Hans Klok verhuist naar Las Vegas: ‘Het is altijd blijven kriebelen’
12 november 2018
Elf jaar geleden probeerde hij het al eens: met zijn magic show doorbreken in Las Vegas. Maar zelfs Pamela Anderson als zijn assistente kon de zaal niet vol krijgen. Nu heeft illusionist Hans Klok een contract voor tien jaar en gaat het lukken. ‘Zonder Pamela, maar met mijn grote liefde Dann aan mijn zij.’
Elf jaar geleden probeerde hij het al eens: met zijn magic show doorbreken in Las Vegas. Maar zelfs Pamela Anderson als zijn assistente kon de zaal niet vol krijgen. Nu heeft illusionist Hans Klok een contract voor tien jaar en gaat het lukken. ‘Zonder Pamela, maar met mijn grote liefde Dann aan mijn zij.’
Het is november 2007. Ik ben in de Amerikaanse gokstad Las Vegas en heb zojuist de show van Hans Klok bezocht. De Nederlandse illusionist treedt op in een bekend hotel-casino. Hij is er beroemd, zijn beeltenis hangt door de hele stad. Hans ken ik op dat moment al jaren. Ik heb hem vaak geïnterviewd en we delen onze liefde voor Las Vegas: een extravagante stad midden in de woestijn, vol casino’s, entertainment en andere gekkigheid. Ik kom er vaak en stuur Hans dan een bericht dat ik ‘in town’ ben.
Spontaan als hij is, nodigt Hans me uit zijn show te komen bekijken. Hij geeft me na afloop een rondleiding achter de schermen. Voordat ik het weet, sta ik in een hysterisch roze kleedkamer, volgestouwd met flessen champagne, waar een hoogblonde vrouw in een zilverkleurige bodystocking op hoge hakken paradeert. Het is Pamela Anderson. Ze is de assistente van Hans, die hem moet helpen zijn ‘magic shows’ uit te verkopen.
Helaas lukt dat niet. Het theater met tienduizend stoelen is amper gevuld, waardoor na negen maanden de stekker uit de show wordt getrokken. De Amerikaanse droom van Hans om naam te maken in de stad die niet alleen gokken ademt, maar ook ’s werelds magic hoofdstad is, spat uiteen. Toch weerhoudt dat hem er niet van het nu opnieuw te proberen. In maart trekt hij in Nederland de deur achter zich dicht om zich voor tien jaar in Las Vegas te vestigen.
Je waagt toch weer een poging?
“Ja, het is altijd blijven kriebelen. Mijn vorige avontuur was financieel verliesgevend, maar verder ik vond het te gek. In Vegas ben je overnight famous: op maandag kent niemand je, op dinsdag staan er tientallen billboards met jouw naam langs de weg. Destijds vloog ik onder de vleugels van Joop van den Ende. Hij kwam met de marketingstunt om Pamela Anderson aan mij te koppelen, waardoor ik in elk groot Amerikaans tv-programma zat. Ik ben wel vijf keer bij Ellen DeGeneres geweest. Maar het was allemaal net een maat te groot. Op een gegeven moment hadden we negentig man personeel rondlopen, met alleen al drie vrouwen die de pruiken voor de dansers kapten. Om alle kosten eruit te halen, moest ik tienduizend kaartjes per dag verkopen. Dat was onmogelijk.
Maar elke keer als ik in Vegas op vakantie was, dacht ik: zal ik het tóch nog een keer proberen? Twee jaar geleden heb ik een Amerikaanse agent gebeld met het verzoek een partij te zoeken die interesse had in ‘the world’s fastest magician’. Uiteindelijk heeft hotelketen MGM een mooi, knus theater voor me. Niet te groot, vijfhonderd stoelen, waardoor de zaal sneller vol zit. Het publiek kijkt daar straks letterlijk op mijn vingers. Maar dat is ook leuk. Je moet boven op magic zitten om je echt te verbazen over hoe de trucs en kunstjes werken.”
‘Het is nu alleen maar koffer inpakken, koffer uitpakken, ik ben altijd onderweg’
Je vertrekt voor een periode van tien jaar. Dat is wel heel lang…
“De jongens van MGM willen veel in me investeren, ze bouwen speciaal voor mij een theater. Dan loont het niet als ik na een seizoen weer weg ben. Zelf vind ik dit vooruitzicht ook fijn. Volgend jaar word ik vijftig, en ik kijk ernaar uit een rustiger leven te gaan leiden. Het is nu alleen maar koffer inpakken, koffer uitpakken, ik ben altijd onderweg. Ik heb net bijna vijf maanden in Duitsland getoerd. Leuk, maar erg vermoeiend. Daarbij is het ook een financiële kwestie. Ik moet veel geld meebrengen naar Las Vegas om mijn show daar op hoog niveau te brengen. Gelukkig doe ik dit samen met investeerder Marcel Boekhoorn. Hij wordt mede-eigenaar van het theater. Zonder hem zou ik het niet kunnen.”
Vind je het lastig om afscheid te nemen van familie en vrienden?
“Ik ben een allemansvriend en een mensenmens, maar mijn echte vrienden kan ik op één hand tellen. Zij kwamen in 2007 ook allemaal over, dus daar ben ik niet bang voor. Het moeilijkst is het om mijn moeder achter te laten. Ze heeft alzheimer in een vergevorderd stadium. Ze herkent bijna niemand meer, alleen bij mijn broer Wouter, haar oudste zus en mij is er iets van herkenning. Als ze me ziet, zegt ze blij verrast: ‘Hé!’ Maar ze weet niet meer of ik nou haar man ben, haar opa, vader of zoon. En als ik zeg: ‘Mam, ik moet gaan, ik moet optreden’, vraagt ze: ‘Optreden? Zing je dan?’ Alzheimer is een rotziekte. Het is tragisch om mijn moeder te zien afglijden. In het begin had ik niks door, terwijl het veel voorkomt in onze familie. Ik legde nooit de link toen ze steeds meer vergat. Sloot mijn ogen ervoor. Nee joh, er was niks met mijn moeder aan de hand.
Pas vier jaar geleden, toen Wouter en ik de diagnose hoorden, viel alles op z’n plek. Ze lag toen twee weken in het ziekenhuis, omdat we dachten dat ze een hersenbloeding had gehad. Ik ontdekte het toen ik terugkwam van vakantie. Instinctief reed ik vanaf Schiphol meteen naar mijn moeder toe. Daar trof ik haar aan in een toestand zoals ik haar nog nooit had meegemaakt en ik belde de huisarts. Mijn moeder heeft suikerziekte, dus ik was bang dat ze een hypo had, een tekort aan suiker. Maar op scans en foto’s van haar hoofd zagen de artsen grijze vlekken op haar hersenen, die alzheimer bevestigden. Als je dat hoort, zakt de grond onder je voeten vandaan.”
Dit interview komt uit de Vriendin van deze week.
