Vriendin 2: Martines zoon verdronk nadat ze hem uit het oog verloor

11 januari 2017

Martine (33) was met haar zoontjes Storm (2) en Dexter (nu 8) op bezoek bij een vriendin toen ze Storm een minuutje uit het oog verloor. Ze vond hem uiteindelijk in een sloot. “In totale paniek gilde ik om hulp, maar ik zag al dat het te laat was.”

Martine (33) was met haar zoontjes Storm (2) en Dexter (nu 8) op bezoek bij een vriendin toen ze Storm een minuutje uit het oog verloor. Ze vond hem uiteindelijk in een sloot. “In totale paniek gilde ik om hulp, maar ik zag al dat het te laat was.”

‘Ik voel me soms zo schuldig over mijn zoons dood’

Martine: “Storm is op 13 mei 2013 geboren. Bij de laatste perswee bliksemde en donderde het en even voor middernacht werd hij geboren. Hij was vanaf het begin een bijzonder jongetje. Hij was klein en ontwikkelde zich traag. Zo liep hij pas met achttien maanden en op de dag dat hij stierf, sprak hij nog maar drie woorden: mama, papa en Dex.Tegelijkertijd was Storm heel wijs en autonoom. Hij was een oude ziel in een jong lichaam. Hij leek ons eigenlijk helemaal niet nodig te hebben. Dat was natuurlijk wel zo, maar hij speelde graag in zijn eentje en kwam zelden een knuffel halen. En toen hij eenmaal kon lopen, had hij zo’n drang om de wereld te ontdekken, dat hij steeds wegliep. Achter ons huis kon hij gelukkig geen kant op, maar een boodschap doen of naar de speeltuin was niet te doen met hem. Hij had daarom vaak een tuigje aan, zodat hij niet kon weglopen. Op de bewuste dag in juli, anderhalf jaar geleden, ging ik ’s middags met Storm en Dex naar een goede vriendin. Storm deed eerst nog een middagdutje en Dex haalde hem uit bed. Ik zie ze nog zitten: ze knuffelden met elkaar en de liefde tussen de broers was goed te zien. Dat beeld vergeet ik nooit meer.”

Totale paniek
“Mijn vriendin woont op een boerderij en houdt van paarden. Ik kende de plek goed, dus Storm hoefde die middag niet aan een tuigje. Hij moest ook af en toe vrij kunnen rondlopen, natuurlijk. Hij liep in de paardenbak met een boemerang in zijn hand en ik zei nog tegen mijn vriendin: ‘Zie hem lopen dan!’ Hij liep heel rustig, terwijl hij normaal zo onstuimig is. Op een gegeven moment liep Storm de bak uit en ging hij de hoek om bij de stallen. Mijn vriendin zei: ‘Kom, we gaan achter hem aan.’ Maar Storm was nergens te bekennen. We splitsten ons op en ik ging langs bij de caravan die op het terrein stond en waarin de ouders van mijn vriendin tijdelijk woonden. Haar ouders hadden niks gezien, dus ben ik verder gaan zoeken. Toen we hem niet konden vinden, sloeg de paniek toe. Achter de caravan was een hoge heg met daarachter een sloot. Hoewel het vanwege die heg de meest onlogische route was die Storm had kunnen kiezen, had ik heel sterk het gevoel dat ik daar tóch moest kijken. Toen zag ik bij de rand van de sloot die boemerang liggen. En toen ik verder naar beneden keek, zag ik de beentjes van Storm uit het kroos steken. Ik was in totale paniek. Ik haalde Storm eruit en gilde om hulp. Eigenlijk zag ik toen al dat het afgelopen was. Hij had een waasje over zijn ogen, ik zag echt de dood in zijn ogen. Toch ben ik hem gaan reanimeren, ondanks de angst en de paniek die ik voelde. Op dat moment bleek Dex achter me te staan, die vroeg: ‘Mama, wat is er met Storm?’ Dat was zo’n vreselijk moment. Ik was bezig mijn ene kind te redden, maar ik wilde mijn andere kind beschermen: Dex mocht dit niet zien.
 

Ambulance
Gelukkig had mijn vriendin direct 112 gebeld, dus de ambulance was snel ter plekke. Toen ik Storm uit handen moest geven aan de ambulancemedewerkers, dacht ik dat ik gek werd. Ik rolde over het gras, schreeuwend: ‘Zeg me dat het niet zo is!’ Ik wilde ontwaken uit deze nachtmerrie. En toen moest ik mijn man Jarno bellen. Hij heeft een eigen timmerbedrijf en was aan het werk. Hij gooide zijn gereedschap neer en is als een gek naar ons toe gereden."

Lees verder in Vriendin 2
Hoe ga jij om met het verlies van een dierbare, misschien zelfs je kind? Praat mee op het forum.