Eet je mee? Deze vrouwen koken voor het goede doel

24 oktober 2018

Goed doen, doet goed. Frida, Maria, Lia en Josiane koken als vrijwilliger voor anderen. “Ik vind het heerlijk om mensen te zien genieten. Dan geniet ik zelf ook.”

Goed doen, doet goed. Frida, Maria, Lia en Josiane koken als vrijwilliger voor anderen. “Ik vind het heerlijk om mensen te zien genieten. Dan geniet ik zelf ook.”

Maria (52) is getrouwd met Tim. Ze hebben vier kinderen: Guido (29), Wouter (24) Sven en Davy (21). Ze kookt voor asielzoekers. 

“Als ik door het asielzoekerscentrum loop, stap ik in elk kamertje in een andere cultuur binnen. Elke dinsdagavond drink ik koffie bij een aantal vrouwen en loop dan via Afrika naar Noord-Korea, Irak en Syrië. Ze maken er een feestje van, een paar Afrikaanse vrouwen staan vaak te zingen en te dansen als ik kom. Dat vind ik fantastisch. Maar er is natuurlijk ook verdriet. Soms moeten asielzoekers terug naar hun vaderland. Elke week komt de politie om vijf uur ’s nachts mensen uit hun bed halen, als ze in diepe slaap liggen. Iedereen wordt dan wakker van het gehuil en het geschreeuw. Ik durf te zeggen dat mensen in een gevangenis het beter hebben dan in een asielzoekerscentrum. Vaak word ik gevraagd om ook te komen eten, en voor de asielzoekers die ik wat beter ken, kook ik soms bij mij thuis. Ik woon in een dorpje aan het IJsselmeer en ik maak vaak vis met stokbrood en salade. Ze vinden het altijd lekker. Al gaat het eigenlijk niet om het eten, natuurlijk. Veel belangrijker is het dat die mensen iemand hebben op wie ze kunnen terugvallen en die ze kunnen vertrouwen. Ik help ze ook verder als iemand in Nederland mag blijven. Laatst kwam een vrouw in een dorpje terecht waar haar zoontje de enige was met een andere huidskleur. Hij werd geplaagd en kinderen wilden niet met hem spelen. Dat brak mijn hart. Ik heb de juf gebeld en verteld hoe deze vrouw in Nederland was gekomen: een Nederlandse man met een vrouw en vier kinderen had gevraagd of ze bij hem wilde komen werken. Ze was op het vliegtuig gestapt, maar die man had natuurlijk helemaal geen gezin, hij dwong haar om als prostituee te werken. De juf heeft na mijn telefoontje met de kinderen en hun ouders gepraat. Ik vind het fijn dat ik dit voor hen heb kunnen doen. Als iedereen een paar uur per week vrijwilligerswerk zou doen, zou de wereld zo veel mooier zijn.”

‘Vergeleken met hen stellen mijn problemen niets voor’

Josiane (49) is getrouwd met Wilco. Samen hebben ze een zoon, Pieter (13). Josiane heeft een dochter uit een eerdere relatie, Raquel (26). Ze kookt voor kinderen met leer- en sociale problemen. 

“In Brazilië, waar ik vandaan kom, werkte ik als assistente in de operatie kamer. Maar mijn diploma’s waren hier niet geldig. Ik woon nu vijftien jaar in Nederland en koken is mijn hobby. Mijn moeder had een restaurant, van haar heb ik veel geleerd. Vorig jaar is ze overleden, ze had borstkanker, een half jaar daarna stierf mijn vader van verdriet. Een tijdlang ben ik depressief van verdriet geweest, ook omdat ik er niet bij was, mijn ouders woonden nog in Brazilië. Tot ik bedacht dat het goed voor me zou zijn om met iets bezig te zijn. Ik ben als kok gaan werken bij Pameijer, een instelling waar kinderen met bijvoorbeeld autisme, adhd of concentratieproblemen na school worden opgevangen. Ik ben er elke middag van vier tot zes, daarna ga ik thuis koken. Nee, dat vind ik geen probleem, ik kook graag. Voordat ik bij Pameijer kwam, aten de kinderen veel dingen uit pakjes en zakjes of iets kant-en-klaars, want er was te weinig tijd om te koken. Ik maak alles vers en gezond. Wat ik kook, vinden de kinderen meestal lekker. Niet altijd, want niet alle kinderen vinden bijvoorbeeld groenten lekker. Maar ik maak het op een manier dat ze het vaak wel eten: in de oven, of met kaas of een sausje erbij. Tegenwoordig vragen ze al wat we gaan eten als ik ’s middags binnenkom. Toen ik laatst jarig was, kreeg ik een enorme bos bloemen. Dat deed me wel wat. Of mijn vrijwilligerswerk me heeft geholpen? Jazeker, het helpt beter dan een psycholoog. Sommige kinderen hebben niet alleen problemen op school, maar ook thuis. Dan denk ik: vergeleken met hen stellen mijn problemen niets voor. Het zijn speciale kinderen en ze kunnen soms agressief zijn, maar ze zijn vooral heel lief. Ze bedanken me altijd als ik voor ze gekookt heb. Die waardering doet me goed.”

Deze interviews komen uit de Vriendin van deze week.