Vrouw (2)

De kinderen van Nienkes nieuwe vriend verdragen haar niet

Dat Nienkes (35) nieuwe vriend Jacco kinderen had, leek haar geen probleem. Maar helaas, twee jaar later is dat het wel…

Nienke: “Het was zo’n beetje het eerste wat Jacco me vertelde toen we begonnen te daten: hij had twee kinderen. Jennifer van elf en Raymond van negen jaar. Het eerste wat ik dacht, was: gelukkig, geen kleintjes… Het leek me niks om eens in de zoveel tijd met een baby of peuter opgescheept te zitten. Ik ben niet zo’n moederlijk type en van luiers verschonen of fruithapjes heb ik geen verstand. Het idee dat zijn kinderen groter waren en geen verzorging nodig hadden, stond me wel aan. Ik twijfelde geen moment, het kwam niet in me op om dan maar geen relatie met Jacco te beginnen. Ik was stapelverliefd en wilde mijn leven met hem delen. Kinderen of geen kinderen. Ik kende Jacco van feestjes. Hij was precies mijn type: stoer en avontuurlijk. Niet dat ik al die tijd verliefd was, maar ik wilde wel meer van hem weten. Die kans kwam, toen ik hem twee jaar geleden in een café tegen het lijf liep. We raakten aan de praat en hij bleek nog leuker dan ik dacht. Jammer genoeg moest hij weg, maar hij vroeg of ik de week erop met hem uit eten wilde. Dat wilde ik maar al te graag. Die avond werd ik waanzinnig verliefd op hem.”

Bedrogen uitgekomen

“Tijdens dat etentje, onze eerste echte date, vertelde hij over zijn kinderen. Ik besloot om er positief in te stappen. Maar de eerste ontmoeting met ze verliep niet zo goed. Het eerste wat Raymond tegen me zei, was: ‘Wanneer ga je weer?’ Jennifer zei eerst helemaal niks en keek alleen maar stuurs voor zich uit. Toen Jacco even niet luisterde, siste ze me toe: ‘Ik maak je kapot.’ Een meisje van élf! Ik stond perplex, en dacht even dat ik het verkeerd had verstaan. Snel relativeerde ik het voor mezelf, het was vast normaal dat kinderen hun vader niet graag delen. Ik ging er ook vanuit dat het wel goed zou komen, dat ze wel zouden bijtrekken. Maar wat ben ik bedrogen uitgekomen. Jennifer en Raymond zijn inmiddels dertien en elf, en het botert totaal niet tussen ons. Al vrij snel trok ik bij Jacco in, deels nood gedwongen omdat mijn huur contract werd opgezegd, maar ook omdat het tussen ons zo goed voelde. Ik denk dat de kinderen dat als een bedreiging zagen. Niet alleen moesten ze wennen aan een nieuwe vrouw in het leven van hun vader, ik woonde ook nog eens bij hem waardoor ik er altijd was. Ik hield me daarom op de achtergrond. Zo ging ik hele middagen weg als de kinderen er waren. Maar Jacco vond dat niet leuk, hij wilde juist dat we met z’n vieren bij elkaar waren. Dan zouden de kinderen het snelst aan mij wennen, dacht hij. Vanaf dat moment bleef ik thuis als Jennifer en Raymond langskwamen: eens in de twee weken een weekend, elke woensdag tot donderdag en de helft van de schoolvakanties. Toen begon het ergeren.”

Vernederend

“Zodra de kinderen binnenstappen, is het huis van hen. Overal smijten ze hun spullen neer. En opruimen? Dat vinden ze mijn taak. Net als schoonmaken en wassen. Laatst had ik een truitje van Jennifer niet goed gewassen, waardoor het was gekrompen. Ze maakte er een drama van en deed net alsof er iemand dood was. Ook beschuldigde ze mij ervan dat ik het expres had gedaan. Onzin natuurlijk, maar van Jacco kreeg ze een nieuw truitje. Vervolgens zei ze letterlijk: ‘Deze keer beter uitkijken, hè?’ Dat vind ik zo brutaal, bijna vernederend. Ik heb een tijdje geweigerd om haar was te doen, maar dat liet haar koud. Ze liet gewoon alles op een grote stapel in de badkamer liggen, net zo lang tot ik daar niet meer tegen kon en het toch maar ging wassen. Ik weet zeker dat ze dat als een overwinning beschouwt. Haar mobiel is een ander probleem. Ik vind het sowieso belachelijk dat ze er eentje heeft, maar de verslaving die erbij hoort, is echt tenenkrommend. Ze zit de hele tijd met dat ding in haar hand. Als ik tegen haar praat, reageert ze niet. Dan zit ze druk te appen of te internetten. Als ik zeg dat ik dat onbeleefd vind, krijg ik een grote mond. Vervolgens stuurt ze gniffelend een appje naar haar vriendinnen dat ze het met mij aan de stok heeft, en laat ze me even later horen dat haar vriendinnen mij ook een zeikerd vinden… Ook zet ze me graag voor schut. Laatst vierden we Jacco’s verjaardag en de hele kamer zat vol met vooral Jacco’s familie en vrienden. Elke keer, letterlijk élke keer als ik iets zei, maakte Jennifer een bijdehante opmerking. Ik vertelde dat Jacco en ik een vakantie hadden geboekt, en lekker naar de zon gingen in de winter. Zegt zij: ‘Pas je wel in een bikini?’ Vertelde ik iets over een vriendin van wie de man was vreemdgegaan, dan hoorde ik naast me: ‘Zou papa ook moeten doen.’ Ik merkte dat de gasten zich ergerden, maar niemand zei iets. Jacco deed alsof hij het niet doorhad en hield dat vol toen ik hem er later op aansprak. Het leidde tot een ruzie tussen ons. Op zulke momenten baal ik ontzettend. Een wig tussen ons drijven, dat is precies wat Jennifer wil.”

Lees ook: Marsha: ‘Had ik hem maar meteen gezegd dat ik geen kinderen wil’

Geen zin in iets leuks

“Raymond luistert ook voor geen meter. Ik kan het niet anders zeggen, maar hij is gewoon een klier. Laatst hadden we een nieuwe bank gekocht, met hoezen van grijze tweedstof. Jacco’s vorige bank was een leren exemplaar dat zo’n beetje alles kon hebben. Maar deze bank is niet bestand om te gebruiken als trampoline, iets wat Raymond graag doet. En vlekken van modder en frisdrank gaan er niet zomaar uit. Misschien niet slim om zo’n bank te kopen met twee kinderen in huis, maar ze zijn oud genoeg om te begrijpen dat ze voorzichtig moeten zijn. Als Raymond gewoon wat beter oplet, zou er niks aan de hand zijn. Maar hoe vaker ik waarschuw, hoe meer ik het idee krijg dat hij expres een glas drinken omgooit. Zeg ik iets tegen hem, dan reageert hij brutaal. Laatst kon ik zelfs een ‘hou je bek!’ incasseren, toen ik hem verzocht om de televisie wat zachter te zetten. Ik werd kwaad op hem en daar werd hij agressief van. Hij schreeuwde naar mij en schopte zelfs in de lucht. Het was dat Jacco binnenkwam, anders weet ik niet wat er was gebeurd. Inmiddels zijn we zover dat ik opzie tegen de momenten dat de kinderen bij ons zijn. Ik heb ook helemaal geen zin om iets leuks met ze te gaan doen. Ik tel de uren af tot ze weer naar huis gaan en bijt op mijn tong om ruzie te voorkomen. Soms lukt dat niet, meestal wel. Dat komt vooral doordat ze niet dagenlang achter elkaar bij ons zijn. Maar dit jaar komen ze drie weken in de zomervakantie en wil Jacco zelfs met z’n allen op vakantie gaan. Ik houd mijn hart vast. Dríe weken! Dat wordt een ramp. Ik heb geprobeerd om eronderuit te komen, maar Jacco is stellig: we zijn een gezin en daarom gaan we met z’n allen eventjes weg. Ik zie er nu al enorm tegenop.”

Voor joker

“Ik denk dat Jacco zich schuldig voelt, omdat hij zijn kinderen niet elke dag ziet. Dat hij daarom meer toestaat dan hij zou moeten doen. Ik probeer hierover weleens met hem te praten, maar vaak eindigt dat in ruzie. Hij zegt dat hij zich helemaal niet schuldig voelt, maar dat het gewoon geen zin heeft om de strijd met zijn kinderen aan te gaan. ‘Waar hebben we het over?’ zegt hij vaak. Hij wil het liever gezellig houden. Maar het gaat erom dat hij grenzen moet stellen om te voorkomen dat dit verder uit de hand loopt. En ook, dat hij mij steun geeft als ik probeer om zijn kinderen uit te leggen hoe het wel en niet werkt in ons huis. Maar als ik iets probeer te verbieden en Jacco staat dat vervolgens wél toe, sta ik behoorlijk voor joker. Dat ze bij hun vader hun zin krijgen, hebben de twee in ieder geval feilloos in de gaten. Alleen lijkt Jacco dat niet te begrijpen of er in elk geval niks mee te willen doen. Dat maakt me boos. We hebben verder nooit ruzie, maar over zijn kinderen botsen we regelmatig. Natuurlijk begrijp ik zijn loyaliteit naar hen toe, maar ik wil dat hij óók loyaal is aan mij. Ik hou veel van Jacco en zou hem echt niet kwijt willen, maar er zijn momenten dat ik denk: waar ben ik aan begonnen? Als ik dit van tevoren had geweten, was ik ook een relatie met Jacco begonnen, dat weet ik zeker. Maar ik zou niet zo snel zijn gaan samenwonen. De vrijheid om naar mijn eigen huis te kunnen gaan, me te onttrekken aan het zogenaamde gezinsleven dat ik nu krijg opgelegd, dat lijkt me heerlijk. Maar ik kan mijn keuze om wel te gaan samenwonen moeilijk terugdraaien. Dat zou een veel te groot statement zijn. Sterker nog, dat zou me waarschijnlijk mijn relatie kosten en dat is het me niet waard.”

Liever met z’n tweeën

“Natuurlijk hebben we ook momenten dat het gezellig is en dat ik denk: ach, het valt toch wel mee? Soms moet ik echt om de kinderen lachen. Als Jennifer helemaal zenuwachtig naar school gaat bijvoorbeeld, omdat ze zeker weet dat de jongen op wie ze die week verliefd is, haar om verkering gaat vragen. Of als Raymond dolgelukkig is, omdat hij bij voetbal heeft gescoord. Dan kan ik echt wel genieten van wat kinderen geven. Maar het probleem is dat zulke momenten altijd weer worden gevolgd door trammelant, waardoor ik denk: ga alsjeblieft naar je moeder. Maar ook dat, hoef ik natuurlijk niet tegen Jacco te zeggen. Zijn kinderen zijn hem heilig. Daar heb ik op zich begrip voor, maar er zit wat mij betreft wel een grens aan. Sinds kort speelt er nog iets in onze relatie. Jacco vindt het vaderschap geweldig en het liefst wil hij nog een kind. Met mij. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad, al zei ik ook niet per definitie ‘nee’. Maar nu ik heb gezien hoe het leven met kinderen eruitziet, weet ik dat ik er echt niet klaar voor ben om zelf een kind te krijgen. Misschien zal ik er nooit klaar voor zijn. Natuurlijk is het anders als je zelf een kind krijgt en natuurlijk hou je van je eigen kind, maar het leven met z’n tweeën bevalt me toch echt beter. Ik vind het moeilijk om dat tegen Jacco te zeggen. Ik wil niet dat hij daaruit de conclusie trekt dat ik zijn kinderen niet leuk vind. Ja, ik heb grote moeite met ze, maar als ik dat tegen Jacco zou zeggen, trap ik hem hard op zijn ziel. Ik wil hem niet kwetsen. Daarom ga ik het onderwerp maar een beetje uit de weg en hoop ik dat hij niet te veel gaat aandringen op een kind van ons tweeën. Want vooralsnog haal ik opgelucht adem als de voordeur achter Raymond en Jennifer dichtgaat en het huis weer lekker van ons samen is.”

Handboek voor de moderne stiefmoeder

In het Handboek voor de moderne stiefmoeder toont journalist en ervaringsdeskundige Yolan Witterholt wat er op je pad kan komen tijdens de eerste jaren van een stiefgezin. Met humor en relativeringsvermogen vertelt ze over de voetangels en klemmen. Daarnaast geeft ze vele nuttige adviezen en vertelt ze openhartig over haar eigen `dubbele stiefgezin. Witterholt laat zien dat er met vallen en opstaan wel degelijk iets overblijft waar je zelfs van kunt genieten. Voor meer informatie klik op onderstaande button.

Handboek Voor De Moderne Stiefmoeder
Bekijk bij bol.com

Lees ook: Marlieke vindt zichzelf niet streng genoeg: ‘Mijn kinderen lopen over me heen’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een abonnement op Vriendin.