Vriendin 9: Het gezin van Alexandra overleefde een zwaar ongeluk
1 maart 2016
Wat een idyllisch koetsritje in de Italiaanse bergen had moeten worden, eindigde voor Alexandra (44) en haar gezin in een nachtmerrie. “Ik kreeg een visioen dat we zouden eindigen als krantenbericht met als kop: ‘Gezin omgekomen bij koetsongeluk’.”
Wat een idyllisch koetsritje in de Italiaanse bergen had moeten worden, eindigde voor Alexandra (44) en haar gezin in een nachtmerrie. “Ik kreeg een visioen dat we zouden eindigen als krantenbericht met als kop: ‘Gezin omgekomen bij koetsongeluk’.”
Alexandra: “Het was een prachtige dag, midden in de zomer in de bergen. Pieter en ik waren op vakantie met de kinderen in Zuid-Tirol, bij het dorp Merano. Het is een plek die ik goed ken, want ook vroeger met mijn ouders gingen we er bijna elk jaar op vakantie. Die ochtend waren we met een kabelbaan de berg opgegaan en we hadden daarboven een kopje thee gedronken in een restaurant. Dat vonden de kinderen leuk. Pien en Viktor waren drie en twee en we pasten ons programma aan hen aan. We wilden nog iets leuks doen na hun middagslaapje en mijn zus, die de zomer daarvoor ook naar Merano was geweest, vertelde dat je bij een manege in de bergen paardenkoetsritjes kon maken. Dat leek ons wel wat. En ik kon dit onschuldige vermaak met mijn zwangere buik, ik was bijna zeven maanden in verwachting van onze derde, nog gewoon aan.
Toen de kinderen wakker werden, was het bewolkter en motregende het een beetje. Maar het was nog steeds lekker warm. We besloten het erop te wagen en reden naar de manege. Onderweg kwamen we langs een plek die veel voor ons betekent: het kerkje vlak bij Merano. Daar is de as van mijn vader verstrooid. Hij kwam hier graag, al van kleins af aan. Nadat hij in 1997 overleed aan kanker, besloten we om zijn as mee te nemen naar deze plek. Je hebt hier een prachtig uitzicht over de bergen en de stad. Dus in gedachten groette ik mijn vader even bij het kerkje.”
Beetje spannend
“Eenmaal bij de manege klom onze vrouwelijke koetsier op de bok van de paardenkoets. Pieter en ik tilden de kinderen op de bankjes aan weerszijden, tegenover elkaar. Pien zat naast Pieter en Viktor naast mij. Al snel wilde Viktor bij mij op schoot. We reden op een ongeasfalteerd bergpad en hij schrok van de steentjes die onder de wielen van de koets vandaan schoten, tegen de onderkant van de koets aan. Ik snapte wel dat hij het een beetje spannend vond. Zelf vond ik het ook onprettig. Eigenlijk zit je in alle vervoersmiddelen in een riem of gordel vastgesnoerd, behalve in zo’n paardenkoetsje, dacht ik opeens. Maar meteen drukte ik die gedachte weg, want hoe kneuterig was dit ritje wel niet? Langzaam sjokten we in een paardenkoetsje door de bergen.” Toch kwam dat unheimische gevoel terug toen we na een minuut of twintig hoger de bergen in kwamen. We reden nog steeds omhoog en het bergpad werd smaller. Aan onze rechterkant was een steile bergwand omhoog, links van ons was een ravijn.”
Het hele verhaal lees je in Vriendin 9 (vanaf morgen in de winkels).
Heb jij net als Alexandra iets heftigs meegemaakt, en sta jij daardoor anders in het leven? Of wil je meepraten over dit verhaal? Praat mee op ons forum.
