Vriendin 30: Eindelijk durf ik voor mezelf te kiezen

27 juli 2016

Je doet graag iets voor een ander en soms cijfer je jezelf weg. Maar er komt een moment waarop je voor jezelf moet kiezen. Acht lezeressen durfden dat eindelijk en vertellen deze week hun verhaal in Vriendin.

Je doet graag iets voor een ander en soms cijfer je jezelf weg. Maar er komt een moment waarop je voor jezelf moet kiezen. Acht lezeressen durfden dat eindelijk en vertellen deze week hun verhaal in Vriendin.

Babette (19): “Nadat ik vorig jaar de havo afgerond had, ging ik op kamers in een stad die nieuw voor mij was en begon ik aan de studie Verpleegkunde. Veel onderwerpen en situaties die tijdens mijn studie aan de orde kwamen, waren herkenbaar: mijn vader heeft namelijk al heel lang kanker. Ik heb een hechte band met hem, wil er zo veel mogelijk voor hem zijn. Het lukte me niet om mijn studie en de situatie rondom mijn vader goed te scheiden. Als het over kanker ging, ging ik liever niet naar college. En als ik over kanker moest leren voor tentamens, kon ik daar heel angstig van worden.

Na een halfjaar besloot ik deskundige hulp te zoeken. Voor het eerst van mijn leven, terwijl het eigenlijk al veel langer niet goed met me ging. Al jaren kampte ik namelijk met gedachten waarvan ik wist dat ze niet klopten: dwanggedachten. Zo moest ik bijvoorbeeld van mezelf dingen tellen om ongelukken te voorkomen. En voorwerpen moest ik persé op een bepaalde manier neerleggen, anders zou er misschien wel iets ergs kunnen gebeuren. Ook was ik obsessief met eten bezig. Ik had wel altijd al het gevoel dat er iets met me aan de hand was, maar had geen idee wat precies. Ik voelde leegte, verdriet en angst, maar ging altijd maar gewoon door. Ik kwam terecht bij een psycholoog. Toen zij een dwang- en eetstoornis constateerde, viel alles op z’n plek. Ik heb er spijt van dat ik niet eerder in therapie ben gegaan. Het biedt me houvast en steun, iets wat ik al die jaren heb gemist. Ik heb veel over mezelf geleerd, ben erachter gekomen dat ik door mijn dwanggedachten en eetstoornis een gevoel van controle had, het gaf me rust. Zo kon ik beter omgaan met de ziekte van mijn vader. Inmiddels heb ik me ook aangemeld bij een eetstoorniskliniek. Ik ga even helemaal focussen op mezelf. Om later als verpleegkundige goed voor andere mensen te kunnen zorgen, moet ik nu eerst aan mezelf werken.”

Lees alle verhalen in Vriendin 30.

Wanneer koos jij voor jezelf? Wat deed dat met je? Praat mee op ons forum.