Even anders

20 januari 2014

Angelique heeft het erg naar haar zin op haar nieuwe werk, maar toch voelt ze zich wel erg schuldig.

Angelique heeft het erg naar haar zin op haar nieuwe werk, maar toch voelt ze zich wel erg schuldig.

Een nieuwe baan heeft wat voeten in de aarde. En dan met name voor het thuisfront. Iedereen moet even wennen aan deze nieuwe periode met nieuwe routines en dagbestedingen. Behalve Sam. Tegen alle verwachtingen in heeft hij het enorm naar zijn zin op het nieuwe kinderdagverblijf en spreekt hij na 3 dagen al over ‘zijn vrienden’.  En wanneer hij eenmaal thuis is, is hij niet naar bed te krijgen: hij moet zoveel indrukken even kwijt en vervolgens wil hij ook nog even spelen met zijn eigen speelgoed en met zijn grote zus. Want ondanks zijn ‘vrienden’ heeft hij zijn beste maatje gemist.

Kyra is niet zo snel om. De buitenschoolse opvang vindt ze niet zo heel erg, de juffies zijn heel lief en ze mag lekker bij iemand op schoot kruipen als ze het even te kwaad krijgt. Maar overblijven… dikke tranen van verdriet rollen over haar wangen als ze me vertelt dat ze het daar echt niet leuk vindt. Ze moeten met zijn allen dan naar een ander lokaal en er zijn geen kindjes die ze kent of die bij haar komen zitten. En de juf is streng. Mijn hart breekt en ik twijfel direct aan mijn eigen keuze om weer aan de slag te gaan. Die twijfel wordt alleen maar sterker als ze vanaf het moment dat we thuis zijn alleen maar wil knuffelen.

Als een klein, verdrietig hummeltje zit ze op schoot, pakt ze mijn arm of been vast en geeft ze om de 3 minuten een kus. Alleen mama, want dat papa gaat werken, dat is echt heel normaal. En als ik midden in de nacht wakker word van een kleuter die boven op mij is gekropen omdat ze zo graag met mama wil knuffelen, houd ik het ook niet meer droog. En ik weet best dat ze eraan moet wennen, maar als je 2 jaar heel intensief met je kindje bezig bent geweest, is dit kleuterleed bijna niet te aanschouwen zonder een gebroken hart.

Wanneer ik haar weer naar haar eigen bedje breng, is ze verdrietig en zachtjes probeer ik haar uit te leggen waarom ik weer werk. Ik leg haar uit dat we anders geen leuke dingen kunnen doen, dat we niet naar de bioscoop kunnen en ook niet op vakantie. Ik leg haar uit dat ik het best wel leuk vind om nieuwe vriendjes en vriendinnetjes te leren kennen en dat ik het nog veel leuker vind om aan het einde van de dag mijn mooie lieve prinses in mijn armen te sluiten en samen heerlijk te knuffelen. Een kleine glimlach verschijnt op haar mooie gezichtje en wederom krijg ik een geweldige knuffel. Alle begin is moeilijk en ik weet dat ze er langzaam aan zal wennen. Maar dat neemt bij mij het knagende schuldgevoel niet weg, al heb ik het zo naar mijn zin op mijn nieuwe werkplek.