Placeholder

Vriendin 35: Wendy is de enige fulltime stuntvrouw in Nederland

Bij stuntmensen denk je vast aan grote, stoere, gespierde mannen, niet aan zo’n leuke vrouw als Wendy (30). Toch is zij stuntvrouw, een van de weinigen is ons land. ”Soms ben ik bang, maar angst heb je ook nodig om gefocust te zijn.”

Bij stuntmensen denk je vast aan grote, stoere, gespierde mannen, niet aan zo’n leuke vrouw als Wendy (30). Toch is zij stuntvrouw, een van de weinigen is ons land. ”Soms ben ik bang, maar angst heb je ook nodig om gefocust te zijn.”

Vallen en vechten
Hangend aan een kabel
zoeft ze van een hoog gebouw naar beneden, ze belandt op een rijdende bus. Wiebelend houdt ze haar evenwicht. Ze ontwijkt een tak, grijpt de volgende en zwiept op de grond. Ze staat op, schudt haar schouders los en rent weg. Met een grijns klapt Wendy haar laptop dicht. “Deze commercial was ontzettend gaaf om te doen.” In haar woonkamer in Rotterdam vertelt ze enthousiast over haar niet bepaald alledaagse werk. Wendy is stuntvrouw, een van de weinigen van Nederland. Ze dubbelt actrices in risicovolle of gewelddadige filmscènes en soms speelt ze zichzelf, vooral in reclames. Ze viel van fietsen en door glazen tafels, werd aangereden door auto’s, schoot met pistolen vanuit rijdende auto’s en speelde een rol in de laatste videoclip van de Belgische zanger Stromae. Wendy is vooral goed in vallen en vechten.

Knikkende knieën
“Toen ik zeven was, wilde mijn moeder dat ik op een vechtsport ging, zodat ik me kon verdedigen als ik later zou gaan stappen in Rotterdam. We woonden in Crooswijk, aan de rand van het centrum. Mijn moeder en ik gingen bij allerlei vechtsporten kijken en kwamen uiteindelijk bij ninjutsu terecht. Een traditionele Japanse verdedigings- sport, waarbij je veel verschillende dingen doet: grondgevechten, worstelen, sparren, alle stijlen door elkaar. Ook veel acrobatiek, met trampolinespringen, radslagen en vechten met verschillende wapens. Mijn favoriete wapen is een naginata, een lange stok met een zwaard.” Ze kan zich de eerste les nog goed herinneren. “Het was behoorlijk pittig. We waren met een hele groep meiden en telkens ging er een meisje de zaal uit, huilend, omdat ze niet meer wilde. Ik werd op de grond gegooid met mijn knie tegen mijn neus en dacht: ik wil ook naar huis… Maar de leraar zei: ‘Nu is het genoeg. Jij blijft gewoon hier.’ Ik keek hem aan en piepte: ‘Oké.’ Na de les vroeg mijn moeder of ik het leuk vond. Nou, nee dus. Maar ik moest het van haar nog een keer proberen. En ik ben er nooit meer vanaf gegaan.”

Wendy in actie zien? Bekijk dan onderstaand filmpje. 

Lees het hele verhaal in Vriendin 35.