Thekla: ‘Mijn kinderen zijn beter af bij hun vader’

Ineke: ‘Mijn man wil dat ik dertig kilo afval, anders gaat hij bij me weg’

Ineke (42) en John (44) zijn zestien jaar getrouwd. Ze zijn heel gelukkig samen, alleen vindt John dat Ineke veel te dik is. “We vrijen nog wel, maar misschien één keer per maand en met het licht uit.”

‘Dikkie dik’

Ineke: “Laatst kwam ik heel blij terug van een middagje winkelen met mijn oudste dochter en showde ik mijn man John m’n nieuwe jeans, top en overslagjurk. Maar in plaats van een compliment te geven, riep hij bot: ‘O mijn god, je ziet er niet uit met die dikke kont en uitgelubberde buik!’ Huilend ben ik naar boven gerend. Even later kwam John zijn excuses maken, maar ik vraag me echt af of mijn man in de gaten heeft hoe hij me kwetst. Iedere dag krijg ik wel een steek onder water of een zogenaamde opmerking ‘voor mijn eigen bestwil’. ‘Zou je nou wel een tweede keer opscheppen?’ of ‘Kun je niet beter lightcola drinken?’ of ‘Weet je zeker dat je hagelslag op je boterham neemt en geen komkommer?’ En aan koosnaampjes als Dikkie Dik of Varkentje vind ik niets schattigs. Sterker nog, die woorden doen pijn.”

Véél te dik

“Mijn man John doet geen moeite om zijn afkeer over mijn gewicht te verbergen. Hij zegt gewoon dat hij mij te dik vindt. Véél te dik. Hij heeft het liefst dat ik dertig kilo afval en opperde al eens dat ik misschien een maagband zou moeten laten plaatsen als steuntje in de rug. Hij heeft wel gelijk, mijn BMI is veel te hoog. Ik ben 1 meter 63 en weeg 97 kilo. Ik ben tijdens mijn drie zwangerschappen veel aangekomen. Ik wil best iets afvallen, maar het lukt me niet. Door de chronische bekken instabiliteit die ik aan de zwangerschappen heb overgehouden, is sporten haast niet mogelijk en dat maakt afvallen ondoenlijk.

Maar eigenlijk ben ik altijd al mollig geweest. Mijn hele familie is dik, we hebben nou eenmaal geen slankheidsgenen. Ook als jonge meid paste ik al nooit in maat 36. John wist dus waar hij aan begon toen we verkering kregen en het scheen hem toen ook weinig te deren dat ik niet superslank was. Pas de laatste vijf jaar is mijn uiterlijk een obsessie voor hem geworden. Hij blijft maar hameren op mijn overgewicht en doet dat op een botte en tactloze manier.

Het bizarre is dat John ooit zelf ook te zwaar was. Toen we net verkering hadden, kwamen we allebei fl ink aan. Bij zijn ouders thuis werd niet echt lekker gekookt, maar ik kan erg goed koken. Thais, Indonesische rijsttafels, of bourgondisch Frans. We trokken er een fl es wijn bij open en namen ’s avonds laat nog toastjes met kaas. Voor we het wisten, zat er bij ons allebei vijftien kilo aan.

Een jaar of zes geleden is John fanatiek gaan fitnessen en heeft hij alcohol, koolhydraten en suiker uit zijn voedingspatroon geschrapt. Daardoor is hij veel afgevallen en er is toen bij hem een knop omgegaan. Ik vergelijk John met een gestopte roker. Die slaan namelijk ook vaak door. Ineens zijn ze veel feller tegen sigarettenrook en mopperen ze over volle asbakken. Mijn schoonzus is zo’n type. Ze rookte twintig jaar lang als een ketter, stopte cold turkey en klaagt nu al als ik in haar tuin een sigaretje opsteek dat haar kleren gaan stinken naar de rook. John heeft zijn gezeur dus niet van een vreemde. Maar als iemand vroeger tegen hem had gezegd dat hij weleens mocht minderen met zijn biertjes en stukken kaas en leverworst, was hij zeker gaan steigeren. En tegen mij is ineens alles geoorloofd.”

Ruzie mijden

“John noemt me lui en zwak, omdat ik niet afval. Volgens hem is het een kwestie van doorzettingsvermogen en niet van aanleg. Als hij vijftien kilo kon afvallen, waarom lukt het mij dan niet eens om een paar pondjes kwijt te raken? Ik vertel hem wel honderd keer dat mijn lijf zeer doet, dat lopen pijnlijk is, laat staan rennen of sporten. En dat afvallen voor mij daardoor een stuk zwaarder is dan voor hem. Maar het komt niet aan. Volgens John kun je ook afvallen zonder te sporten, omdat elk pondje door het mondje gaat. Hij zegt dat ik gewoon moet stoppen met ‘vreten’, zoals hij dat noemt.

Om van het gezeur af te zijn en ruzie te mijden, beloof ik dan dat ik op dieet ga. Bijna elke maandag onderneem ik een nieuwe lijnpoging, maar op dinsdagmiddag grijp ik alweer naar de koektrommel en op woensdag snak ik naar een normale boterham in plaats van speltcrackers. Ik kan gewoon niet leven op twee blaadjes sla en wat komkommer. En ik ben verslaafd aan chocolade en mergpijpjes. Als John dan ziet dat ik ’s avonds weer gewoon opschep of mij betrapt als ik een paar bonbons eet, is hij teleurgesteld en boos op me. Dan praten we een aantal dagen niet met elkaar, totdat ik toegeef aan zijn wens en alles weer van voren af aan begint.”

Extra streng

“Het ergste is dat hij me verwijt dat ik geen goed voorbeeld ben voor ons middelste kind, Rosalie van tien. Zij gaat mij achterna, dat zie ik ook. Ze weegt 52 kilo en heeft al een buikje. Maar ik ben het niet met hem eens dat ze dik is omdat ze mij slecht ziet eten of te veel ziet snoepen. Volgens mij heeft ze gewoon de genen van mijn familie, de oudste en de jongste hebben meer de bouw van vaders kant.

In principe eten we gezond. Veel groenten, kip en vis uit de oven, weinig koolhydraten: liever een extra schep wortelen dan een vette aardappel met jus. Geen fruitbiscuit mee naar school, maar een appel. Bij Rosalie ben ik extra streng. Ze mag geen gewone limonade drinken, maar krijgt water of Slimpie. En waar haar broer en zus nog weleens een schep hagelslag door de vla mogen, krijgt zij een bakje Optimelyoghurt als toetje. Ik let dus echt wel op onze voeding. Ze krijgt soms een tussendoortje, maar geen pakken koek of zakken chips.

Maar net als bij mij zet het bij Rosalie allemaal sneller aan en kost het ons veel moeite er iets af te krijgen. Ik word daarom erg boos op John als hij doet alsof het mijn schuld is dat Roos te dik is. Zo gemeen. Ik gun haar een makkelijk leven en weet uit eigen ervaring hoe erg het is om zo te worstelen met je gewicht.

Zonder het terugkerend thema van mijn gewicht en mijn falende lijnpogingen zouden we echt het perfecte huwelijk hebben. John is een geweldig lieve vader voor onze kinderen, die er altijd voor ze is. Hij is een hard werkende man die alles voor zijn gezin overheeft. Voor mij is hij een attente man, die elke vrijdag bloemen meeneemt en het hart op de tong heeft. Hij zegt nog steeds dagelijks dat hij veel van me houdt.

John ontkent ook uit alle macht dat hij een ander wil. Hij wil geen andere vrouw, hij wil mij, maar dan zes kleding maten smaller, zodat hij me weer kan bewonderen. Als ik blijf dooreten, zet ik ons huwelijk op het spel, dreigt hij. Ik hoef van hem geen mager skelet te worden, maar zoals ik nu ben, vindt hij me ‘wanstaltig’ en ‘zijn vrouw onwaardig’. Ik moet weer terug naar de zeventig kilo van toen we trouwden. Hij zegt het niet hardop, maar ik denk dat hij anders bij me weggaat.”

Lees ook: Inez: ‘Mijn man bedroog me met meerdere prostituees’

Vet varken

“Die gedachte, maar ook onze ruzies vind ik verschrikkelijk. Ik voel me net een klein kind dat straf krijgt van haar vader, in plaats van Johns echt genote. Vooral als hij boos is, wordt hij echt beledigend. Dan ben ik ineens een ‘vet varken’ en deugt er niets aan me. Meestal barst ik in tranen uit als hij zulke dingen zegt. Soms maakt hij dan later excuses, maar dan zegt hij dat hij wel zo hard moet zijn om tot me door te kunnen dringen. Maar ik ga daardoor aan onze relatie twijfelen.

We hebben ook veel minder seks dan vroeger. Dat ligt aan ons allebei, hoor. John geeft me het gevoel dat ik niet aantrekkelijk en sexy ben en daardoor voel ik me ook niet aantrekkelijk en neem ik geen initiatief. We vrijen nog wel, maar misschien één keer per maand en met het licht uit.

Ik voel me dan totaal niet op mijn gemak. Ik houd mijn buik in en vaak draag ik nog een T-shirt ook, om nog wat te camoufleren. Van John hoeft dat niet, maar ik heb moeite me bloot aan hem te tonen, omdat ik bang ben voor zijn kritische blik. Zeker sinds die rotopmerking laatst over mijn blubberbuik, ontwijk ik hem zo veel mogelijk als ik naakt ben. Als ik ga douchen, draai ik de badkamerdeur op slot. Van de gekke natuurlijk, in mijn eigen huis.”

Niet gelukkig

“Afgelopen zondag gooide John het ineens over een andere boeg. In plaats van zijn normale afkeer over mijn lichaam of zijn bezorgdheid over mijn gezondheid en die van Rosalie, speelde hij nu in op mijn eigen gevoel. ‘Ien, ik zou zo graag willen dat je afviel. Echt niet alleen voor mij, maar toen je minder woog, was je tevredener met jezelf.’

Eerlijk gezegd heeft hij daar wél een punt. Diep in mijn hart ben ik zelf ook niet honderd procent gelukkig met hoe ik eruitzie. Mijn man is natuurlijk een botte boer dat hij me zo uitkaffert en beledigt, maar ik word zelf ook niet blij van mijn spiegelbeeld. Ik zou van de zomer ook wel een leuke bikini willen dragen. Of een witte broek met een topje, in plaats van een afkledend, lang, zwart gewaad. Toen ik slanker was, ging ik er ook meer opuit. Met de kinderen naar het zwembad of het strand. Terwijl ik me nu voor geen goud meer in badpak vertoon, laat staan in een modieuze bikini.”

Bang voor gevolgen

“Een oplossing weet ik niet zo gauw. Ik heb al zo veel lijnpogingen ondernomen, al zo veel diëten gevolgd. Montignac, Sonja Bakker, Dr. Frank, het eiwit- of bloedgroepen dieet, noem het op en ik heb het gedaan. Maar ik houd ze niet vol. Nadat ik een ochtend op een shake heb geleefd, krijg ik een hongerklap met de lunch en eet dan zés zogenaamde afslankrepen in plaats van één, waardoor ik juist weer een kilo aankom. Of ik krijg zo’n barstende koppijn dat ik denk: wat is erger? Vrolijk zijn en wat te dik of hoofdpijn hebben en uitgeblust op de bank liggen? Ik heb al pijn genoeg aan mijn bekken, eten maakt mijn leven een stuk gezelliger. En dan haak ik weer af. Kortom, ik wil wel wat afvallen, maar het moet me niet te veel moeite kosten. De maagband die John voorstelt, boezemt me voorlopig nog te veel angst in. Ik weet niet of ik het fi nancieel vergoed zou krijgen, maar ik ben ook bang voor de gevolgen. Je gaat dan in een gezond lichaam snijden. Je moet zo’n operatie ook niet onderschatten. Maar ik besef dat het twee voor twaalf is. Ik moet iets doen. Ik kan niet langer leven met de ruzies. Ik ben gek op mijn man en wil hem niet kwijt. Stiekem hoop ik op die ene wonderpil, die me slank maakt en waardoor ik toch lekker kan blijven eten.”

Lees ook: Elsbeth: ‘Mijn man vindt me niet aantrekkelijk meer’

Meer persoonlijke verhalen lezen? Neem nu een digitaal abonnement op Vriendin.