik had nu niet echt helemaal stilgezeten! Dus mijn cv ging naar alle uitzendbureaus, ik reageerde op vacatures binnen mijn comfortzone en stuurde open sollicitaties de deur uit. Ik was hoopvol, enthousiast, maar al snel verdween dat gevoel. De afwijzingen stroomden binnen en het voelde alsof ik nooit een baan zou krijgen. Ik werd er depressief van, maar na iedere afwijzing kreeg ik het toch maar weer voor elkaar om wederom een sollicitatie de deur uit te sturen, om wederom een afwijzing (als ik überhaupt al antwoord kreeg) te ontvangen. Ik besloot dat het anders moest. Wederom kwam die vechtlust omhoog en ik besloot om het groots aan te pakken! Ik speurde het web af en maakte een eigen website. Met mijn cv. Nartuurlijk heb ik LinkedIn enzo, maar ik merkte dat dat gewoon helemaal niet werkte. Ik moest buiten de box denken en dat werd een website. En niet geheel zonder succes! Hij staat al een paar dagen online en met een beetje social media marketing, ben ik inmiddels voorgesteld bij een bedrijf in de buurt en heb ik de aandacht van een aantal recruiters weten te krijgen. Ik zie het nu wat rooskleuriger in en hoop dat ik snel kan zeuren dat de rekening van de kinderdagopvang veeeel te hoog is!