Placeholder

Vriendin 25: Boukje was draagmoeder voor haar schoonzus

Wat doe je als je zelf enorm geniet van je kinderen en ziet dat je schoonzus graag een kindje wil maar niet zwanger kan worden? Boukje (38), getrouwd met Mike (43) en moeder van Natasha, Romy en Jimmy, besloot voor een vierde te gaan. ‘Dit kindje werd voor Sharita.’

Wat doe je als je zelf enorm geniet van je kinderen en ziet dat je schoonzus graag een kindje wil maar niet zwanger kan worden? Boukje (38), getrouwd met Mike (43) en moeder van Natasha, Romy en Jimmy, besloot
voor een vierde te gaan. ‘Dit kindje werd voor Sharita.’

‘Ik gunde mijn schoonzus het geluk van een kind’

 

 

Boukje: “Ik had meteen een klik met Sharita. We lopen de deur niet bij elkaar plat, maar we trekken er wel geregeld samen op uit. Dan gaan we naar de film of naar Pinkpop bijvoorbeeld. We hebben het heel gezellig samen. Sharita heeft een hartkwaal, een zwangerschap zou ze mogelijk niet overleven.

Die zou haar veel te zwaar belasten, hoorde ze in twee afzonderlijke ziekenhuizen. Dat risico wilde ze natuurlijk niet nemen. Zij en haar vriend Jody hadden wel een kinderwens en waren een traject gestart met een potentiële draagmoeder. Dat leidde helaas niet tot het gewenste kindje.

Aanvankelijk volgde ik dat traject vanaf de zijlijn. Maar toen ik zag dat het – alle lieve intenties ten spijt – niet lukte, wilde ik graag helpen. Zo’n beslissing neem je natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Het plan moest bij mij groeien. En zou mijn lichaam na drie kinderen nog wel een zwangerschap aankunnen? Ik had altijd veel last van bekkeninstabiliteit gehad. Maar ik vooral vroeg ik me af of ik het kindje wel zou kunnen afstaan. Mijn twijfel verdween voor een groot deel na de geboorte van onze jongste, Jimmy. Ons gezin was compleet. Uren praatte ik met mijn man Mike over mijn plan. Hij zou het heel fijn vinden zijn broer en Sharita te helpen, maar liet de keuze aan mij. Ik zou de baby tenslotte negen maanden dragen en het kindje vervolgens moeten afstaan…

Toen we allebei aan het idee gewend waren en het zeker wisten, stelden we het Sharita en Jody voor. Ons aanbod was een lichtpuntje in hun zoektocht, maar ze waren voorzichtig in hun blijdschap. Ze wisten inmiddels hoeveel er bij draagmoederschap komt kijken. Alles moet immers kloppen, wil het lukken. Ik begreep hun terug- houdendheid. Twijfelen deed ik dan niet meer, maar het moest medisch gezien natuurlijk ook nog mogelijk blijken.”

Glunderend bij de echo
“Het traject voor hoogtechnologisch draagmoederschap werd in gang gezet. Zo’n traject is heel erg bijzonder. Ik zou zwanger worden van een kindje dat biologisch gezien voor honderd procent het kind van Jody en Sharita was, en dat komt in Nederland niet zo heel veel voor. Ik zou, om het oneerbiedig te zeggen, alleen maar als broedkip fungeren. Sharita en ik werden lichamelijk onderzocht. Daarnaast werden er gesprekken met ons gevoerd, net als met Jody en Mike en zelfs met mijn schoonouders. Het moet zeker zijn dat je dit als familie aankunt.

Gelukkig kregen we groen licht van het ziekenhuis, maar ik moest wel flink afvallen om een zwangerschap zo verantwoord mogelijk te maken. Dat lukte en ik zat lekker in mijn vel. Toen er een bevruchte eicel van Sharita bij mij werd teruggeplaatst, bleek het meteen raak! Sharita en ik kregen dat nieuws samen te horen. Het was onwerkelijk dat het zo snel was gelukt, we waren allebei in tranen. Wel hielden we een slag om de arm, er kon nog van alles misgaan. Ik voelde ook een enorme verantwoordelijkheid voor het kindje in mijn buik. Ik wilde er net zo goed voor zorgen als ik voor mijn eigen kinderen had gedaan.

Het was geweldig Sharita en Jody tijdens de eerste echo te zien glunderen. Ik begreep hun verlangen naar een gezin; ik zou mij geen leven zonder mijn kinderen kunnen voorstellen. Gelukkig verliep de zwangerschap goed. Zo nu en dan zat ik er doorheen, maar dat had ik bij mijn andere zwangerschappen ook gehad. Mijn bekkeninstabiliteit speelde op en ik was moe. Logisch, er liepen bij mij intussen drie kinderen rond die aandacht vroegen.

Sharita en Jody deden er alles aan om mij zo veel mogelijk te ontlasten. Ze hielpen me in het huishouden en met de kinderen. En voor mij was het fijn dat ik mijn verhaal even bij hen kwijt kon. Ze wilden het geslacht van het kindje niet weten, en ook ik wist van niets. Ik wilde zelfs de namen niet weten. Van mijn eigen zwangerschappen weet ik hoe leuk het was om het daar samen over te hebben. Sharita en Jody moesten al zo veel delen, wat ik ze alleen kon laten doen, liet ik ze alleen doen.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 25! Nu in de winkels!