Placeholder

Isra leeft van handlettering: ‘De letters komen als vanzelf op het bord’

Isra (49) heeft een bijzonder beroep: zij tekent met krijt de mooiste dingen op menuborden. En dat werk levert niet alleen haar wat op: “Toen Pablo mijn borden voor zijn café op het plein zette, kreeg hij opeens meer klanten.” Soms beïnvloedt één gesprek je hele leven. Het overkwam Isra Pesulima (49) toen ze tien jaar geleden…

Isra (49) heeft een bijzonder beroep: zij tekent met krijt de mooiste dingen op menuborden. En dat werk levert niet alleen haar wat op: “Toen Pablo mijn borden voor zijn café op het plein zette, kreeg hij opeens meer klanten.”

Soms beïnvloedt één gesprek je hele leven. Het overkwam Isra Pesulima (49) toen ze tien jaar geleden in Barcelona woonde. Ze was er ooit op vakantie geweest en vond het zo’n mooie stad dat ze besloot er een tijdje te gaan wonen. Ze was 39, vrijgezel, had geen kinderen – niets stond haar in de weg om dat plan uit te voeren. Dus pakte ze op een dag haar spullen, verhuisde naar Spanje en zocht werk in de horeca. Al snel vond ze een baantje in een café, aan een gezellig pleintje in de stad. Zo simpel ging dat eigenlijk.

Kunstzinnig krijt
Isra werkte er met veel plezier, samen met Pablo, de eigenaar van het café. Op een rustige dag raakten ze in gesprek. Wat haar achtergrond was, wilde Pablo weten. Isra: “Ik vertelde dat ik allemaal verschillende dingen had gestudeerd. Dat ik was begonnen met de lerarenopleiding tekenen, stage had gelopen bij een reclamebureau en nog een paar jaar op de kunstacademie had gezeten. Dat ik ook een tijdje de stylingacademie had gevolgd en daar tassen had beschilderd. En o ja, ik had ook voor de tv gewerkt, als setdresser. Bij Endemol, ook al zei Pablo dat niets.”

‘Als kind tekende ik met mijn broertjes al het hele plein voor ons huis vol met stoepkrijt’

Pablo zweeg een tijdje toen hij dat allemaal hoorde. Toen vertelde hij dat hij net een nieuw bord had gekocht. Het stond buiten zijn lunchcafé. Hij wilde het beschrijven met de dingen die hij in zijn café verkocht: warme broodjes, koffie en verse sapjes. Hij was trouwens ook open voor ontbijt. Pablo had nog geen tijd gehad om dat allemaal op zijn bord te schrijven. Als Isra zo’n kunstzinnige achtergrond had, wilde zij dat dan misschien voor hem doen? Isra: “Ik twijfelde geen moment. Deze vraag vond ik leuk. Ik wist dat ik een mooi handschrift had, en ik had als kind regelmatig samen met mijn broertjes het hele plein voor ons huis volgetekend met stoepkrijt.”

Isra was als klein meisje sowieso altijd aan het tekenen en schilderen geweest. Ze was opgegroeid in een creatief gezin in Brabant – haar prachtige achternaam dankt ze aan haar vader, die uit Indonesië komt – waar creativiteit belangrijk werd gevonden. Nog steeds had ze altijd een etuitje bij zich met een potlood, papier en wat pennetjes erin. Gewoon, voor als ze onderweg ergens een schetsje van wilde maken.

Handlettering avant la lettre
Isra ging naar buiten, naar Pablo’s nieuwe bord. “Ik pakte wat krijtjes, die Pablo ook had gekocht, en ging aan het werk. Al snel ging ik helemaal op in waar ik mee bezig was.” Ze schreef niet alleen in haar eigen sierlijke handschrift op wat Pablo in zijn café verkocht, maar maakte er ook tekeningetjes bij. Een broodje, een dampende kop koffie. En een glas vruchtensap. “Ik word er altijd rustig van als ik teken of schilder, en dat gebeurde nu ook. Na een tijdje kwam iemand kijken waar ik mee bezig was. Het was een oudere man, die vertelde dat hij vroeger op school ook zo graag tekende. Zo raakten we in gesprek, maakten we daar op dat pleintje in Barcelona gezellig een praatje. Pablo kwam ook naar buiten, hij wilde weleens zien wat ik aan het schrijven en tekenen was.”

‘Dat ik kan leven van wat ik het liefst doe, van tekenen en schilderen, is geweldig.’

Pablo vond het prachtig wat Isra maakte. Zo prachtig dat hij vroeg of ze nog een bord wilde maken, voor het ontbijt. Zo ontstonden Isra’s eerste handgeletterde borden. Ook al heette dat nog niet zo, in die tijd. Het waren toen nog gewoon borden waarop ze van alles had geschreven en getekend. Handlettering werd pas veel later hip.

Toen Pablo Isra’s borden op het plein zette, merkte hij dat meteen. Hij kreeg opeens meer klanten. Die wilden allemaal weleens weten hoe die leuke broodjes, koffietjes en sapjes in het echt smaakten.

Bescheiden klantenkring
Op het plein, waar nog meer winkels en café’s zaten, bleven Isra’s mooie borden ook niet onopgemerkt. “Een van de winkeliers vroeg of ik voor hem ook zo’n bord kon maken. Dat wilde ik wel. Mijn Spaans was niet zo goed, en al helemaal niet om op te schrijven, maar dat was geen probleem: er waren Spanjaarden genoeg om me te helpen. Later kwam de eigenaar van een café verderop in de stad bij Pablo binnen. Hij had van een kennis gehoord over de nieuwe borden en vroeg wie ze gemaakt had. En of ik voor hem misschien een menu kon tekenen op de muur van zijn café.”

Lees het hele verhaal van Isra in Vriendin 20.