vrouw

Xandra: ‘Mijn vriendinnen denken dat ik een golddigger ben’

Xandra (34) ontdekt pas na vijf maanden relatie dat haar vriend Pieter miljonair is. Hij had dit verzwegen omdat hij niet wil dat een vrouw voor zijn geld valt. Pieter weet dat het goed zit, maar Xandra’s omgeving ziet haar als golddigger.

Xandra: “Ik had me nog zo voorgenomen eerlijk te zijn tijdens het laatste etentje met mijn studievriendinnen. Maar tegen de tijd dat het onderwerp ‘werk’ voorbijkwam, kreeg ik niet over mijn lippen dat ik mijn baan had opgezegd om me op mijn passie te richten: fotografie. Ik zou hiervoor een intensieve, erg dure opleiding gaan volgen. Ik weet zeker dat mijn bericht een stroom van reacties had opgeleverd, van schamper tot ronduit hatelijk, ‘dat ik het voor mezelf weer goed geregeld had’. Ik had al zo veel steken onder water moeten verdragen, dat ik maar niks zei. Op de terugweg in de auto moest ik huilen. Ik vind het afschuwelijk dat er zo’n afstand is ontstaan tussen mijn vriendinnen en mij, door iets waar ik niets aan kan doen en waar ik helemaal niet op uit was.

Eenvoudig leven

Ze zijn gewoon jaloers, dat is het. Zelf willen ze ook wel zo’n rijke man als mijn vriend Pieter.
Ze balen van het lekkere leventje dat ik leid en alle kansen die ik krijg sinds ik hem ken. Om hun frustraties te botvieren doen ze alsof ik het allemaal gepland heb. Ze zeggen dat ik een golddigger ben. Een van mijn vriendinnen heeft weleens in aangeschoten toestand de valse grap gemaakt dat ik beter word betaald dan de duurste escort. Ik heb er nog altijd spijt van dat ik toen niet voor mezelf ben opgekomen, maar ik was te verbluft. De rijkdom van Pieter is voor mij namelijk bijzaak. Dat durf ik met mijn hand op mijn hart te zweren. Hij weet het ook heel goed: ik ontdekte pas hoeveel geld hij had toen we al ruim vijf maanden samen waren. Dat weten mijn vriendinnen ook. Alleen lijken ze dat voor het gemak maar al te graag te vergeten.

Daten

Ik ontmoette Pieter via een relatiebemiddelingsbureau. Daarvoor deed ik aan internetdaten, maar daar ontmoette ik zo veel foute types dat de moed me in de schoenen zonk. Telkens weer bleken mannen nog getrouwd, er nog andere vriendinnen op na te houden of alleen maar uit te zijn op vlugge seks. Na een zoveelste kater besloot ik dat ik wat spaargeld zou investeren om op een serieuzere manier een geschikt iemand te vinden. Ik was het alleen zijn meer dan zat. Bovendien begon ik naar kinderen te verlangen. Ik had meteen een goed gevoel bij het bureau waar ik me inschreef. Ze namen de tijd om naar mijn wensen te luisteren en stelden een uitgebreid profiel samen, zodat duidelijk werd waaraan een man voor mij moest voldoen. Een goede baan of veel poen hebben kwam niet eens ter sprake. Ik gaf wel aan dat ik het fijn vind als iemand zijn talenten benut en actief is voor de maatschappij. Ik had zelf een leuke baan en een gezellig huurhuis, dus in financieel opzicht had ik geen man nodig. Bovendien is geld nooit een thema in mijn leven geweest. Ik heb het nooit superruim gehad, maar heb ook nog nooit krap gezeten. Grote wensen had ik niet. Een eigen zeilboot of een huis in Saint-Tropez? Ik was er nooit op gekomen. Nee, ik vond het prima om op vakantie in een eenvoudig hotel te verblijven, of desnoods in een tent.”

Levensecht sprookje

“Dat ik aangaf niet om geld te geven, was voor het bureau een van de redenen om mij in contact te brengen met Pieter, die volgens hen sowieso goed bij mij paste. Pieter had zich bij het bureau ingeschreven omdat hij het spuugzat was dat er veel vrouwen achter hem aanliepen vanwege zijn vermogen. Hij had vaak geconstateerd dat zijn vriendinnen verliefder waren op zijn portemonnee dan op hem. Daarom zocht hij nu gericht naar een zelfstandige vrouw, die ook kon genieten van een eenvoudig leven. Hij besloot een tijdje zijn megagrote villa in het Gooi te verlaten en te verhuizen naar zijn tweede huis, in de Randstad. Een mooie etage, maar niet té.

Het eerste contact tussen ons werd geregeld door het bureau. Hierna volgden wat telefoontjes, en toen een date. In een simpele bistro. Het werd een gezellige avond. Ik vond Pieter meteen leuk, ik moest lachen om zijn droge humor en de blik in zijn ogen maakte me week. Hierna spraken we vaker af en ik werd erg verliefd op hem. Ik wist niet beter of hij werkte op de verkoopafdeling van een groot bedrijf. Vandaar dat hij zo’n mooie auto had, dacht ik. Een leasebak natuurlijk. Het viel me wel op dat hij heel goed gekleed ging, maar daar daar zette ik geen vraagtekens bij. Hij is gewoon een man met smaak. Fijn toch? Na vijf maanden gingen we op vakantie. We waren toen al zo gek op elkaar dat we uitspraken dat we voor altijd samen wilden blijven. We fantaseerden over kinderen krijgen. Pieter zat bij die gesprekken vreselijk in de knoop met de leugens die hij me had verteld. Hij wist dat ik vaak bedonderd was door mannen en vond het afschuwelijk dat ook hij niet eerlijk was geweest. Op de terugreis was hij stilletjes. Eerst had ik het niet door, ik dacht dat hij moe was. Toen hij zei dat hij me thuis iets moest vertellen, werd ik bang. Had hij zich toch bedacht? Wilde hij van me af? Bij de gedachte alleen al begon ik te huilen. Toen Pieter mijn paniek zag, reed hij een parkeerplaats op. En daar vertelde hij het. Dat hij heel rijk was. Zijn ouders zaten al goed in de slappe was en nadat hij het familiebedrijf had overgenomen, ging het nog beter. De zaak waar hij zogenaamd werkte, was zíjn zaak. Met meer dan tweehonderd man personeel. En ik had gelijk: het was inderdaad gek dat hij altijd zo ver moest rijden om daarnaartoe te gaan. Hij had dan ook een ander huis, vlak bij het bedrijf. Een villa met zwembad en tennisbanen. Ik keek hem stomverbaasd aan. Dit verzin je toch niet? In eerste instantie werd ik boos. Hij had me voorgelogen, maanden lang toneelgespeeld. Wat de reden daar ook voor was. Ik voelde me bedonderd. Maar uiteindelijk snapte ik het wel. Als Pieter zwoer, op alles wat hem lief was, dat hij geen andere leugens verteld had, kon ik hem vergeven. En nee, níet omdat ik dacht: eigenlijk toch wel lekker, al dat geld. Ik kon me op dat moment nog geen voorstelling maken van hoe mijn leven zou veranderen. Hij zat erbij als een geslagen hond. Heel verdrietig, doodsbang om mij kwijt te raken. Ik voelde dat hij van mij hield en ik hield van hem. Het zat gewoon goed tussen ons. Het weekend erna kwam ik in zijn villa. Ik viel om van verbazing: het was echt super-de-luxe. Een jacuzzi in huis en in de tuin. Een gigantisch kookeiland. Ik ben gek op koken en mijn handen gingen er meteen van jeuken. Ik vond het geweldig in zijn huis. Toen Pieter me vroeg of ik bij hem wilde intrekken, zei ik ja. We hadden het allang over samenwonen gehad, het was een logische volgende stap. Die avond proostten we op onze liefde met champagne, midden in de bubbels, in de jacuzzi. Ik voelde me net een prinses in een levensecht sprookje.”

Stikjaloers

“Ik weet nog precies hoe opgetogen ik een dag of tien later naar mijn vijf vriendinnen reed. We spreken één keer per maand af. Ze wisten al over Pieter natuurlijk, en waren heel blij voor me. Ik verheugde me nu op hun verraste blikken als ik ze zou vertellen wat de laatste ontwikkelingen waren. Ze zouden vast dolblij voor me zijn. Dat viel tegen. Slechts eentje reageerde belangstellend. De anderen hamerden op zijn leugen, dat die ‘onvergeeflijk was.’ Ze klonken zo zuur dat duidelijk was dat ze jaloers waren. Toen een van mijn vriendinnen aan het eind van de avond de rekening in mijn richting schoof en lachend zei dat ik onze maandelijkse etentjes voortaan wel kon betalen nu ik zo’n rijke man had, wist ik dat er voorgoed iets was veranderd tussen ons. Ook mijn zus kon niet echt blij voor me zijn. Mijn zus, met wie ik altijd zo’n hechte band had. Ze probeerde het wel, dat zag ik. Maar ik zag ook haar afgunstige blik toen ze voor het eerst in Pieters mooie villa was. ‘Zo, jij valt met je neus in de boter zeg’, zei ze. ‘Jij ook!’ probeerde ik nog. ‘Kom je binnenkort eens lekker zwemmen in ons zwembad?’ Ze komt geregeld langs, maar ze laat bijna elke keer wel een paar jaloerse woorden vallen. Zij en mijn vriendinnen doen alsof ik dit allemaal zo gepland had. Ze zeggen dingen als: ‘Je moet toch iets vermoed hebben, zo naïef kon je toch niet zijn?’ En: ‘Nou, jij gaat Pieter natuurlijk nooit verlaten hè, ook niet als je niets meer om hem geeft.’ Ik vind het ontzettend gemeen, want zo ben ik helemaal niet en dat weten ze dondersgoed. Soms zeg ik er iets van, maar meestal ben ik op het moment zelf zo overdonderd en bedenk ik pas later wat ik had moeten zeggen. Als ik toch iets kan uitbrengen, schrikken ze daarvan en binden ze even in. Maar dat duurt nooit lang. Het is natuurlijk waar dat mijn leven totaal is veranderd. Ik draag dure kleding, die ik vroeger niet kon betalen. Pieter vindt het leuk als ik er mooi uitzie en ik geniet er ook van. En we gaan vaak op vakantie. Ik was nog nooit op wintersport geweest, maar vorig jaar zijn we drie keer geweest. Naar Pieters eigen chalet. Boodschappen doe ik niet meer, die doet de huishoudster. Koken doe ik wel: altijd met verse, dure ingrediënten. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daar niet enorm van geniet, maar ik weet dat het me daar echt niet om gaat. Pieter zelf is nog altijd de reden dat ik bij hem ben. Hij is de meest fantastische man die ik ooit heb ontmoet. Gewoon om wie hij is. Hij is de vader die ik voor mijn kinderen wens. Maar niet alles blijkt te koop voor geld. We zijn al een tijdje bezig, maar vooralsnog word ik niet zwanger. Dit durf ik niet met mijn vriendinnen te delen, uit angst dat ze lachen in hun vuistje. Dat is toch verschrikkelijk?”

Samen sterk

“Ook door mensen in de omgeving van Pieter word ik met argusogen bekeken. Pieter heeft alleen zijn beste vrienden verteld hoe het tussen ons is gegaan, en dat hij volledig zeker is dat ik niet voor zijn geld ga. Maar ik merk aan de blikken van anderen dat ze zich toch stiekem afvragen waarom ik met Pieter ben. Hij is negen jaar ouder dan ik, maar ik viel altijd al op oudere mannen. Pieter zegt vaak dat hij me een prachtige vrouw vindt, en ik vóel gewoon dat sommige mensen denken dat ik mijn uiterlijk heb uitgebuit om hem in mijn netten te verstrikken. Zó naar. Gelukkig kan ik bij Pieter uithuilen als ik last heb van de jaloezie van anderen. Hij weet me altijd weer op te peppen. ‘Wij houden van elkaar, daar gaat het om. Laat de rest van de wereld barsten’, zegt hij op zulke momenten. Hij weet precies hoe ik me voel, hij worstelt al zijn hele leven met dit soort problemen en vooroordelen. Ik snap nu ook echt waarom hij tegen mij loog over zijn geld. Rijk zijn biedt veel mogelijkheden, het is belachelijk om dat te ontkennen. Maar het heeft ook zijn schaduwkanten. En dat is de eenzaamheid die ermee gepaard kan gaan.”

Lees ook: Merel: ‘De hele straat zag hoe deurwaarders ons huis leeghaalden’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.