Tess: ‘Kay is nu de beschermengel van zijn tweelingbroertje Ian’
20 juli 2017
Na een noodzakelijke, maar risicovolle behandeling tijdens haar zwangerschap, verloor Tess (23) een van haar nog ongeboren tweelingzoontjes. Ian redde het, zijn broertje Kay niet. “Als ik een tweeling zie, denk ik altijd: zo had het eigenlijk moeten zijn.”
Na een noodzakelijke, maar risicovolle behandeling tijdens haar zwangerschap, verloor Tess (23) een van haar nog ongeboren tweelingzoontjes. Ian redde het, zijn broertje Kay niet. “Als ik een tweeling zie, denk ik altijd: zo had het eigenlijk moeten zijn.”
Machteloos
“In eerste instantie verliep mijn zwangerschap heel goed. De artsen zagen dat we een eeneiige tweeling kregen en dat de baby’s samen een placenta deelden, maar dat hoefde geen probleem te zijn. Maar na zeventien weken bleek uit de echo dat de ene baby veel meer vruchtwater had en een veel vollere blaas dan de andere. Ik bleek het tweelingtransfusiesyndroom te hebben, een aandoening waar ik nog nooit van had gehoord. De gynaecoloog legde uit dat de bloedsomloop van de kindjes via de moederkoek met elkaar verbonden was en de ene baby daardoor meer bloed en voedingsstoffen binnenkreeg dan de andere. In veel gevallen loopt het goed af, maar er was ook een kans dat één kindje zou overlijden en zelfs dat beide kindjes het niet zouden redden. We hadden geen idee wat we aanmoesten met die situatie, voelden ons zo machteloos. Omdat ze het in een vroeg stadium hadden ontdekt, lag de beslissing bij ons. We konden afwachten of er verbetering zou optreden, maar dan zou de ene baby van de andere blijven ‘eten’, waardoor die uiteindelijk dood kon gaan. Bovendien was de kans op een extreme vroeggeboorte groot en dan zouden ze het allebei misschien niet redden. Daarom besloten we toen ik twintig weken zwanger was om voor een laserbehandeling te gaan, waarbij de bloedtoevoer gescheiden wordt. Een ingreep waaraan ook risico’s verbonden waren, maar met betere vooruitzichten.”
'Toen stortte onze wereld in'
IJzingwekkend stil
“Binnen een paar uur na de beslissing lag ik al op de operatietafel en werd er een gaatje in mijn buik geprikt. Vervolgens werd er een cameraatje ingebracht met een laser die het bloedvat zou dichtbranden. Het deed onwijs veel pijn, maar het had ook iets moois. Op het scherm kon ik meekijken wat er gebeurde en zag ik mijn baby’s in 3D haarscherp bewegen. Ze bewogen hun armpjes naar de camera, alsof ze dachten: wat doet dat ding hier nu? Dat was de laatste keer dat ik allebei mijn zoontjes in leven zag. In de nacht na de behandeling werd ik rond drie uur wakker. Ik voelde alleen de baby aan de rechterkant, links was het ijzingwekkend stil. Het kon natuurlijk dat er eentje sliep, dat gebeurde wel vaker. Maar toen ik na een tijdje nog steeds niets voelde, ging ik me zorgen maken. Helaas moesten we tot de ochtend wachten voor we uitsluitsel kregen. De langste uren van mijn leven. Bij de echo vervloog onze laatste hoop: een van de hartjes klopte niet meer. Toen stortte onze wereld in. We hadden verwacht dat als een van de twee het niet zou halen, dit het kleinste kindje zou zijn. Toch had juist de grootste het niet gered. Doordat hij gewend was om heel veel bloed te krijgen, moest zijn hartje harder werken, legden de artsen uit. Blijkbaar kon dat die plotselinge verandering niet aan. We wisten natuurlijk van tevoren dat het mis kon gaan, maar toch wil je er niet over nadenken dat het echt kan gebeuren.”
Lees het hele verhaal van Tess in Vriendin 29.
