Razia vond een bonusoma en -opa voor haar kinderen: ‘Zelf ben ik nu ook minder eenzaam’

15 oktober 2018

Als gescheiden moeder stond Razia (33) er alleen voor. Contact met familie had ze niet en daardoor voelde ze zich soms best eenzaam. Totdat Anneke (54) en Roelof (52) in haar leven kwamen. ‘Ze voelen echt als familie.’ 

Als gescheiden moeder stond Razia (33) er alleen voor. Contact met familie had ze niet en daardoor voelde ze zich soms best eenzaam. Totdat Anneke (54) en Roelof (52) in haar leven kwamen. ‘Ze voelen echt als familie.’

Razia (33): “Mijn leven is in positieve zin honderdtachtig graden gedraaid sinds Anneke en Roelof als bonusouders in m’n leven zijn. Ik ben niet meer alleen en heb mensen die er voor me zijn. Bij Anneke kan ik zelf ook ‘kind’ zijn en me uiten als me iets dwarszit. Ze biedt mij geborgenheid, terwijl ik voorheen altijd het idee had dat ik nergens bij hoorde. Daarbij hebben mijn kinderen ook een bredere basis om op terug te vallen. Dat geeft me rust.”

Niemand om op te bouwen
“Ik leerde Anneke begin 2015 kennen, toen ik solliciteerde als vrijwilliger bij de Vondelingenkamer bij mij om de hoek. Anneke runt die naast haar praktijk als opvoedkundige. Het leek me mooi om jonge moeders in nood te helpen. Tijdens ons kennismakingsgesprek klikte het meteen en ontstond er ook al iets van een emotionele band, doordat ik over mijn familiesituatie vertelde.

Slechte band
Mijn ouders gingen uit elkaar toen ik elf jaar was. Mijn drie zusjes bleven bij mijn moeder. Ik ging eerst bij mijn vader wonen, want tussen mij en mijn moeder boterde het niet zo. Vervolgens woonde ik bij verschillende familieleden, dan weer hier, dan weer daar. Mijn moeder had weinig aandacht voor me en mijn vader had weinig tijd. Ik moest mezelf redden. Op mijn negentiende leerde ik mijn ex-man kennen. We gingen samenwonen en twee jaar later werd Shivan geboren, de oudste van de zes. Hij is nu bijna dertien.

Pijnlijk
Vier jaar geleden ben ik gescheiden. Ik kwam er alleen voor te staan, ook financieel. Mijn ex zag de kinderen soms nog, maar niet op structurele basis. Met mijn eigen familie had ik al nauwelijks contact. Mijn moeder woont bij mij in de stad, maar ik zie haar zelden. Ze is niet betrokken bij mij en mijn gezin. Vooral sinds ik zelf moeder ben en met zo veel liefde voor mijn kinderen zorg, kan ik haar moeilijk begrijpen en realiseer ik mij wat ik als kind heb gemist. Op een familiefeest heeft mijn moeder mijn kinderen wel alle zes gezien, maar met verjaardagen stuurt ze geen kaartje. Dat mijn drie zusjes en hun kinderen wel bij haar over de vloer komen, maakt het extra pijnlijk. Maar het is wat het is.

Om elkaar geven
Mijn vader is overleden, zijn familie is ook uit beeld. En mijn ex-schoonfamilie speelt evenmin een rol in mijn leven. Dus ik heb geen familie om op terug te vallen. Zelf was ik daaraan gewend, maar mijn kinderen merkten op dat het bij vriendjes en klasgenoten anders was. Ze vroegen waar hun opa’s en oma’s waren, en hun tantes. Ik vond het verdrietig voor hen dat ze zo’n familieband misten. Ik legde uit dat ik niet met hen omga en dat zij ze daarom ook niet zien. Later kunnen ze zelf alsnog contact met hun familie zoeken natuurlijk. Wel heb ik sinds twee jaar contact met de jongste zus van mijn moeder. Dat geeft een beetje het familiegevoel. Maar zij woont aan de andere kant van het land, dus er is geen dagelijkse betrokkenheid. Daarom zijn Anneke en Roelof zo belangrijk voor mij. Ik merk elke dag dat zij om mij en mijn kinderen geven.”

Luisterend oor
“Ik ging voor Anneke werken en zo spraken we elkaar regelmatig. Na een half jaar kwam mijn ex terug in mijn leven, hij wilde de kinderen vaker zien. Om het hem naar de zin te maken, stopte ik met mijn eigen bezigheden. Ik kwam niet meer naar vergaderingen waar Anneke me verwachtte en nam niet op als ze belde. Anneke voelde dat er iets gaande was. Ze liet me niet vallen, maar ik moest wel mijn sleutel van de Vondelingenkamer bij haar inleveren. Dat was heel confronterend. Ineens besefte ik dat ik in een oud patroon was beland. Ik deed weer wat mijn ex-man wilde en ik maakte stuk wat ik voor mezelf had opgebouwd. Ik besloot opnieuw te breken met hem en zocht contact met Anneke. Zij ving me op en stond voor me klaar. Ze wilde echt weten hoe het met me ging. Alles kwam eruit: ik vertelde over mijn huwelijk, mijn familie en m’n jeugd, en hoe zwaar ik het had, in m’n eentje met zes kinderen. Alle zorgen die je normaal met je moeder deelt, kon ik bij Anneke kwijt. Het was wennen om bij iemand te mogen huilen. Maar ook fijn.

Anneke is ongeveer van mijn moeders leeftijd. Ze pakte die rol als vanzelf op, heel geleidelijk. Haar man Roelof is daarin meegegroeid. Uit respect noemen mijn kinderen hen tante Anneke en oom Roelof. Oma en opa klinkt meteen zo oud, dat past niet. Maar in de praktijk vervullen ze wel die rol.”

Lees meer in Vriendin.