Marcel maakt Arlette gelukkig én redde haar leven

14 februari 2018

Arlette (47) en Marcel (47) zijn geliefden en zielsverwanten. Hoe diep hun verbintenis zit, bleek toen Marcel (47) als enige doorhad dat Arlettes leven in gevaar was.

Arlette (47) en Marcel (47) zijn geliefden en zielsverwanten. Hoe diep hun verbintenis zit, bleek toen Marcel (47) als enige doorhad dat Arlettes leven in gevaar was. “Als hij niet aan de bel had getrokken, was ik er misschien niet meer geweest.”

Arlette: ‘‘Tijdens onze vakantie in Italië vorig jaar haalde Marcel plotseling een fietsbel tevoorschijn waar een ring aan zat. We stonden op een plein in Siena en ik moest de ring om mijn vinger doen. Ondertussen las hij een Italiaanse tekst voor. Hoewel mijn Italiaans niet best is, begreep ik wat hij bedoelde: ik moest twee keer bellen – ring ring – en twee ringen betekende natuurlijk een aanzoek!

Dolgelukkig viel ik hem om de hals. We trouwen op 9 juni 2018 en ik kan niet wachten om Marcels vrouw te worden. Hij is niet alleen mijn zielsmaatje, hij heeft ook nog eens mijn leven gered.”

‘Doordat Marcel bleef aandringen werd er uiteindelijk een hersenscan gemaakt’

Steun en toeverlaat 
“Vier jaar geleden stond ik in de keuken brood te smeren, toen mijn mond ineens raar ging bewegen en ik niet meer normaal kon praten. Marcel stond naast me en we dachten allebei: dit is niet goed. In het ziekenhuis bleek er een tumor zo groot als een mandarijn in mijn hersenvlies te zitten. Dat was enorm schrikken, want afgezien van hoofdpijn had ik geen klachten. Ik moest meteen onder het mes om de tumor te laten verwijderen.

Gelukkig verliep de operatie voorspoedig. Daarna moest ik nog een paar dagen in het ziekenhuis blijven. Marcel was mijn steun en toeverlaat.”

Een gevoel
“Hij zat uren naast mijn bed, we kletsten over van alles en daarmee leidde hij mijn gedachten af. Ook als ik er door alle emoties even doorheen zat, luisterde hij. De derde dag na de operatie hadden we elkaar ’s ochtends aan de telefoon. Ik voelde me prima, maar hij dacht bij het horen van mijn stem: er klopt iets niet. Een gevoel. Toen hij even later aan mijn ziekenhuisbed stond, zag hij mijn ogen en lippen – die waren opgezwollen door de operatie – steeds dikker worden.

Ik had zelf niet het idee dat ik iets ernstigs onder de leden had. Ik was misselijk en kon niets binnenhouden, maar had geen pijn. Volgens de artsen was er niets aan de hand; misselijkheid hoort erbij na een operatie. Maar het niet-pluis-gevoel bij Marcel bleef. Toen ik niet goed uit mijn woorden kwam, vroeg hij de zaalarts om een scan van mijn hoofd. Na lang aandringen werd die gemaakt. Wat bleek: ik had een hersenbloeding…”

Lees het hele verhaal in Vriendin 7.