Deze liedjes waren populair op bruiloften in het jaar dat jij trouwde

Floor werd vier dagen voor haar bruiloft verlaten

Floor (33) en Teun waren ruim zeven jaar samen toen hij haar ten huwelijk vroeg. Een jaar later zouden ze elkaar het jawoord geven, maar dat liep heel anders. “Ik dacht eerst nog dat het de zenuwen waren…”

Floor: “Het huwelijksaanzoek van Teun was heel romantisch. Het was Valentijnsdag en hij had ons bed versierd met rozen en kaartjes met lieve teksten. Op één kaartje stond de vraag of ik met hem wilde trouwen. Natuurlijk wilde ik dat! We waren al zo lang samen, hadden samen veel meegemaakt. Teun komt uit een gebroken gezin en hij had daar veel moeite mee, ook toen wij al samen waren. Ik kom uit een warm nest. Toen het bij Teun thuis steeds onprettiger werd, boden mijn ouders hem direct onderdak aan. Teun was als een zoon voor hen. In het verleden had ik onze relatie een keer verbroken. Niet omdat ik niet meer van Teun hield, maar omdat ik af en toe gek werd van zijn besluiteloosheid. Hij had totaal geen eigen mening. ‘Floor, als jij het zo wilt, vind ik het goed.’ Ik verwachtte meer tegengas in een relatie.

Na de breuk deed Teun erg zijn best om me weer voor zich te winnen. Na een half jaar besloot ik het weer te proberen. Het ging goed tussen ons, we gingen samenwonen en Teun gaf aan dat hij wilde trouwen. Ik wilde heel graag zijn vrouw worden, maar ik vond dat hij me eerst op een originele manier moest vragen. Omdat hij nog altijd over alles in zijn leven twijfelde, dacht ik dat het er nooit van zou komen. Ik was dan ook verrast toen hij me ten huwelijk vroeg.”

Op mijn hoede

“We zouden in juni gaan trouwen. Naarmate de datum dichterbij kwam, merkte ik dat Teun stiller werd. Hij toonde steeds minder interesse, liet al het regelwerk aan mij over. Dat paste wel bij de Teun die ik kende, dus ik maakte me er geen zorgen over. Twee maanden voor onze trouwdag gaf hij voor het eerst aan dat hij twijfels had. We waren thuis en vanuit het niets zei hij: ‘Ik weet niet meer wat ik wil.’ Ik begreep direct dat hij het huwelijk bedoelde en ik wilde erover praten, maar Teun liet weinig los. Het was alsof ik tegen een muur praatte. Hij kon niet onder woorden brengen waarom hij twijfelde, maar zijn gevoel zei hem dat hij ‘er niet klaar voor was’. Vanaf dat moment was ik op mijn hoede. Elke keer als ik het onderwerp aansneed, klapte Teun dicht. Ik hoopte dat het de zenuwen waren. Het was een week voor onze trouwdag en ik weet nog dat ik met ons vrijgezellenfeest bang was dat hij me in het bijzijn van al onze vrienden zou laten vallen. Maar toen ik zag dat hij het prima naar zijn zin had, kon ik het ook van me afzetten. Over een week gaan we trouwen, nu kan er niks meer misgaan, dacht ik. De week voorafgaand aan onze bruiloft waren we allebei vrij om de laatste dingen te regelen. We hadden nog een gesprek met de ceremoniemeesters en ik moest op dinsdag mijn jurk gaan halen. Vol trots kwam ik aan met mijn jurk. Over een paar dagen mocht ik hem eindelijk aan. Ik liep net met de jurk naar boven om hem netjes weg te hangen, toen Teun opeens zei: ‘Ik kan niet met je trouwen.’

Lees ook: Florence: ‘Mijn vriendin zit gevangen in een slecht huwelijk’

Lamgeslagen

Ik bleef stilstaan op de trap. Dus toch! Ik had zo vaak geprobeerd er met hem over te praten. Altijd was hij vaag gebleven en nu, vier dagen voor de bruiloft, kwam het hoge woord eruit. Ik was helemaal lamgeslagen. Ik vroeg hem nog wat de reden was, maar hij gaf geen antwoord. ‘Ik kan het niet uitleggen’, was het enige wat hij te zeggen had. ‘Wil je niet meer met me trouwen?’ schreeuwde ik wanhopig. ‘Prima, maar jij mag alles afbellen. De ringen, de fotograaf, familie en vrienden, de zaal, onze huwelijksreis, de kapper…’ ‘Wat moet ik dan zeggen?’ vroeg hij met een benepen stemmetje. ‘Floor en ik hebben besloten…’ ´Niks Floor en ik,’ gilde ik, ‘jíj wilt niet trouwen!’ Teun pakte zijn autosleutels en ging. Totaal overstuur sms’te ik mijn vader. ‘Het is over, Teun wil niet meer.’ ‘Kom maar naar huis’, stuurde hij terug.”

Vernedering

“Mijn ouders waren net zo van slag als ik. Ik vertelde dat Teun al vaker had getwijfeld, maar dat hij geen duidelijk antwoord kon geven op de vraag waarom. Ik piekerde me suf. Had hij een ander? Was hij bang dat onze relatie net als die van zijn ouders in een vervelende scheiding zou eindigen? Ik wist het niet. Ik was zo in de war dat ik doorsloeg in emotieloos geregel. Bij mijn ouders stuurde ik een mailtje naar de meiden van mijn volleybalteam. ‘Meiden, ik heb goed en slecht nieuws. Het slechte nieuws is dat er geen feestje is vrijdag, het goede nieuws is dat ik zaterdag gewoon kom volleyballen.’ Ook mailde ik mijn collega’s dat ik donderdag langs zou komen. Daarna zette ik mijn telefoon en laptop uit. Ik wilde niemand zien of spreken. Ik was zó verdrietig. Teun had me niet erger kunnen vernederen. Het nieuws ging als een lopend vuurtje door het dorp.

Het liefst was ik van de aardbodem verdwenen. Die donderdag sleepte ik mezelf naar mijn werk. Ik durfde de afdeling niet op en belde mijn leidinggevende. Samen liepen we ernaartoe. Mijn collega’s wisten zich niet zo goed een houding te geven toen ik mijn verhaal deed. Ik vond het doodeng, maar het was een belangrijke eerste stap. Nu ik mijn collega’s had gezien en gesproken, wist ik dat het me ook zou lukken alle andere mensen te woord te staan. Op de trouwdag ben ik met mijn ouders, zussen en beste vriendin naar de dierentuin gegaan. Ik mocht niet thuis gaan zitten kniezen, vonden ze. Maar dat gold net zo goed voor mijn ouders. Ze hadden het er ook vreselijk moeilijk mee. Zeker ook omdat Teun al die dagen niks meer van zich had laten horen. Mijn ouders stonden open voor zijn kant van het verhaal, maar hij durfde zijn gezicht niet te laten zien. Het was een fijne dag met de mensen die me het meest dierbaar zijn. ’s Avonds zijn we met z’n allen gaan eten en heb ik vooral heel veel gepraat. Dat luchtte enorm op. De volgende dag zou ik eigenlijk in het vliegtuig naar Mexico zitten voor mijn huwelijksreis, maar in plaats daarvan deed ik mee aan een volleybalwedstrijd met mijn team. Alle agressie, woede en verdriet van de afgelopen dagen kon ik kwijt in het spel. Zodra ik de bal op mijn handen voelde, flitste Teun door mijn hoofd en kwam er heel veel energie vrij. Ik ging zo op in het spel, dat het leek alsof ik alleen in het veld stond. Ik speelde de wedstrijd van mijn leven. Na afloop ben ik ook gewoon meegegaan naar de kroeg. Ik voelde de ogen van andere cafébezoekers branden in mijn rug, maar daar probeerde ik me niets van aan te trekken.

Ik had niks fout gedaan. Natuurlijk bleven de reacties niet uit. Van sympathie tot verwijten als ‘jullie worden bedankt, ik had al nieuwe kleren gekocht en een bezoek aan de kapper gebracht’. Zo onaardig! Dit hele geintje had mij ook bijna tienduizend euro gekost! Ik had moeilijk kunnen doen en Teun overal voor kunnen laten opdraaien, maar ik wilde het vooral allemaal snel vergeten. Intussen woonde ik officieel nog wel met Teun in één huis. Dat was zo onwerkelijk. Het huis stond op zijn naam, maar gelukkig mocht ik van hem in het huis blijven wonen tot ik iets anders gevonden had. Mijn zelfvertrouwen had een flinke deuk opgelopen. Ik was altijd erg goed van vertrouwen geweest, maar als je door je aanstaande op zo’n manier aan de kant wordt gezet, ga je aan alles en iedereen twijfelen. Ik was 31 en was ervan overtuigd dat ik de rest van mijn leven alleen zou blijven. Al mijn vrienden waren al gesetteld en ik moest weer van voor af aan beginnen.”

Helemaal alleen

“Drie maanden later kreeg ik de sleutel van mijn eigen huis. Ik zag vooral op tegen de avonden. Het alleen aan tafel zitten met een bord eten, het afhandelen van de financiële zaken, alleen in bed liggen in een nieuwe omgeving. Nog niet zo lang geleden had ik nog ‘gewoon’ met Teun in ons huis geleefd, nu stond ik er echt helemaal alleen voor. Ik was vanuit huis meteen gaan samenwonen met Teun. Gelukkig kan ik makkelijk contacten leggen en ben ik niet bang om anderen om hulp te vragen. Al snel bleek dat ik prima voor mezelf kon zorgen en dat ik genoeg vrienden had die leuke dingen met me wilden ondernemen.

Uiteindelijk werd ik weer verliefd, veel sneller dan ik had gedacht. Tijn (34) zat bij dezelfde volleybalclub als ik. Het feit dat hij ook net z’n relatie had verbroken, zorgde voor genoeg gespreksstof. Ik voelde weer kriebels in mijn buik. Tegelijkertijd beangstigde het me. Ik had eigenlijk getrouwd moeten zijn met Teun, wat zou mijn omgeving wel niet denken? Ik kon dat gelukkig snel loslaten, het voelde gewoon goed met Tijn. En mijn verliefdheid maakte het makkelijker om Teun te vergeten. Ondanks dat ik smoorverliefd was, plande ik heel bewust momenten voor mezelf in. Ik had het niet verwacht, maar het zelfstandig zijn beviel me goed. Ik kon gaan en staan waar ik wilde, eten wat en wanneer ik wilde en financieel had ik mijn zaakjes goed op orde. Het beviel me prima. Toch heeft het best lang geduurd voor ik ons als ‘Floor & Tijn’ zag. ‘Floor & Teun’ zat vastgeroest in mijn hoofd. Ook vrienden vergisten zich wel eens. Logisch natuurlijk, ook vanwege de namen die erg op elkaar lijken. Mensen die me al even niet meer hadden gezien, moesten twee keer kijken als ze Tijn zagen. ‘Is dat Teun?’ Aan sommigen vertelde ik dat ik vier dagen voor mijn bruiloft was verlaten door Teun, maar vaak had ik daar ook geen zin in en dan zei ik gewoon dat ik een andere vriend had.

Lees ook: Isis: ‘De ware stond voor me en feliciteerde me met mijn huwelijk’

Het was fijn dat Tijn het verhaal van Teun en mij kende, hij gaf me de ruimte om te rouwen om die verbroken relatie. Ik kon er met hem ook goed over praten. Intussen keken wij ook uit naar een toekomst samen. Toen ik er aan toe was, vonden we samen een gezellig huisje. Op eerste paasdag 2010 vroeg Tijn mij ten huwelijk. Af en toe kreeg ik best kwetsende reacties uit de omgeving. ‘Je hebt nog een jurk hangen, doe je die nu aan?’ vroeg iemand me. Daar gaf ik maar geen antwoord op.”

Sprookje

“Samen met Tijn leefde ik naar de grote dag toe. Ik was geen moment bang dat hij me ook zou laten zitten. In tegenstelling tot mijn ex, is Tijn een open boek. We bespreken echt alles met elkaar. Ons huwelijk was als een sprookje. Mijn ouders hadden de hele dag een grote glimlach op hun gezicht en waren zielsgelukkig. Net als ik. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en is onze liefde bekroond met een dochter. Ik ben door een diep dal gegaan, maar uiteindelijk heb ik er iets veel mooiers voor teruggekregen. Ik zie Teun nog wel eens in het dorp, hij heeft ook weer een relatie. Tot op de dag van vandaag weet ik niet waarom hij onze trouwerij heeft afgeblazen. Ik heb daar nachten van wakker gelegen, maar inmiddels kan ik het achter me laten. Onze relatiebreuk heeft me sterker gemaakt. Ik weet nu dat ik prima op eigen benen kan staan en dat, wat er ook gebeurt, de zon altijd weer gaat schijnen.”