Placeholder

Opwelling

Adriana komt iets opbiechten: ‘Ik weet niet of je boos wordt.’ zegt ze beteuterd.

Adriana komt iets opbiechten: ‘Ik weet niet of je boos wordt.’ zegt ze beteuterd.

Adriana komt alleen naar beneden. Haar vriendinnetje is boven gebleven. Ik kijk naar Adriana’s uitgezakte staartje, haar blote voetjes en haar eigenhandig aangetrokken Frozen jurk. Ze is zich er niet van bewust hoe adorabel ze is.

‘Nou,’ zegt ze. ‘Ik weet niet of je boos wordt.’
Ben ik ooit boos op haar? Ik hoor mezelf weleens mopperen en dat vind ik al verschrikkelijk, maar volgens mij is Adriana’s zinnetje over boos worden alleen bedoeld om mij voor te bereiden op een biecht.

Mijn glimlach belooft dat ik niet boos zal worden.
‘Nou, we hebben in het poppenwc’tje geplast.’
Is dat alles? Ik vraag mij wel af of er een mensenplas in past, laat staan twee plasjes.
‘Het is ook een beetje op het bed gekomen,’ voegt Adriana eraan toe.
‘Op het bed? Oké. Welk bed?’

Adriana slaapt bij Dirk en mij op de kamer. Later krijgt zij Christianne’s slaapkamer. Tot die tijd wil ik Adriana wel de mogelijkheid geven om boven te spelen. Ze mag hierbij de bedden gebruiken en rommel maken. Kortom, gewoon doen wat kinderen in hun kamertjes doen.

‘Ik kom wel even kijken,’ zeg ik.
Het vriendinnetje, Lisanne, staat tussen de bedden in. Het wc’tje intussen ook. Ik zie een grote, donkere plek op het tweepersoonsbed. De dubbele plas moet tot de onderste vezel van het dekbed zijn doorgedrongen. Nat toiletpapier ligt op het dekbed. Ik voel een brok in mijn keel als ik eraan denk hoe Adriana eerst zelf geprobeerd heeft om het probleem op te lossen.

Het plasidee was een opwelling. Misschien is het verleidelijk om op een poppenwc’tje te plassen. De kinderen durven tenminste ondernemend te zijn! Wel jammer dat het wc’tje tijdens de opwelling op het tweepersoonsbed stond, in plaats van op het laminaat of op Adriana’s eenpersoonsbed.

‘Zijn jullie poppen?’ zeg ik met een knipoog. De meisjes moeten lachen. Dankbaarheid is van Adriana’s gezicht af te lezen. Zelfs Lisanne ziet er dankbaar uit. Ook ik ben dankbaar, omdat ik reageer, zoals ik wil zijn: liefdevol. De kinderen doen het heus niet nogmaals. De volgende keer bedenken ze gewoon iets anders.

Gelukkig hebben we een reservedekbed en past het natte exemplaar net in de wasmachine. Als het niet had gepast, was ik naar de stomerij gegaan of had ik een nieuwe gekocht. Het is maar een dekbed! Het vertrouwen van een kind is veel waardevoller en nergens te koop en…deze actie wordt zeker een hilarische jeugdherinnering!