Placeholder

Kinderombudsman Marc Dullaert: ‘Er is geen wedstrijd in kinderleed. Elk kind telt’

Op 1 april zit het erop voor Kinderombudsman Marc Dullaert. Het waren vijf bewogen jaren. “Ik ben blij dat ik kinderen een stem heb kunnen geven.”

Op 1 april zit het erop voor Kinderombudsman Marc Dullaert. Het waren vijf bewogen jaren. “Ik ben blij dat ik kinderen een stem heb kunnen geven.”

Kinderen die gepest worden, kinderen die lijden onder een vechtscheiding, kinderen die ontvoerd worden naar het buitenland, kinderen die onder de armoedegrens leven: zo’n 500.000 kinderen lijden, óók in Nederland. Voor deze kinderen heeft Marc Dullaert, de eerste Kinderombudsman van Nederland, zich de afgelopen vijf jaar ingezet. Zijn vertrek bleef niet onopgemerkt, hij was veel in het nieuws en er zijn zelfs petities ondertekend om hem langer te laten blijven. Tevergeefs.

“Mijn dochter van twintig is eigenlijk de aanstichter van het feit dat ik Kinderombudsman ben geworden. Ik heb altijd in het bedrijfsleven gewerkt, onder andere als directeur bij het bedrijf van Ivo Niehe, maar op een dag duwde zij mij een krant onder mijn neus. Ze wees op een advertentie voor de Kinderombudsman. ‘Je bent altijd zo bezig met die kinderen in het buitenland, doe nou maar ’ns iets voor de Nederlandse kinderen’, zei ze. Een terechte opmerking, want mijn vrouw en ik reizen al ons hele leven, en overal komen we kinderen tegen die kwetsbaar en zielig zijn, mishandeld worden en lijden. Maar wat veel mensen vergeten, is dat kinderen een enorme kracht hebben, het lijkt wel of we dat niet willen zien. Zij hebben een andere kijk op de wereld, volgens mij moeten we daar veel meer voor open staan. Kinderen en jonge mensen raken mij door hun puurheid, ze inspireren me. Er is geen wedstrijd in kinderleed, een kind in India voelt dezelfde pijn bij mishandeling als een kind in Nederland. Elk kind telt.”

Echt belangrijk
“In 2002 zijn mijn vrouw en ik de stichting KidsRights begonnen, waarmee we kinderen in alle landen de mogelijkheid geven zich te kunnen ontplooien. Het is écht belangrijk dat de verhalen van jongens en meisjes naar buiten komen, zodat in die landen aandacht komt voor de problemen waar kinderen mee te maken hebben. Maar die opmerking van mijn dochter was terecht: ook in Nederland zijn er kinderen die hulp nodig hebben. En de vacature van Kinderombudsman sprak me aan, ondanks dat ik de juridische achtergrond mis die ombudsmannen tot nu toe hadden. Maar waarom ook niet, dacht ik, en ik schreef een brief. Vervolgens ben ik alle rondes doorgekomen en kon ik beginnen. Er was nog niets, geen logo, geen bureau – nou ja, dat nog wel – maar zo werd ik de eerste Kinderombudsman van Nederland. Nu zijn we alweer vijf jaar verder."

Lees het hele interview in Vriendin 12.