Placeholder

Een jaar na Roeliens overlijden spreekt Vriendin met haar zus Frederique

Op 31 oktober 2015 overleed Vriendin-columniste Roelien (37) aan longkanker. Ze was alleenstaande moeder en liet twee dochters achter: Julia (10) en Lisa (7). Nu, een jaar na haar overlijden, spreekt Vriendin met Roeliens jongste zus Frederique (30). “Het voelt alsof ze nog altijd bij me is.”

Op 31 oktober 2015 overleed Vriendin-columniste Roelien (37) aan longkanker. Ze was alleenstaande moeder en liet twee dochters achter: Julia (10) en Lisa (7). Nu, een jaar na haar overlijden, spreekt Vriendin met Roeliens jongste zus Frederique (30). “Het voelt alsof ze nog altijd bij me is.”

Het eerste wat opvalt in het huis van Frederique, is de enorme hoeveelheid foto’s van Roelien: ze hangen aan de muur, staan in de boekenkast en zelfs in de keuken. De ene keer staat Roelien er samen met haar zussen op, dan weer met haar dochtertjes Julia en Lisa. Op alle foto’s staat ze stralend, vrolijk en lachend, soms gekke bekken trekkend. Behalve op die ene foto, die op de rouwkaart staat. Daarop kijkt ze peinzend in de verte. Het is een van de laatste foto’s die van Roelien werd genomen. 

Als we Frederique spreken, bijna een jaar na het overlijden van haar zus, is ze net terug van vakantie. Twee weken had Frederique vrij genomen van haar werk, zonder dat ze echte vakantieplannen had. Totdat ze opeens bedacht dat ze ook naar de caravan van haar ouders in Italië kon rijden. Maar dat pakte slecht uit: Frederique was binnen vier dagen weer thuis. “Ik had last van heimwee, waar ik nog nooit eerder last van had gehad. Mijn moeder, die ook op de camping was, zag al snel dat ik niet happy was. Ik miste Roelien en de kinderen. Altijd was ik hier met haar geweest. Dat gevoel van missen, die heimwee naar haar: dat overviel me echt. En dus ben ik na vier dagen weer terug naar huis gereden.”

Pas achteraf kon Frederique verklaren hoe dit zo kwam. “Het rauwe verdriet van de eerste tijd was weggeëbd, ik had een nieuwe baan, alles werd langzaam weer een beetje normaal. Maar nu, hier in Italië, zonder afleiding, deed alles me weer aan haar denken: de caravan, dat restaurantje waar we samen aten en de salon waar we altijd een ijsje haalden.”

Dicht bij de waarheid
Frederique kijkt terug op de afgelopen heftige jaren met haar zus. In het voorjaar van 2014 zette een bezoek aan de eerstehulppost alles op z’n kop. “Roelien had al een tijdje last van een oogontsteking. Tijd om naar de huisarts te gaan had ze niet, ze had het te druk met haar werk. Tot ze ’s nachts niet kon slapen van de hoofdpijn. Die was zo erg, dat ze naar de eerste hulp is gegaan. In het ziekenhuis dachten ze aan clusterhoofdpijn, maar dat bleek het niet te zijn. Misschien had ze te veel stress van haar werk? Een paar dagen daarna zaten we op haar balkon en grapte Roelien: ‘Straks heb ik oogbalkanker. Zou dat bestaan?’ Ik ging mee in haar grap door te zeggen dat dat vast niet zo erg was: dan kreeg je gewoon een glazen oog en dat was dat. Ik had geen idee hoe dicht ze bij de waarheid zat."

Twee dagen later stuurde Roelien een berichtje naar de whatsappgroep die de zussen hebben. Ze moest terug naar het ziekenhuis, want er was toch iets niet goed. Frederique: “Gelukkig was haar vriend Lennart bij haar, maar ik maakte me meteen zorgen. Er was alleen niet veel meer wat ik kon doen dan afwachten. ’s Middags belde mijn zus Annabel me met dat verschrikkelijke nieuws: die oogontsteking bleek een uitzaaiing te zijn. Dat dit slecht was, beseften we meteen." 

Lees het hele verhaal in Vriendin 43