Shanice van de Sanden: ‘We hebben geschiedenis geschreven’

22 december 2017

Ze groeide op zonder vader, maar met een moeder die álles voor haar zes kinderen deed.

Ze groeide op zonder vader, maar met een moeder die álles voor haar zes kinderen deed. Zelf zegt Shanice van de Sanden (25) over haar jeugd dat voetbal haar dromen gaf. Dromen die afgelopen jaar zijn uitgekomen. Lees mee in het dagboek van ‘onze’ EK-kampioen en razendsnelle rechtsbuiten.

De dag van de EK-finale

Zondag 6 augustus: Ik voel dat we gaan winnen!

In de kleedkamer voorafgaand aan de fiale tegen Denemarken zit ik naast ploeggenoot Anouk Dekker. Ik zeg tegen haar: “Jullie moeten alle ballen op mij geven, ik voel me zo goed.” Ook tijdens de warming-up in het stadion voel ik dat ik in topconditie ben. Geen last van pijntjes of druk, ik ben volledig gefocust op de wedstrijd. De afgelopen dagen zijn we als team naar elkaar toe gegroeid; we zijn echte vriendinnen geworden die voor elkaar door het vuur gaan. Maar we gaan ook genieten. Van de sfeer, de uitzinnige supporters en de wetenschap dat iedereen met ons meeleeft. Zowel in het stadion als thuis voor de buis. Na zes minuten komen we achter, maar vier minuten later geef ik een assist op Vivianne Miedema: bam, 1-1. Zo, lekker. Vanaf dat moment weet ik zeker dat we de nale gaan winnen. Vlak voor het eindsignaal, ik ben al gewisseld, pak ik twee teamgenoten vast en begin te janken: “Meiden, beseffen jullie dat we geschiedenis hebben geschreven?” Als de scheids- rechter af uit, heb ik kippevel over heel mijn lijf. We zijn kampioen!

Wat voorafging…

Vrijdag 7 april: ‘Oefenen’ tegen Frankrijk

We zijn in een zware poule ingedeeld. Van België moeten we wel kunnen winnen, maar Denemarken en Noorwegen zijn pittige tegenstanders. In de voorbereiding op het EK spelen we vandaag een vriendschappelijke wedstrijd tegen Frankrijk. We verliezen met 2-1, maar hebben niet het gevoel dat we veel zwakker zijn. Dat geeft ons moed!

Zondag 16 juli: Mijn kopbal is de winnende treffer

De openingswedstrijd van het EK spelen we tegen Noorwegen, in het stadion van FC Utrecht. Op de weg daarnaartoe zien we vanuit de bus honderden supporters in het oranje. Bij onze coach Sarina Wiegman staan de tranen in haar ogen en ook ik pink een traantje weg. Tijdens de wedstrijd maak ik het allereerste doelpunt van het EK: met mijn hoofd scoor ik en het blijkt ook nog eens het winnende doelpunt te zijn! Ik ren meteen naar de hoofdtribune waar mijn broer Deswin, moeder Jolanda en zussen zitten, om samen met hen te juichen. Ik zwaai ook naar onze koning en koningin, die hard staan te juichen. Ze zwaaien enthousiast terug. Als ik mijn moeder later bel, weet ze niks meer uit te brengen dan dat ze trots op me is en van me houdt. Deswin zegt dat hij helemaal gek werd toen ik die bal erin kopte en hij iedereen mijn naam hoorde schreeu- wen. Ook ik ben door het dolle. Scoren in mijn eigen stad en dan ook nog op zo’n groot toernooi, mooier kan niet. Na de wedstrijd word ik uitgeroepen tot publiekslieveling. Niet alleen vanwege het doelpunt, maar blijkbaar ook omdat ik zo vrolijk ben. Ik hou ervan het publiek op te zwepen door lekker gek te doen.”

Zaterdag 29 juli: Zal het dan echt gaan lukken?

Na de kwartfinale Nederland-Zweden beginnen we te geloven in het sprookje. Als team zitten we in een flow. Mede door de winst worden we steeds hechter. Logisch ook, als je elke keer verliest, krijg je chagrijn en verwijten, maar wij hebben veel lol samen en er komt een gevoel van onoverwinnelijkheid bovendrijven. Nu moeten we er ook echt voor gaan!

Donderdag 3 augustus: Honderden berichtjes

Vandaag spelen we de halve finale tegen Engeland. Als ik na de winst mijn telefoon check, heb ik hónderden berichtjes. Mijn Insta is vertienvoudigd naar zeventígduizend volgers. Ik heb vriendschapsverzoeken van duizenden onbekenden, maar krijg ook ineens berichten van oud-klasgenoten en -leraren. Er zijn felicitaties en aanmoedigingen om vooral ook de finale te winnen, maar veel gaat ook over mijn make up, haha. Blijkbaar val ik gewoon op met mijn korte koppie, oogmake-up en felrode lippenstift.

Lees ook: Femke is hoofdtrainer van een mannenteam

De weken na de finale

Maandag 7 augustus: Gehuldigd in Utrecht

Ruim vijftienduizend mensen komen af op de huldiging, bij de boottocht is de stad oranje gekleurd. Als ik word geïnterviewd door de NOS, kan ik geen woord uitbrengen. Sinds de finale ben ik mijn stem kwijt; door alle emoties, maar ook door het keihard meezingen en schreeuwen naar alle fans. Maar supervet om alle uitzinnige fans te zien dansen, springen en feesten.

Dinsdag 8 augustus: Heel veel fans voor de deur

Ik word met een blij en trots, maar ook onwerkelijk gevoel wakker. Gisteren was de geweldige huldiging in mijn woonplaats IJsselstein. Als ik in Nederland ben, woon ik altijd bij mijn familie. Mijn moeder heeft ons – we zijn met zes kinderen – alleen opgevoed. Met mijn vader is er niet of nauwelijks contact. We zijn als gezin erg close. Ik bel elke dag met mijn moeder en mijn familie komt me altijd en overal opzoeken. Mijn moeder heeft er inmiddels een dagtaak aan om alle fans te woord te staan, die massaal aanbellen. De fans komen vanuit het hele land. Ze willen een handtekening, met me op de foto, hebben ballen bij zich die ze willen laten signeren of vragen of ik met hen een balletje hoog wil houden. Ik geniet van alle aandacht, maar het is ook uitputtend. Tijd voor mezelf is er amper. Als ik even onder de douche sta, hoor ik de deurbel nog steeds
onafgebroken gaan.

Woensdag 9 augustus: Bijkomen op Ibiza

Aangezien ik me volgende week alweer moet melden bij Liverpool, de Engelse club waar ik in dienst ben, besluit ik om samen met Deswin een paar dagen naar Ibiza te gaan, even weg van alle – hoe fantastisch ook – hectiek. Maar ook daar ben ik niet veilig, haha. Zelfs op de kleinste strandjes of in de smalste straatjes word ik ontdekt en aangesproken. Stiekem vind ik het toch best leuk.

Maandag 14 augustus: Lieve verrassing bij Liverpool

Als ik de kleedkamer van Liverpool binnenloop, blijkt die te zijn versierd met ballonnen, bloemen en slingers. Mijn Engelse collega’s ontvangen me met veel applaus en gejuich. En ze draaien hard ‘Ik krijg die lach niet van mijn gezicht’ van John de Bever en Links Rechts van de Snollebollekes, de nummers die we bij het EK steeds opzetten en ook tijdens de huldigingen werden gedraaid. Ik breek en moet keihard huilen. Ik vind het zo lief!

Dinsdag 29 augustus: Droom wordt werkelijkheid

Zoals dat vaak in de voetbalwereld gaat, heb ik een aanbod gekregen van een andere club. Het is allemaal heel snel gegaan, want vandaag al teken ik een driejarig contract bij de Franse topclub Olympique Lyon. Een droomtransfer, want deze club is namelijk dé club in het vrouwenvoetbal. De afgelopen twee jaar wonnen ze de Champions League voor vrouwen. Ook dit is weer een enorme mijlpaal. Als twaalfjarig meisje meldde ik me met zwarte plastic kicksen bij de plaatselijke voetbalclub. Voetbal gaf me in mijn jeugd dromen. Maar dat ik ooit bij de beste voetbalclub zou spelen, van voetbal zou kunnen leven, dát had ik nooit durven dromen. Ik ben min of meer door een buurman gedwongen te gaan voetballen; hij vond dat ik achter mijn computer vandaan moest komen en gaf me op bij de plaatselijke club. Ik heb ook nooit echte helden gehad in het voetbal. Ja, Cristiano Ronaldo, maar dat vond ik meer een mooie man.

Woensdag 25 oktober: Lintje van de koning!

Nadat we gisteren met 1-0 de eerste WK-kwalificatiewedstrijd tegen Noorwegen hebben gewonnen, gaan we vandaag premier Rutte en koning Willem-Alexander ontmoeten. De eerste keer dat ik de koning een hand gaf, was tijdens ’t WK in Canada in 2015. Na de openingswedstrijd kwam hij bij ons in de kleedkamer. Aan mij vroeg hij: ‘Jij bent die snelle, toch?’ Toen zei ik: ‘Ja, dat heb je goed gezien’. Daarmee gaf hij aan dat hij precies wist wie ik was. Mooi, toch? Dat we nu worden geridderd, is geweldig. Ik ben er echt, echt heel erg trots op.

Terugblik op het afgelopen jaar

Vandaag: Mijn leven is flink veranderd

Het besef dat we het EK echt hebben gewonnen, is er eigenlijk nog steeds niet. Ja, natuurlijk weet ik het, ik zie de medaille hangen en ik merk het als ik de deur uitga. Als ik op Schiphol land of als ik met mijn moeder winkel in Utrecht, hoor ik steeds ‘O, daar heb je Shanice van de Sanden!’ Ik moet mezelf ook af en toe knijpen, om te beseffen dat al die aandacht echt voor mij is. Nog steeds heb ik ongeopende mailtjes en Facebookberichten waar ik gewoon nog niet aan toe ben gekomen om ze te lezen. Bedrijven willen samenwerken, ik word uitgenodigd voor clinics, mensen vragen me om shirtjes, Oranje-international Memphis Depay nodigde me uit voor etentje bij hem en zijn vrouw thuis in Frankrijk, ik krijg dit leuke verzoek van Vriendin om een dagboek bij te houden…

Mijn leven is flink veranderd. Het is hectischer en minder anoniem geworden, maar dat is niet erg. Ik geniet met volle teugen. Als ik mijn dagboek teruglees, komen alle emoties van het afgelopen jaar weer terug. Al die hoogtepunten, al die mooie momenten. Wat ik nog het meest speciaal vind, is de veranderde mentaliteit over vrouwenvoetbal in Nederland. We waren gewend dat het merendeel van de mensen negatief of lacherig deed over vrouwenvoetbal. Nu is dat ineens helemaal anders. Er hebben ruim vier miljoen mensen naar de EK-finale gekeken. Al onze wedstrijden waren stijf uitverkocht en dat is nog steeds zo. Van alles wat er nu is gebeurd, vind ik dat nog wel het allermooiste.”

Tekst: Joan Makenbach. Foto’s: Bart Honingh. Visagie: Linda Huiberts