Placeholder

Judith stierf op Sarena’s verjaardag: ‘Elke dag krijg ik een cadeautje van mijn overleden vriendin’

Het is een jaar geleden dat Sarena’s (37) hartsvriendin Judith (35) op Sarena’s verjaardag overleed aan een hartafwijking. Toch voelt ze nog altijd dichtbij. Sarena: “Als ik aan Judiths sterke karakter denk, is het net of ze me een beetje van haar kracht geeft.”

Het is een jaar geleden dat Sarena’s (37) hartsvriendin Judith (35) op Sarena’s verjaardag overleed aan een hartafwijking. Toch voelt ze nog altijd dichtbij. Sarena: “Als ik aan Judiths sterke karakter denk, is het net of ze me een beetje van haar kracht geeft.”

Sarena: “Vier april, de datum van mijn verjaardag, heeft voor mij een dubbele betekenis. Het is mijn geboortedag, maar ook de sterfdag van mijn hartsvriendin Judith. Vorig jaar overleed Judith ongeveer twee uur nadat ze me een berichtje had gestuurd waarop zij en haar zoon Sem (nu 9) ‘Lang zal ze leven’ voor me hadden gezongen. Hun lieve liedje hoorde ik op mijn werk. Ik wilde Judith net een bedankje terugsturen, toen ik werd gebeld door een vriendin die in paniek vertelde dat ze een ambulance voor Judiths huis had zien staan. Direct daarna kreeg ik Judiths zus Astrid aan de lijn. ‘Je vriendinnetje is er niet meer…’, kon Astrid alleen maar uitbrengen. Het leek alsof de grond onder mijn voeten wegzakte. Het hart van mijn liefste vriendin had het begeven…”

Uitstapjes maken

“Ik kon niet bevatten dat Judith er niet meer was. Twee dagen daarvoor hadden we nog met een klein clubje in mijn tuin mijn verjaardag gevierd. De zon scheen en iedereen had het naar zijn zin. ’s Avonds liet Judith weten dat het vermoeiend was geweest voor haar, maar dat ze het voor geen goud had willen missen. Ik was ook heel blij en dankbaar dat Judith op mijn verjaardag kon zijn. We koesterden alle momenten samen.

Judith had door haar hartafwijking steeds minder energie, maar desondanks stond ze altijd voor iedereen klaar. Ook voor mij. Judith werd tien jaar geleden als eerste van ons moeder. Zielsgelukkig was ze met haar zoon Sem. Toen ik mijn dochters Feline (nu 6) en Vayenne (nu 2) kreeg, kon ik altijd met opvoedvragen bij haar terecht. Ook steunde Judith me geweldig toen ik na de geboorte van Feline een postnatale depressie kreeg. Ik was toen niet mezelf. Judith oordeelde gelukkig niet en wist dat er een grote kracht ligt in het ondernemen van leuke dingen. Ze nam me mee naar buiten om uitstapjes te maken, net zolang totdat ik me weer beter voelde.”

Intense dankbaarheid

“Judith hield ervan mensen te helpen. Ze genoot van haar werk als verpleegkundige en vond het dan ook ontzettend moeilijk dat ze door haar aandoening steeds minder kon werken. ‘Het lijkt alsof mijn leven me door mijn vingers glipt’, zei ze eens. De avondvierdaagse lopen met haar zoon, lange afstanden fietsen; ze moest van steeds meer dingen afscheid nemen. Hoewel Judith hier veel verdriet om had, voelde ze ook intense dankbaarheid. Als ze dacht aan de lieve mensen die ze kende, voelde ze zich bevoorrecht. Ik vond de manier waarop Judith in het leven stond bijzonder. Haar lichaam was zwak, maar haar geest was ijzersterk. Judith was een alleenstaande, werkende moeder met gezondheidsproblemen, maar meestal was zij degene die anderen moed insprak.”

Lezeressen vertellen: ‘Daarom is zij mijn beste vriendin

Kwetsbaar leven

“Aan het begin van onze vriendschap had Judith me ook fantastisch opgevangen. We waren dertien jaar en ik was ontroostbaar toen mijn buurmeisje Samantha plotseling overleed. Ik kende haar al mijn hele leven. Op haar sterfdag was Judith toevallig bij me. We waren op mijn kamer huiswerk aan het maken toen we de ambulance met loeiende sirenes de straat in zagen scheuren om Samantha met spoed naar het ziekenhuis te brengen. Samantha bleek te zijn getroffen door een zeldzame, agressieve bacterie en overleed later die dag in het ziekenhuis. Na haar overlijden was ik doodsbang om Judith en andere dierbaren te verliezen. Altijd als we afscheid van elkaar namen, vroeg ik haar of ze alsjeblieft voorzichtig wilde zijn.”

Overal geluk

“Judith wist ook dat ik haar niet kon missen. Ik denk dat ze daarom niet altijd vertelde hoe ze zich lichamelijk voelde. Judith wilde niemand ongerust maken, liever deed ze leuke dingen. Die leuke dingen zaten voor haar niet in reizen of in dure etentjes. Ze was blij met een goed gesprek of een lachbui. Voor Judith zat het geluk echt in ogenschijnlijk normale momenten. Judith wist als geen ander hoe kwetsbaar het leven is: haar moeder had ze nooit gekend omdat die, toen Judith anderhalf jaar was, overleed aan dezelfde hartafwijking. Zes jaar geleden overleed haar vader, een ontzettend lieve man.

De eerste keer dat ik besefte dat Judith heel erg ziek was, was toen ik met haar meeging naar haar cardioloog, nu drie jaar geleden. Toen hij vertelde dat Judith niet heel oud zou worden, iets wat ze wist, dacht ik diep van binnen dat hij het bij het verkeerde eind had. De medische wetenschap zou vast iets uitvinden waardoor mijn vriendin nog heel lang bij haar zoon kon blijven. Ik hoopte het zo dat ik er in geloofde.”

Te pijnlijk

“Die lieve Sem. Mijn hart breekt als ik aan Judiths mooie zoon denk. Sem en Judith waren een twee-eenheid. Altijd waren ze samen. Na Judiths overlijden werd Sem liefdevol opgenomen in het gezin van Judiths zus Astrid. Soms ga ik bij hem langs om samen iets leuks te doen of om even te praten. Ik ben blij dat ik een rol in zijn leven en in dat van Astrid mag spelen. Ik zie een stukje van Judith in hen terug. Dat geeft troost. Nadat Judith overleed, trok ik er veel op uit. Ik was op zoek naar afleiding, het verdriet en gemis waren te pijnlijk om te voelen.

De klap kwam toen ik een paar maanden later met mijn gezin op vakantie was in Italië. Daar, ver weg van alles, kon ik niet wegvluchten in klusjes of afspraken. Ik werd geconfronteerd met mezelf en mijn gevoel, en dat kon ik totaal niet handelen. Ik miste Judith zo, dat ik nergens meer plezier in had. Judith was altijd in staat om lichtpuntjes te zien, maar mij lukte dat niet. Van binnen werd ik verscheurd door verdriet. Ik vond het zo verschrikkelijk als ik dacht aan alle moeilijkheden waar Judith mee had moeten dealen. Ik had het haar zo gegund dat ze langer bij ons was gebleven, dat ze Sem had zien opgroeien.”

Heel dichtbij

“Eenmaal terug in Nederland realiseerde ik me dat mijn verdriet zo groot was, dat ik professionele hulp nodig had. Via via kwam ik terecht bij een coach, Nancy. Uren spraken Nancy en ik over Judith. Het deed me goed om over mijn sterke, positieve vriendin te vertellen. Als ik dacht aan wie Judith was geweest en niet aan al het verdriet dat ze heeft moeten doorstaan, voelde ze heel dichtbij. Ook voelde ik dan dankbaarheid voor alles wat ze me gegeven had. Want wat heb ik veel van Judith geleerd, alleen door in haar aanwezigheid te zijn. Judith maakte van elke situatie het beste. Ik kon me bij tegenslag best snel uit het veld laten slaan, maar Judith ging altijd door.

Kostbare tijd

Nancy hielp me om mijn gedachten te sturen. Voordat ik bij haar kwam, bleef ik maar malen dat ik het zo onrechtvaardig vond dat Judith was overleden. Nancy liet me ervaren dat het een goed gevoel geeft als ik aan Judiths sterke karakter denk en alles wat ze voor anderen heeft betekend. Het mooie is dat ik haar dan heel dichtbij voel. Het is dan net of ze me een beetje van haar kracht geeft. Ik ontdekte ook dat mijn herinneringen aan Judith me inspireren alles uit het leven te halen. Vroeger kon ik best piekeren om kleine dingen, maar door Judith weet ik dat dit zonde is van mijn energie omdat je tijd op aarde kostbaar is. Ik ervaar deze eyeopeners als cadeautjes van mijn overleden vriendin.”

Vreugde en verdriet

“Judith helpt me elke dag om positief te zijn. Het gaat inmiddels goed met me, maar het blijft zwaar dat ze er niet meer is. Vorige maand was ik jarig. Ik zag er ontzettend tegenop. 4 april was tenslotte ook Judiths sterfdag. Als mensen me vroegen of ik mijn verjaardag vierde, vond ik dat maar een vreemde vraag. Natuurlijk viel er zonder Judith niets te vieren! Met lood in mijn schoenen stond ik die dag op. Nadat mijn vriend Patrick en ik samen met mijn schoonzus en zwager Judiths graf hadden bezocht en samen hadden geluncht, zaten we in onze tuin, precies zoals een jaar geleden met Judith. Mijn schoonzus en zwager gaven me een ontzettend lief cadeau: een vlinderstruik, omdat ze weten dat vlinders me aan Judith doen denken. Patrick gaf me een ketting met een monogram waarin een J en S gegraveerd staan. Het deed me goed dat Judith er zo toch een beetje bij was.”

Immense dankbaarheid

“Toen ik aan Judith dacht, werd ik overvallen door een immense dankbaarheid voor alles wat ze me heeft gegeven en me eigenlijk nog steeds geeft. Het lukte me toen ook om dankbaarheid voor mijn leven te voelen. Ik genoot van de cadeautjes die mijn dochters voor me hadden uitgezocht en van het taartje dat ik later op de dag met wat familie en vriendinnen at. Het is heel dubbel om te ervaren dat vreugde en verdriet zo dicht bij elkaar kunnen liggen, maar ik vind het ook fijn dat deze datum voor altijd een dubbele betekenis heeft gekregen: 4 april is nu van Judith en mij samen. Deze week – op 21 mei – zou Judith 37 jaar zijn geworden. Ik hoop dat wanneer ik oud en grijs ben, ik op Judiths geboortedag mag sterven. Dan is de cirkel voor mij rond.”

Lees ook: Marieke’s man overleed op 29-jarige leeftijd bij een verkeersongeval