Placeholder

Lezerscolumn: Mijn leven als werkzoekende

Het valt niet mee om op je 44ste in Nederland een nieuwe baan te vinden. Ik ben hier vanaf januari fulltime mee bezig. Vroeger kocht je op zaterdag de krant en speurde je alle advertenties af, maar die tijd is geweest. Alles gaat via vacaturesites of via Facebook en Twitter. Als je dan een vacature hebt gevonden, ga je kijken of het bij je past.

Het valt niet mee om op je 44ste in Nederland een nieuwe baan te vinden. Ik ben hier vanaf januari fulltime mee bezig. Vroeger kocht je op zaterdag de krant en speurde je alle advertenties af, maar die tijd is geweest. Alles gaat via vacaturesites of via Facebook en Twitter. Als je dan een vacature hebt gevonden, ga je kijken of het bij je past.

Het aantal uren, de afstand van mijn huis naar de locatie, het is vaak niet wat ik zoek. Toch reageer ik. Gelukkig word ik best vaak voor een gesprek uitgenodigd omdat ik wel diploma’s en werkervaring heb.

Maar dan begint het grote werk. Vacaturetekst nog eens goed doorlezen, de contactpersonen googelen, de website van het bedrijf bekijken, etc. Tussendoor doe ik ook nog het huishouden, zorg ik voor de huisdieren, mijn man, de kinderen, maar dat terzijde.

De lastigste vraag vind ik altijd: wat moet ik aan? Netjes, zakelijk, informeel? Hier en daar heb ik grijze haren. Moet ik nog naar de kapper? Nee, dat gaat niet want zo veel geld heb ik niet. Dus ik doe gewoon mijn best en hoop elke keer dat ik niet wakker word met een pukkel op mijn neus.

In mijn autootje rijd ik elke keer naar een andere locatie. Vaak ga ik naar plaatsen waar ik nog nooit ben geweest. Mijn lieve oude TomTom brengt mij overal naartoe. Soms met een omweg, maar ik kom er. Als ik te vroeg ben wandel ik soms wat in de omgeving of ga ik naar een winkel in de buurt van het pand waar ik moet zijn. Zo zit er tijdens het sollicitatiegesprek weleens een rookworst of een blikje tomatensaus in mijn tas. Maar dat weten zij toch niet?

Tien minuten van tevoren ga ik naar binnen en dan word ik soms door de directeur opgehaald of door iemand van personeelszaken. Ik heb gesprekken gevoerd met vijf mensen, ik heb spelletjes gedaan, ik heb opdrachten gedaan. Noem het allemaal maar op. Het fijnste vind ik een gesprek met 2 mensen, maar vaak is dit niet meer het geval.

Ik doe altijd mijn best en probeer mezelf zo goed mogelijk te verkopen. Dat valt ook niet altijd mee. Soms zoeken ze en jongere kanidaat. Soms zoeken ze blond en ik ben brunette. Soms zoeken ze iemand die vloeiend Spaans spreekt en ik spreek vloeiend Duits. Ik sla me er altijd doorheen en na afloop begin ik met rode wangen aan mijn terugreis. Dan beginnen alle ‘fans’ te appen, te bellen en te mailen: "Hoe ging het?" Vaak zeg ik maar dat ik het niet weet. Soms mag ik door naar de tweede ronde en begint het hele circus opnieuw. In bijna alle gevallen word ik afgewezen. Soms per mail, soms telefonisch. Ik voel me dan altijd een dag vreselijk, maar pak de draad daarna weer op en begin opnieuw.  

Door: Mara


Schrijf mee! 
Wil je ook een column schrijven voor Vriendin.nl? Dat kan. Lees hier meer over het inzenden van een column en meld je aan!