Imanuelle Grives: ‘In Suriname kijk je niet weg, je komt voor elkaar op’
16 mei 2017
De goedlachse actrice Imanuelle Grives (32) gaat graag tot het uiterste om alles uit zichzelf te halen en haar dromen te verwezenlijken. “Door uitdagingen aan te gaan, weet je waartoe je als mens in staat bent.”
De goedlachse actrice Imanuelle Grives (32) gaat graag tot het uiterste om alles uit zichzelf te halen en haar dromen te verwezenlijken. “Door uitdagingen aan te gaan, weet je waartoe je als mens in staat bent.”
Sinds ze vijf jaar geleden doorbrak met een hoofdrol in de film Alleen maar nette mensen is Imanuelle een veelgevraagd actrice. Ze schitterde op tv in Celblok H, Expeditie Poolcirkel en Wie is de mol? en ze speelde in de film Tuintje in mijn hart. Op dit moment is ze te zien op tv in Ruben en de idioten en in het tweede seizoen van de BNNserie Vechtershart. Opvallend: kwam ze voor haar eerste film maar liefst vijftien kilo aan, voor haar rol in Vechtershart transformeerde ze haar lichaam in een paar maanden tijd tot dat van een kickbokser.
Je was niet altijd van plan actrice te worden, toch?
“Nee, ik deed de hbo-opleiding maatschappelijk werk en dienstverlening. Mijn moeder is maatschappelijk werker en ik wilde ook graag mensen helpen. Maar al snel twijfelde ik over die studie. Het was toch niet helemaal mijn ding. Op een dag viel mijn oog op een flyer die tussen twintig andere lag. Er stond op: ‘Heb je altijd al willen zingen, dansen en acteren? Dan is dit je kans!’ Toen ik dat las, wist ik het ineens: dit wilde ik doen. Op school had ik weleens meegedaan aan een voorstelling, maar het was nooit bij me opgekomen van acteren mijn beroep te maken."
‘Ik wilde mensen helpen, het was nooit bij me opgekomen om te gaan acteren’
Wat vond je moeder daarvan?
“Ik vertelde mijn moeder dat ik een jaar pauze nam van school om te acteren. Ze vatte het op als ‘insubordinatie’, dat betekent weigering om orders uit te voeren in het leger. Ja, dat woord gebruikte ze daarvoor. Terwijl ik zei dat ik alleen maar wilde onderzoeken of het iets voor me was. Het was niet mijn bedoeling haar verdriet te doen. Ik hou zielsveel van mijn moeder, ze is een wijze vrouw en ik heb veel aan haar te danken. Maar nu moest ik voor mezelf kiezen en op eigen benen leren staan. Gelukkig bleek dat uitstapje naar de wereld van zang, dans en toneel een goede keuze. Ik werd er in elk geval heel blij van. Mijn moeder ziet dat nu ook, ze is hartstikke trots.”
Je moeder heeft je voor een groot deel in haar eentje opgevoed, toch?
“Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een jaar of tien was. Kort daarna zei mijn moeder: ‘Kom, we gaan een tijdje naar Suriname.’ Een nogal ingrijpende beslissing. Mijn leven veranderde op slag. Het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Suriname was destijds iets tussen een tweede- en derdewereldland in. Mensen waren er blij met wat ze hadden. Paramaribo was een groot dorp waar erg op elkaar werd gelet. Als hier iemand een oudere man of vrouw op straat uitscheldt, kijken de meeste mensen de andere kant op. Zo van: ik bemoei me er niet mee, straks word ik neergestoken. In Suriname is dat not done. Je komt daar voor elkaar op."
Lees het hele interview in Vriendin 20.
