Lezeressen vertellen: ‘Dit mag mijn beste vriendin écht niet weten’

10 augustus 2017

Je beste vriendin is die ene persoon in je leven met wie je echt álles bespreekt… of toch niet? Deze lezeressen vertellen over het geheim dat zij hebben voor hun hartsvriendin.

Je beste vriendin is die ene persoon in je leven met wie je echt álles bespreekt… of toch niet? Deze lezeressen vertellen over het geheim dat zij hebben voor hun hartsvriendin.

‘Ik kan echt niet blij zijn voor mijn zwangere vriendin’

Chantal (34): “Mijn beste vriendin is zwanger van haar vierde kind en ik kan het gewoon niet opbrengen blij voor haar te zijn. Natuurlijk gun ik haar dat grote gezin waar ze altijd van droomde, maar op dit moment gun ik eigenlijk vooral mezélf een gezin. Ik zou al zo blij zijn met één kindje, maar na zes jaar en zo’n beetje alles wat mogelijk is proberen, heb ik twee keer een miskraam gehad en ben ik nog steeds geen moeder. Dat zij nu, terwijl ze al drie gezonde meiden heeft rondlopen, nummer vier verwacht, steekt enorm. Ik ben eigenlijk gewoon strontjaloers en daar schaam ik me voor. No way dat ik haar dus ga vertellen hoe ik me écht voel…”

‘Ik vind haar irritant als ze drugs gebruikt’

Merel (26): “Dianne is echt mijn feestmaatje en we zijn het over bijna alles eens, behalve over drugs. We houden allebei wel van een feestje en daar komen cocktails en wijntjes genoeg bij kijken, maar wat mij betreft blijft het daarbij. Dianne gaat verder: ze gebruikt vaak xtc of speed. Zeker nu ze een vriend heeft die ook niet vies is van een pilletje, lijkt ze elke keer dat we uit zijn wel iets te moeten slikken. En als ze dat doet, vind ik haar een stuk minder leuk. Veel te druk en aanwezig, veel te high. Dus de laatste tijd ga ik maar wat minder mee de kroeg in en verzin ik smoesjes als ze vraagt waarom ik niet mee kan. Eigenlijk zou ik gewoon eens open met haar moeten praten, maar ik ben bang dat ze me bekrompen en saai vindt…”

‘Ik probeerde haar vriend te zoenen’

Renata (29): “Als ze er ooit achter komt wat er die avond is gebeurd, denk ik dat ik Sanne kwijtraak en dat wil ik écht niet. Ik moet er dus maar op vertrouwen dat Marco zoals beloofd zijn mond houdt. Vanaf het moment dat mijn beste vriendin Sanne Marco via haar werk ontmoette, was ze in de wolken. Ze hield maar niet over hem op en was dan ook zo blij toen hij haar na een paar weken mee uit eten vroeg. Ik was ook nieuwsgierig naar die man die bijna te mooi leek om waar te zijn en toen Sanne me aan hem voorstelde, moest ik toegeven: Marco is inderdaad een lekker ding en nog superaardig ook. Ik voelde meteen een kriebel toen ik hem zag, wat is die man sexy! Natuurlijk heb ik tegen Sanne gezegd dat ze een fantastische kerel had getroffen en dat ik ontzettend blij voor haar was. Hóe fantastisch ik Marco precies vind, heb ik achterwege gelaten. Ik kreeg een relatie met een ander en hoewel ik af en toe weleens over Marco fantaseerde, ging het jarenlang goed en heb ik inmiddels een sterke vriendschap met Sanne én Marco. Tot mijn verkering uitging en ik laatst op een avond na een feestje bij hen thuis als laatste overbleef. Dronken en verdrietig.

‘We kunnen maar beter doen of er niets is gebeurd’

Sanne was al naar bed en ik bleef nog even hangen om Marco te helpen met opruimen. We stonden in de keuken te praten over mijn mislukte relatie en opeens gooide ik het eruit: ‘Ik heb nooit iemand zo leuk gevonden als ik jou vind’ en ik probeerde hem te zoenen. Marco schrok en duwde me weg. ‘Dit wil ik niet!’ riep hij uit. Ik wist niet wat ik moest zeggen en ben meteen de deur uit gerend. Eenmaal thuis heb ik hem een berichtje gestuurd dat het me speet en of hij alsjeblieft niets tegen Sanne wilde zeggen. Dat heeft ‘ie beloofd. ‘We kunnen maar beter doen of er niets is gebeurd’, schreef hij terug. Maar dat gaat niet zo makkelijk. Ik kom hem liever niet meer tegen en vermijd afspraken bij Sanne thuis. En als Marco en ik in dezelfde ruimte zijn, weten we ons allebei duidelijk geen houding te geven. Sanne heeft er al een paar keer een opmerking over gemaakt en zelfs een keer gekscherend gevraagd of we iets voor haar verborgen houden omdat we zo weinig tegen elkaar zeggen. Ik moet er niet aan denken dat ze weet dat ik me op haar vriend heb gestort… Ik hoop maar dat hij zich aan zijn belofte houdt…”

‘Ik verbleek in haar aanwezigheid’

Lies (29): “Mijn beste vriendin is te gek. Ze is slim, heeft een droombaan waarvoor ze de hele wereld over reist, kan prachtig zingen en tekenen, blijft zonder enige moeite slank en heeft een prachtig gezicht met een bos pijpenkrullen waar menig man spontaan door in katzwijm lijkt te vallen. Kortom: ze heeft alles mee. En dan is ze ook nog eens oprecht een van de liefste, grappigste en meest bescheiden mensen die ik ken, die zelf totáál niet doorheeft hoe leuk en beeldschoon ze is. Ik voel me bij haar in de buurt altijd maar een grijs muisje. Het saaie meisje met dat o, zo gewone gezicht, die weinig spannende kantoorbaan, dat gemiddelde leven. Ik verbleek bij haar, daar ben ik me heel erg bewust van, en ik denk dat veel mensen zich afvragen wat zij in vredesnaam met mij moet. Zijzelf lijkt daar niets van te merken en ik vertel het haar ook niet. Haar kennende zou ze zich alleen maar schuldig voelen en wat kan ze eraan doen? Proberen minder knap en aardig te zijn? Ik houd mijn gevoel over onze scheve verhouding dus gewoon voor me en geniet van onze vriendschap.”

‘Ze is totaal ongeschikt voor haar functie’

Ilse (42): “Mijn vriendin klaagt áltijd over haar werk, en vooral over haar leidinggevende die vaak kritiek op haar heeft. Wat ik mijn vriendin maar niet vertel, is dat ik het in negen van de tien gevallen met haar baas eens ben. Mijn vriendin ís gewoon ook totaal ongeschikt voor de functie die ze heeft…”

‘Ik kon haar dat geld wel lenen, maar ik wilde het niet’

Carolina (47): “‘Kan ik even langskomen? Ik wil wat met je bespreken’, appte Sandra me eind vorig jaar. Eenmaal met een kop thee bij mij op de bank kwam het hoge woord eruit: ze had een flinke belastingschuld. Of ik haar misschien negentienduizend euro kon lenen? Ik heb gezegd dat ik me dat financieel niet kan veroorloven, maar dat is niet waar: mijn man en ik kunnen goed sparen en hebben na het overlijden van mijn schoonouders een fijne erfenis gekregen. Ik wíl het haar gewoon niet lenen. Ik vind het heus niet leuk om te zien dat ze in de shit zit, maar het wordt tijd dat ze eens wat verantwoordelijker met geld leert omgaan. Sandra is een schat, en al sinds onze studies mijn beste maatje. Ze heeft alleen al haar hele leven een gat in haar hand en heeft aan het einde van haar salaris standaard een stukje maand over.

Toen ze vijf jaar geleden haar lucratieve communicatiebaan opzegde om als freelancer te gaan werken, hield ik dan ook mijn hart vast. En sprak dat uit: weet je wel waar je aan begint? Als zelfstandige loop je financiële risico’s die je in vaste dienst niet hebt, hè? Maar ze wilde het niet horen en gelukkig ging het zzp’en haar goed af: de klussen vlogen haar om de oren en ze verdiende goed. Maar daar ging ze ook naar leven… Omdat ik haar en haar uitgavenpatroon ken, heb ik weleens geprobeerd te praten over haar financiën, maar dat kapte ze altijd snel af met de mededeling dat het hartstikke goed ging. En daar vertrouwde ik dan maar op. Wist ik veel dat ze haar bruto omzet gebruikte als nettosalaris en dus niks apart zette voor de Belastingdienst? Zolang ze goed verdiende kon dat ook: ze betaalde de belasting van het vorige jaar met de verdiensten van het huidige. Maar toen ze vorig jaar door ziekte een tijdje niet kon werken en dus een stuk minder verdiende, ging het mis. En nu wilde ze dus geld van mij lenen en wist ik meteen: dat ga ik niet doen. Ze heeft nu een afbetalingsregeling getroffen en zit voorlopig op zwart zaad. Toch voel ik me niet schuldig. Wie constant zijn billen brandt, moet maar eens op de blaren zitten. Hopelijk leert ze er wat van.”

‘Ik klink als een grasmaaier met een motorprobleem’

‘Ik schaam me dood voor mijn gesnurk’

Renate (38): “Ik weet dat mijn vriendin Janet graag de stedentrip die we na ons middelbareschoolexamen maakten naar Rome over wil doen en dat lijkt mij ook te gek, maar ik durf niet. Ik durf gewoon echt niet met iemand anders dan mijn man in een kamer te slapen, want dan moet ik opbiechten dat ik een enorm snurkprobleem heb… Het begon een paar jaar geleden. ‘Je snurkte vannacht’, zei mijn man op een ochtend. Ik geloofde hem niet, volgens mij had ik nog nooit gesnurkt, behalve als ik snotverkouden was. Maar hij zwoer me dat hij het niet verzon. De weken daarna kwam het vaker voor en ging ik volgens hem ook steeds harder te keer. Toen ik op een nacht wakker schrok van mijn eigen gesnurk, kon ik moeilijk blijven volhouden dat het niet waar was. Inmiddels snurk ik bijna elke nacht en keihard. Mijn man heeft er een keer een opname van gemaakt en ik kon wel door de grond zakken… Ik klink als een grasmaaier met een motorprobleem! Ik vind het ontzettend gênant en totaal niet vrouwelijk. Mijn man kan het gelukkig niets schelen, die doet oordoppen in en heeft er dan geen last van. Maar ik durf écht niet aan mijn beste vriendin te vertellen dat ik ’s nachts klink als een twee meter brede kerel na een avondje doorzakken. Het slaat vast nergens op, maar ik schaam me zo voor het snurken. En dus blijf ik maar smoesjes verzinnen waarom die Rome-reis dit jaar écht niet uitkomt. Maar iedere keer dat ik de teleurstelling in haar ogen zie, voel ik me zo’n slechte vriendin…”

‘Haar huwelijkscadeau was wel heel karig’

Cecile (31): “Natuurlijk vroeg ik Kim als getuige op mijn huwelijk, ze is al sinds de kleuterklas mijn beste vriendin. Ze vond het een eer en het was een te gekke dag. En toch heb ik er een naar nasmaakje aan overgehouden… Als huwelijkscadeau gaf ze me namelijk een Hema-giftcard van twintig euro… Ik ben dol op Hema hoor, en ik wéét dat je blij moet zijn met ieder cadeau dat je krijgt, maar ik vond dit toch een beetje karig. Zeker omdat ik weet dat ze bepaald niet op de kleintjes hoeft te letten. Ze heeft een goede baan en kan drie keer per jaar op vakantie. Ik blijf toch een beetje met het gevoel zitten dat onze vriendschap voor haar letterlijk minder waard is dan voor mij.”

‘Haar kinderen zijn verwend en irritant‘

“Wat ik mijn beste vriendin nooit recht in haar gezicht zou zeggen? Dat haar kinderen een stel verwende, irritante krengen zijn. En dat dat komt doordat zij nooit nee tegen ze lijkt te zeggen. Ik zou me doodschamen als mijn zoontje in de speeltuin laatdunkend tegen een andere zesjarige zou zeggen dat het echt stom is dat hij maar één fidgetspinner heeft, omdat-ie er zelf wel zeven heeft, maar zij wuift dat weg onder het mom van ‘zo zijn kinderen nu eenmaal’. Nee, zo zijn kinderen niet. Zo worden kinderen gemáákt.”