jeanine-bruiloft-afzeggen

Jeanine: ‘Vanuit het niets zei hij: ‘Zeg onze bruiloft maar af”

Als het aan Jeanine (31) had gelegen, waren zij en Floris nu getrouwd. Maar anderhalve maand voor dé dag, stond hij ineens voor haar neus. Jeanine: “‘Dit is niet het leven dat ik wil’, zei hij. ‘Ik ga weg.’”

Jeanine: “Het is nu vier maanden en dertien dagen geleden dat ik ben ‘gedumpt.’ Nog steeds zijn er dagen dat ik bijna niet uit bed kan komen. Bij het wakker worden is er een kort moment van ‘niet weten.’ Totdat ik de pijn weer voel. De schaamte, de verwarring en de schrik. Nee, de verbijstering. Toen Floris zei dat hij de bruiloft af wilde blazen, was ik zo van de kaart, dat ik niks meer kon zeggen. Ik kon alleen maar denken: dit is niet waar, ik ben in een foute soap beland. Dat idee had ik nog steeds toen hij de deur was uitgelopen en ik totaal verdoofd met mijn mobiel in mijn handen zat. Ik wilde iemand bellen, mijn moeder of een vriendin, ik moest deze waanzin met iemand delen, maar ik heb er tot de volgende middag mee gewacht. Ik hoopte dat Floris terug zou komen, me zou vertellen dat het een grap was geweest en mij zou uitleggen wat de humor ervan was. Maar hij kwam niet en tot op de dag van vandaag zit ik met onbeantwoorde vragen.”

Op zijn knieën
“Natuurlijk pieker ik me achteraf suf of ik het niet had kunnen zien aankomen. Die bindingsangst van hem in het begin was wel heftig. Ik zocht naar voortekenen, hoe minuscuul ook. Maar echt, onze relatie was vijf jaar lang hartstikke leuk. Mijn intuïtie heeft me geen moment gewaarschuwd… Twee jaar geleden trouwde mijn beste vriendin. Een paar maanden later een ander. Bij beiden was ik getuige. Ook bij mij begon het te kriebelen. Het leek me geweldig om een dag in het middelpunt te staan en in bijzijn van onze familie en vrienden uit te spreken dat we echt voor elkaar kozen. Ik gaf af en toe hints. Met succes. Toen Floris en ik samen op vakantie waren op Ibiza, ging hij op een romantische plek opeens op zijn knieën. Hij had een ring meegenomen die hij thuis had uitgezocht met mijn beste vriendin. ‘Wil jij officieel de mijne worden?’ vroeg hij plechtig. Ik viel hem in zijn armen en we pinkten samen een traantje weg. We hadden het zelfs over kinderen die avond. Zo geweldig!”

Lees ook: Nienke: ‘Vlak voor de bruiloft maakte ik het uit, ik kon niet meer tegen zijn leugens’

Steeds meer zin

“Later, terug in het hotel, gaf Floris wel toe dat hij het een beetje voor mij deed. Voor hem hoefde trouwen niet zo, het maakte voor hem geen verschil met hoe we nu samenleefden. Maar hij had mijn sprankelende ogen gezien op de bruiloften van mijn vriendinnen en hij wilde mij graag gelukkig maken. ‘En ik wil toch mijn hele leven bij je blijven’, zei hij stellig. ‘Dus waarom ook niet?’ Nee, dat vond ik niet onromantisch. Floris was nu eenmaal een nuchter type. Maar dat hij mij een bruiloft gunde, was voor mij alleen maar een bewijs van hoe gek hij op mij was. En hoe meer de voorbereidingen vorderden, hoe meer zin hij erin leek te hebben. Zo ontwierp hij zelf onze trouwkaart. Hij wist een goede fotograaf. En hij zocht zelfs contact met zijn vader, die hij sinds de puberteit niet meer had gezien, omdat hij wilde dat die erbij zou zijn. Hij noemde me in de maanden voor onze bruiloft al liefkozend ‘mijn vrouwtje’.”

Heel erg mis

“De omslag kwam het weekend dat Floris ging skiën met vrienden. Ik heb ze later allemaal uitentreuren uitgehoord, en zij beweren dat er niets gebeurd is, al was hij wel wat stil. Toen hij thuiskwam, gedroeg hij zich anders. Hij was meer teruggetrokken. ‘Ik voel me niet lekker’, zei hij. Wat hij had, kon hij niet aangeven. Een griepje, dacht ik. Hij was ook fl ink druk op zijn werk. En onze bruiloft zorgde natuurlijk ook voor veel hectiek. Ik besloot hem wat te ontzien maar er verder niet te veel aandacht aan te besteden. De weken erna bleef hij afwezig. Hij klaagde over hoofdpijn. En toen, op een avond, kwam hij niet thuis. De halve nacht liet hij me wachten. Heel gek, er was geen onvertogen woord gevallen. En toen hij eindelijk thuiskwam, kroop hij niet tegen me aan. Ik zag hem aan de rand van het bed liggen die ochtend, zo ver mogelijk bij me vandaan. Het was voor het eerst dat ik dacht: er is iets heel erg mis. En ik werd bang.

Waarom voelde hij opeens als een vreemde? Hij zei bijna niets, wilde niet uitleggen waar hij de avond ervoor was geweest. ‘Ik heb ruimte nodig’, zei hij alleen. ‘Laat me nu maar.’”

Sprakeloos

“Ondanks zijn rare gedrag dacht ik geen moment dat hij de bruiloft misschien wilde cancelen. Ik was eerder bang dat hij ziek was. Dat hij onverklaarbare fysieke klachten had, maar nu niet naar de dokter wilde omdat een eventuele ziekte onze plannen in de war zou kunnen brengen. Ik vermoedde geen seconde dat hij erover dacht mij in de steek te laten en alles af te blazen. Tot die vrijdagavond, anderhalve week later. Hij kwam weer belachelijk laat thuis zonder dat hij iets had laten weten. Deze keer reageerde ik kwaad. Voor de zoveelste keer had ik het eten dat ik had gekookt kunnen weggooien. Hij keek me kil aan en zei: ‘Je hoeft nooit meer voor me te koken. Ik ga weg. Ik heb mijn baan opgezegd, vandaag was mijn laatste dag. Cancel onze bruiloft maar, tenzij je in je eentje in het gemeentehuis wilt staan.’

Zijn gezicht stond strak. Ik begon te huilen, maar dat leek hem totaal niet te raken. ‘Nee, het ligt niet aan jou’, toen ik hem dat snikkend vroeg. ‘Maar ik voel het gewoon niet meer. Dit is niet het leven dat ik wil.’ Daarna is hij vertrokken. En zat ik daar. Sprakeloos. Dit kan niet waar zijn, dacht ik alleen maar, hij komt straks wel terug. De hele nacht heb ik op hem liggen wachten. Maar voor het eerst in al die jaren dat we samenwoonden, werd ik in mijn eentje wakker. En toen ik die dag met trillende stem Floris’ baas belde, en hoorde dat hij inderdaad ontslag had genomen – hij had dat al ruim een maand eerder ingediend – wist ik dat het helemaal fout zat.”

Gek geworden?

“Tijdens dat skiweekend moet op de een of andere manier kortsluiting zijn ontstaan in zijn hoofd. Ik denk toch dat die bindingsangst weer onverwacht de kop opstak. Het kan ook zijn dat het al langer sluimerde. Wie weet: misschien leefde ik al heel lang in een leugen. Ik weet níéts meer, alleen dat de man van wie ik hield mij van het ene op het andere moment in de steek heeft gelaten. Hij trekt nu ‘de wereld over’. Dat hoorde ik van zijn broer, de enige met wie hij nog contact heeft gehouden, maar tegen wie hij ook niet duidelijk is. Zelfs zijn vrienden hebben niets meer van hem gehoord. Dat is toch absurd? Het lijkt wel of hij gek is geworden, en dat bedoel ik letterlijk, psychotisch of zo. Maar zolang hij niets raars doet en geen bedreiging is voor zichzelf of voor anderen, kan niemand ingrijpen. Ik ben zelfs bij de politie geweest, maar zij lachten me nog net niet uit. Het leek wel of ze het stoer vonden dat een man vlak voor zijn trouwen de benen nam; zó vernederend.”

Vreselijk eenzaam

“De bruiloft is gecanceld, alles is afgezegd. Mijn moeder en mijn beste vriendin hebben dat voor mij gedaan, ik kon het niet. We hadden al een hoop kosten gemaakt, die krijg ik niet terug. Gelukkig zit ik niet in de schulden. En doordat Floris gewoon is vertrokken, heb ik onze spullen nog. Ik zit dus nog in een heerlijk huis, alles is perfect, alleen mijn geliefde is er niet meer. En dat betekent voor mij dat het hart uit het huis is. Ik vlieg tegen de muren op, voel me vreselijk eenzaam. Mensen in mijn omgeving moedigen me aan een andere woning te zoeken. Maar ik kan het nog niet opbrengen. Ergens hoop ik nog steeds dat Floris bij zinnen komt en op een dag weer voor mijn deur staat. Voor ónze deur. Als ik me daar een voorstelling van maak, maakt mijn hart een sprong en verlang ik er zo naar om mijn armen om zijn hals te slaan. Natuurlijk weet ik niet of ik hem dan ooit nog zou kunnen vertrouwen, de pijn die hij me heeft gedaan, is onmenselijk. Maar als hij een verklaring heeft, en echt spijt, en in therapie zou willen… dan zou ik het misschien toch nog willen proberen. Want hij is mijn grote liefde. Dat gevoel is niet zomaar weg, al heeft hij mijn hart gebroken.”

Tip van de redactie

In dit boek laat Eveline Jurry zien dat je positief uit een scheiding (of relatie) kunt komen. Een scheiding is bijzonder ingrijpend. Voor jezelf, voor je kinderen, familie en vrienden. ‘Positief Scheiden’ zijn twee woorden die totaal met elkaar in tegenspraak lijken te zijn. Toch kán het en dit boek laat je zien hoe je het doet. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Lees ook: Kirsten: ‘Mijn droomman gaat trouwen, maar niet met mij’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.