Placeholder

Een kleine stap voor een mens, een reuzensprong voor ouder en kind

Stefanie brengt Adriana voor het eerst naar een kinderdagverblijf, en dat valt haar zwaar.

Stefanie brengt Adriana voor het eerst naar een kinderdagverblijf, en dat valt haar zwaar.

Ze denkt er niet aan als ze wakker wordt. Ik begin er niet direct over. Eerst neem ik haar mee naar beneden en laat haar drinken op mijn schoot. Het ultieme gevoel van geborgenheid, dat straks onvermijdelijk verstoord zal worden. Als ze goed wakker is, herinner ik haar eraan.
Goed voorbereiden is belangrijk.
‘Nee, ik wil niet!’ zegt Adriana.
‘Niet vertellen!’ zegt ze en ze wil verder drinken, zich vastklampen aan geborgenheid.
Aanvankelijk had Adriana er zin in, maar toen er twee peuterleidsters op huisbezoek waren, kwam het te dichtbij.

Tijdens het inloopkwartiertje speelt Adriana leuk in de poppenhoek, maar als het tijd is om afscheid te nemen, gilt ze huilend: ‘Nee, ik wil niet! Ik wil met jullie mee!’ Ze klampt zich aan mij vast. De leidster neemt haar van mij over. Dat schijnt het beste te zijn: goed afscheid nemen, maar niet te lang. Dat zal wel, maar het is vreselijk om haar in de armen van een andere vrouw te zien huilen en trappelen. Als Dirk en ik weer buiten zijn, staat Adriana met de juffrouw voor het raam. Ze huilt nog steeds, maar is wel rustiger. Treurig blaast ze een handkusje naar ons toe.

Ontredderd zitten Dirk en ik op onze vrije dag aan een Hema-ontbijtje. Ik kan niet stoppen met trillen. Na mijn bevalling trilde ik ook enorm. Het is vast een uiting van emoties. Wel voel ik dat het goed gaat met Adriana.

Als wij om elf uur terugkomen, zien we door het raam dat Adriana met een tevreden glimlachje aan tafel zit. Een bevestiging dat het goed gaat. Vrolijk rent ze naar ons toe.

‘Het ging heel goed’, zegt de peuterleidster.
‘Wat heb je gedaan?’
‘Zingen.’
‘Ben je in de poppenhoek geweest?’
‘Ja, ik heb met een meisje gespeeld, trouwen.’
‘Heb je ranja gekregen?’
‘Nee, limonado.’
We lachen om dat woord.

Toen wij Nico en Faith voor het eerst naar een Medisch Orthopedisch Dagverblijf brachten, huilden zij niet bij het afscheid. Zij waren verwaarloosd en hadden zich nog nooit aan iemand gehecht. Nico ging zelfs bij een onbekende vrouw op schoot zitten. Hoewel de tweeling nog steeds hechtingsproblemen heeft, zijn zij zich gelukkig wel aan ons gaan hechten.
Huilen is een natuurlijke reactie van een kind, maar wel hartverscheurend. Hopelijk blaast Adriana de volgende keer vrolijk een handkusje naar ons toe.