Placeholder

Vriendin 22: Judith kwam in 5 maanden 35 kilo aan

Judith (38) is een emotie-eter en ontwikkelde een eetbuistoornis. Een zak chips, een doos bonbons, een hele taart; tijdens een eetbui kreeg ze duizenden calorieën binnen. Sinds een jaar zijn de eetbuien gestopt. Judith: “Alleen door van mezelf te houden, kan ik het achterliggende probleem van mijn eetbuien aanpakken.”

Judith (38) is een emotie-eter en ontwikkelde een eetbuistoornis. Een zak chips, een doos bonbons, een hele taart; tijdens een eetbui kreeg ze duizenden calorieën binnen. Sinds een jaar zijn de eetbuien gestopt. Judith: “Alleen door van mezelf te houden, kan ik het achterliggende probleem van mijn eetbuien aanpakken.”

'Niemand wist dat ik na een verjaardag nog naar de snackbar reed' 

 

Judith heeft vijf kledingkasten. Dat heeft alles met haar schommelende gewicht te maken, dat elk half jaar anders kan zijn. De laatste jaren jojode ze tussen de honderd en honderdvijftig kilo.

Judith: “In de wat lichtere periodes ben ik kooplustiger en kleed ik me vrouwelijker. In de kasten met de kleinste maten hangt dan ook vrij veel kleding. Veelal gekleurde outfits met een mooie pasvorm. Naarmate de maten in de kasten groter worden, is de kleding donkerder en slobberiger. Niet omdat er geen leuke grotematenkleding te koop is, maar omdat ik mezelf in mijn dikste fase het liefst wil verstoppen.”

Momenteel bevindt Judith zich in zo’n ‘dikke’ fase en vindt ze het niet prettig om op de foto te gaan. Maar ze doet het toch. Ze heeft namelijk een missie: mensen met een eetbuistoornis helpen. Ze schreef er zelfs een boek over: Die eetbuien. Judith: “Er is niet veel over eetbuistoornis bekend, terwijl veel mensen eetverslaafd zijn of last hebben van eetbuien. Eten beheerste bijna vijftien jaar mijn leven. Als ik ’s ochtends opstond, dacht ik na over wat ik die dag zou eten en waar ik het zou kopen. Duizenden keren reed ik naar supermarkten, tankstations en avondwinkels op zoek naar eetbuivoedsel. Als ik alles in huis had, begon ik. Een zak chips, een hele taart, een doos bonbons, een stuk kaas; tijdens een eetbui kreeg ik vijf- tot tienduizend calorieën binnen. Van het eten genieten deed ik niet. De eerste happen vond ik lekker, daarna voelde ik me vol en kreeg ik last van mijn maag. Toch at ik door. Het was alsof ik door het eten in een roes belandde. Een roes waardoor ik mijn angsten en onzekerheden niet meer voelde.”

Grootste angst
Judith is even stil en zegt dan: “Ik had liever pijn in mijn maag dan pijn in mijn hart. Nu snap ik dat je gevoelens van angst, verdriet en falen niet moet wegstoppen, omdat ze als een boomerang kunnen terugkomen als je ze negeert. Maar lange tijd was ik me daar niet van bewust. Ik wilde mijn emoties koste wat kost niet voelen.

Die drang had ik als puber al. Ik viel op door mijn lengte en was niet op mijn mondje gevallen. Mensen dachten daarom dat ik zelfverzekerd was en dat wilde ik graag zo houden. Onzekerheid associeerde ik onbewust met zwak zijn, dus mijn kwetsbaarheid tonen, was mijn grootste angst. Niemand vertelde ik dat ik last had van angsten en een laag zelfbeeld. Alle negatieve emoties die ik niet bij mezelf vond passen, stopte ik weg. Ik deed me sterker voor dan ik was. Eten is altijd mijn zwakke plek geweest. Als kind was ik een enorme lekkerbek.

Ik vond het een sport om een euro uit een winkelwagentje te bemachtigen. De koopmogelijkheden die ik met die ene euro in de supermarkt had, leken eindeloos. Vaak koos ik een zak chips, die ik tot de laatste kruimel leeg at. Als puber werd ik een emotie-eter. Wanneer ik me ongelukkig, angstig of verdrietig voelde, begon ik te eten. Eenmaal volwassen werden mijn eetbuien steeds extremer. Anders dan vroeger stopte ik niet als ik vol zat: ik at door en door. Totdat ik echt geen hap meer naar binnen kreeg.”

Lees het hele verhaal van Judith in Vriendin 22. Morgen op de deurmat en woensdag in de winkels!

Worstel jij ook al jaren met je gewicht en wil je hierover vertellen? Mail je verhaal dan naar post@vriendin. audax.nl of praat mee op ons forum.