Vriendin 48!
27 november 2012
Zoals je in de Vriendin van deze week kunt lezen, gaat vandaag onze nieuwe blogster van start. Het vier pagina’s tellende artikel over Stefanie en haar bijzondere gezin is een mooi intro op de blogs die zij elke week zal schrijven. Hoe zij het interview heeft ervaren, wil zij graag met je delen…
Zoals je in de Vriendin van deze week kunt lezen, gaat vandaag onze nieuwe blogster van start. Het vier pagina’s tellende artikel over Stefanie en haar bijzondere gezin is een mooi intro op de blogs die zij elke week zal schrijven. Hoe zij het interview heeft ervaren, wil zij graag met je delen…
Vriendin-lezeressen laat ik een kijkje nemen in ons gezinsleven.
Tegenover mijn kinderen vind ik het spannend. Zenuwachtig laat ik hen een voorproefje lezen met zichzelf in de hoofdrol.
Het interview voelt vertrouwd.
‘De kinderen reageerden leuk op de stukjes die ik geschreven heb,’ vertel ik aan de journaliste.
‘Het kan jou en je kinderen ook dichter bij elkaar brengen,’ merkt ze op.
Zo had ik het nog niet bekeken.
Nico komt tijdens het vraaggesprek zeggen dat hij naar de kermis gaat. Zijn haar is alvast geknipt voor de aanstaande fotosessie.
Adriana speelt op de grond. Ten tijde van het interview geeft ze geen wanklank. Ook zij gunt mij het verhaal in Vriendin.
’s Middags ga ik met ons dreumesje fietsen. Als we met rode wangen terugkomen verdwijnt alle vrolijkheid.
Nico heeft alcohol gedronken en is van zijn fiets gevallen. De ambulance heeft hem opgehaald.
Zijn gezicht is geschaafd en opgezet. Op de scan zijn geen botbreuken of afwijkingen te zien.
’s Avonds mag hij mee naar huis.
De volgende ochtend verraadt alleen zijn gezicht nog zijn misstap.
Ik stuur een alarmerend e-mailtje naar de fotograaf van Vriendin.
Als het goed gaat met Nico wil de fotograaf de fotoshoot door laten gaan.
‘Er komt een visagist mee,’ stelt hij mij gerust.
‘Die mag van goeden huize komen,’ zeg ik.
De visagist werkt de schaafwonden weg. Nico is opgelucht dat hij het niet verpest heeft.
De opnamen zijn gezellig, een soort gezinsuitje in eigen huis. We gaan ook naar buiten, met fietsen en al!
Een voorbijganger begeeft zich in ons decor. Ongemakkelijk fietst de vrouw verder.
We kijken de stoorzender na. Als de fietser mij hopelijk niet meer kan horen, roep ik haar na:
‘Vriendin 48!’
De kinderen lachen. Adriana lacht mee. Niet om mijn opmerking, maar gewoon omdat er gelachen wordt.
Nico is vrolijk. We hebben nog wel een appeltje met hem te schillen. Maar ik denk ook aan het kleine, loensende jongetje van ruim veertien jaar geleden. Hij was drie jaar en reageerde niet op zijn naam. Toen hij eenmaal wist wie hij was, wilde hij met me trouwen. Het is nu moeilijker. Een huwelijk met mij wil hij niet meer, maar loyaal is hij altijd aan mij gebleven.
‘Ik vind ons gezin bijzonder,’ heb ik tegen de journaliste gezegd. Achter die mening sta ik nog steeds, in welk opzicht dan ook.
Vanaf volgende week zul je elke vrijdag een nieuwe blog van Stefanie op onze site kunnen lezen.
