Tamara: ‘Ik check de telefoons van mijn kinderen’

23 januari 2018

‘Ik weet dat ik verkeerd bezig ben. Ze hebben recht op hun privacy.’ Hoe denk jij over dit onderwerp? Tamara: “Ik ben zelf als kind erg gepest. Het begon op de lagere school en ook op de middelbare school was ik het pispaaltje van de klas. Ik kom uit een gezin waar de laatste mode…

‘Ik weet dat ik verkeerd bezig ben. Ze hebben recht op hun privacy.’ Hoe denk jij over dit onderwerp?

Tamara: “Ik ben zelf als kind erg gepest. Het begon op de lagere school en ook op de middelbare school was ik het pispaaltje van de klas. Ik kom uit een gezin waar de laatste mode nooit echt belangrijk was. Ik liep rond in de afdankertjes van mijn zus en zag er in vergelijking met mijn klasgenoten verre van hip uit.

Mijn ouders vertelde ik niets over de pesterijen. Ik vertrouwde mijn gevoelens alleen toe aan mijn dagboek. Als ik daar weleens doorheen blader, breekt mijn hart. De eenzaamheid druipt van de pagina’s af. Had iemand toen maar geweten hoe ik me voelde.”

Beren op de weg
“Kort na mijn studie ontmoette ik Peter, met wie ik enkele jaren later trouwde. We kregen twee dochters, Eva en Sanne. Ik was vanaf het begin een ontzettend bezorgde moeder. Zeg maar gerust een overbezorgde moeder. Als de meiden iets langer ­doorsliepen dan ik van ze ­gewend was, stond ik met hartkloppingen in hun kamertje om te controleren of ze nog wel leefden.

Ik vond het ook heel moeilijk de verzorging aan anderen of zelfs maar aan Peter over te laten. Een weekendje weg met vriendinnen en de kinderen bij hem laten? Ik moest er niet aan denken. Los van het feit dat ik ze dan vreselijk zou missen, zag ik ook allemaal beren op de weg. Hij zou vast niet in de gaten hebben dat Eva, die altijd ­razendsnel overal op klom, in een onbewaakt ogenblik de trap op zou klimmen.”

‘Ik was vanaf het begin een ontzettend bezorgde moeder’

Pubergedrag
“Eva is nu vijftien, Sanne is dertien, en ze zijn allebei behoorlijk aan het puberen. Ze kunnen zich dagen op hun kamers terugtrekken en komen alleen naar beneden om te eten. Ik weet dat dit volstrekt normaal gedrag is, maar toch zit het me niet lekker. Ik zie mezelf namelijk weer zitten, op mijn kamer met mijn dagboek. Wat als zij ook gepest worden? Of ongelukkig zijn op school? En wat als zij dat, net als ik destijds, met niemand willen of kunnen delen?

Ik kom regelmatig hun kamers inlopen om te vragen hoe het gaat en wat ze aan het doen zijn. Negen van de tien keer is het antwoord: ‘Gewoon, beetje YouTube kijken en appen.’ Dan schiet er meteen van alles door mijn hoofd. Wat kijken ze? Met wie appen ze? Worden ze online gepest? Hebben ze contact met iemand met slechte bedoelingen?”

Rollende ogen 
“Als ik te veel doorvraag, raken ze geïrriteerd. ‘Maham, laat me’, roepen ze dan. ‘Ik vraag toch ook niet wat jij de hele dag aan het doen bent?’ Ik heb het ze proberen uit te leggen. Dat ik me weleens zorgen maak over wat zich allemaal in die telefoon afspeelt. Dan rollen ze met hun ogen en laten me weten dat ze écht niet gek zijn. Ik wil ze  graag geloven. Maar het is ook mijn taak als moeder om ze in de gaten te houden.

Ik vertelde mijn beste vriendin een tijdje terug dat ik de telefoons van mijn kinderen controleer. Ze was in shock. Zoiets zou zij nooit doen, riep ze. ‘Jij hebt twee zoons, dat is heel anders’, reageerde ik. Dat vond zij niet. Zij maakte zich ook wel zorgen over alles wat ze uit haar zicht uitspookten. Misschien dronken ze wel. Of blowden ze. Maar dat wilde ze niet ontdekken door hun privacy aan te tasten.”

Lees het hele verhaal in Vriendin 4.