Vriendin 48: Liek schreef een boek over het verlies van haar twee kinderen

24 november 2015

‘Ik wilde weten: hoe pak je de draad weer op?’

‘Ik wilde weten: hoe pak je de draad weer op?’

In twee jaar tijd verloor Liek (50) haar twee jongste kinderen Indy en Noa. In het begin was ze vooral bezig met ‘overeind blijven’. Later lukte het haar om het verhaal over dit verlies op papier te zetten. “Ik wilde opschrijven hoe zwaar de dagelijkse dingen zijn als je intens aan het rouwen bent. En hoe fijn het is om juist dan lieve mensen om je heen te hebben.”

Liek: “Het voelt als de dag van gisteren dat Indy stierf. In mijn hoofd blijft hij altijd elf maanden. Na zijn overlijden wilde ik mijn verhaal op papier zetten, maar dat ging niet zomaar. Dat duurde jaren. Een tijd waarin ik ook de diagnose MS kreeg en we ook nog eens onze dochter Noa verloren. Zij was toen pas vier maanden oud…”

Met een kop thee zit Liek aan haar keukentafel. Boven haar hoofd prijken prachtige foto’s van haar drie kinderen: Esmée, inmiddels 21, en babyfoto’s van Indy en Noa. Ze kijkt ernaar, schudt haar hoofd en zegt: “Het blijft niet te bevatten dat ze er niet meer zijn, maar het is wel zo.” Haar boek Woorden schieten niet tekort ligt voor haar op tafel. Het verscheen afgelopen zomer en Liek is er trots op. “Ik heb er lang over gedaan om het te kunnen maken. Indy overleed in 1998 en Noa in 2000. De eerste tijd was ik vooral bezig mijn leven weer een beetje op de rit te krijgen. Opstaan, eten maken, voor Esmée zorgen, gewoon overeind blijven. Het kostte veel tijd en energie om de chaos in mijn hoofd te kunnen ordenen. Al mijn emoties en gedachten liepen door elkaar. Verdriet, gemis, radeloosheid en paniek wisselden elkaar af. Pas toen ik voelde dat er meer rust in mijn lijf kwam, was ik eraan toe om het hele verhaal op papier te zetten. Na het overlijden van de kinderen maakte ik aantekeningen, ik beschreef wat er was gebeurd en hoe ik me daarbij voelde. In 2010 begon ik serieus met schrijven. Ik moest de diepte in, terug in de tijd, terug naar hoe ik me toen voelde en dat deed vreselijk veel pijn. Af en toe kon ik mijn computer wel door het raam smijten. Ik wilde opschrijven hoe mijn leven verderging na het verlies van de kinderen. Hoe zwaar de dagelijkse dingen zijn als je intens aan het rouwen bent. En hoe fijn en belangrijk het is om juist dan lieve mensen om je heen te hebben.”

Lees haar hele verhaal in Vriendin 48 en praat mee op het forum.