Gewoon doorgaan

2 januari 2015

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Stefanie (41) adopteerde de kinderen van haar vriend Dirk: Christianne, Deborah, Faith en Nico. 3,5 jaar geleden kregen zij samen Adriana. Het gaat niet altijd vlekkeloos, maar het gezin draait al 16 jaar!

Waarom doet hij zijn best niet op school? Eigenlijk is hij geen kind meer, maar toch is hij te jong om te beseffen dat hij zijn toekomst op het spel zet.

Ik dacht dat hij deze opleiding leuk vond. Vorig schooljaar ging het moeizaam, maar hij stroomde dan ook pas in oktober in. Dit jaar was hij weer met goede moed begonnen. Nu stopt de opleiding voor hem en gaat hij naar een schakel- en oriëntatieklas.

Het zal toch wel goed komen? Hij is een slimme jongen. Het is zo zonde! Komt het door zijn verleden dat hij de brui eraan geeft? Zorgt het verleden ervoor dat er vaak iets is met onze kinderen? Het blijft door mijn hoofd spoken.

Mijn laptop staat op tafel, maar ik ga bij Dirk op de bank zitten. Dirk vindt het niet leuk als ik mij rot voel.
‘Anders doe je nog even wat,’ zegt hij. Maar ik ben helemaal leeggezogen.

Gek, ineens moet ik aan een opmerking van Janneke Brinkman denken. Ik ken haar nauwelijks. Ik weet alleen dat zij de vrouw van Eelco Brinkman is en dat Eelco Brinkman in de politiek heeft gezeten. Uit een toevallig bekeken interview met Janneke Brinkman weet ik, dat zij kunstschilderes is. Een deel uit dat interview is mij bijgebleven en heeft blijkbaar indruk op mij gemaakt.

Eelco Brinkman had non-Hodgkin gehad en was ernstig ziek geweest. Janneke zei dat ze tijdens de ziekte van haar man altijd door is gegaan met haar werk. Ondanks dat haar man doodziek was, maakte zij de mooiste kunstwerken. Maar ze was een grote steun voor haar man. Zo ervoer de heer Brinkman het zelf ook. Misschien kon zij juist door haar werk een grote steun zijn voor haar man. Op kritieke momenten liet zij vast haar penselen in een pot staan om haar wederhelft bij te staan, maar daarnaast werkte zij aan haar kunstwerken vol kleuren en bloemen. Het hield haar op de been. Haar werk heeft niet alleen haar, maar indirect ook haar man gesteund.

Ik weet dat doorgaan voor mij ook de beste therapie is. In moeilijke tijden gewoon opstaan, Adriana verzorgen, de was opvouwen, brood smeren en naar mijn werk gaan.

Dus ga ik aan tafel zitten en schrijf mijn blog. Het helpt iedereen verder: mezelf, Dirk, maar ook onze zoon. Het komt wel goed. Ik word alweer iets vrolijker. Ook in 2015 gaan we gewoon door.