Placeholder

Ingrids man overleed toen ze 35 weken zwanger was

Ingrid (32) was 35 weken zwanger van haar tweede kind toen haar man Bruno (49) plotseling overleed. Hoewel ze hem intens mist, zorgt ze krachtig en positief voor Juliette (4) en Florian (10 maanden). “Ik wil er voor ze zijn, als vader en moeder in één.”

Ingrid (32) was 35 weken zwanger van haar tweede kind toen haar man Bruno (49) plotseling overleed. Hoewel ze hem intens mist, zorgt ze krachtig en positief voor Juliette (4) en Florian (10 maanden). “Ik wil er voor ze zijn, als vader en moeder in één.”

Ingrid: “Vijf weken nadat mijn man Bruno overleed, begon de bevalling. Ik was zo moe en lichamelijk helemaal op. Toch verliep het heel voorspoedig. Ik kon de weeën aan, de ontsluiting vorderde goed. Bruno was constant in mijn gedachten, maar ik was niet heel erg emotioneel. Ik was juist naar binnen gekeerd, ik focuste op alles wat ik had geleerd tijdens zwangerschapsyoga. Maar dat was de stilte voor de storm. Toen het zwaar werd, tijdens de persweeën, kwam de heftige emotie eruit. Ik voelde zo’n verdriet. ‘Ik kan dit niet alleen’, riep ik vanuit mijn tenen. Ik heb keihard gegild dat ik Bruno zo miste. Deze ontlading was blijkbaar wat ik nodig had, want niet veel later had ik onze zoon Florian in mijn armen. Al mijn twijfels of ik wel genoeg van hem zou houden na alles wat er gebeurd was de weken voor zijn geboorte, was ik vergeten. Ik keek naar hem, mijn zoon, en ik wist: wij horen bij elkaar. Florian was zo mooi, zo lief en zo perfect. Natuurlijk miste ik Bruno vreselijk bij die eerste kennismaking met onze zoon, hij was zó trots geweest. Maar de adrenaline nam het over. Bruno en ik twijfelden tussen de namen Florian en Gábor – Bruno was van Hongaarse afkomst – dus heb ik hem Florian Gábor genoemd. Bizar genoeg hadden we geen naam voor een meisje…”

'Het drong totaal niet tot me door hoe ernstig de situatie was'

Er even tussenuit
“In de zomer zaten we er allebei een beetje doorheen, ik door mijn zwangerschap en Bruno zat niet lekker in zijn vel. Samen met Juliette gingen we er even uit, naar Drenthe, waar we allebei enorm van hebben genoten. De woensdag nadat we terugkwamen, had Bruno vrij. Hij had de wekker gezet om onze hond Skippy uit te laten. Daarna zou hij de auto voor een APK wegbrengen en naar de kapper gaan. ’s Middags zouden we samen het geboortekaartje ontwerpen. Ik werd wakker van zijn wekker en kreeg een onbestemd gevoel. Bruno stond naast het bed te dralen. ‘Ben je niet lekker? Zal ik een dokter bellen?’ vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd. Ik stelde voor nog even te gaan liggen, maar hij bleef onrustig naast het bed staan. Ik stond op om naar het toilet te gaan. Ik was net in de gang toen ik onbestemde geluiden hoorde uit de slaapkamer. Ik wist meteen dat het niet klopte. Bruno stond bij de achterkant van ons bed. ‘Ik voel me niet goed’, zei hij. Daarna viel hij voorover op bed. Ik belde 112 en merkte dat hij zwaarder ging ademen. Er kwam met spoed een ambulance. Kort daarna stopte Bruno’s ademhaling. Ondanks dat ik wist dat er een ambulance onderweg was, belde ik nog een keer. Je weet even niet wat je moet doen. Ik begon te reanimeren, het drong totaal niet tot me door hoe ernstig de situatie was. Ik ging ervan uit dat het goed zou komen.”

Lees het hele verhaal van Ingrid in Vriendin 30