Claire is veel gelukkiger sinds ze haar leven compleet omgooide: ‘Mijn ziekte was een wake-upcall’

18 juni 2018

Op haar 26ste kreeg Claire (37) te horen dat ze baarmoedershalskanker had en geen kinderen kon krijgen. En toen liep haar relatie ook nog stuk. Ze zag deze periode als een kans om haar hart te volgen. “Eindelijk kan ik zijn wie ik ben.”

Op haar 26ste kreeg Claire (37) te horen dat ze baarmoedershalskanker had en geen kinderen kon krijgen. En toen liep haar relatie ook nog stuk. Ze zag deze periode als een kans om haar hart te volgen. “Eindelijk kan ik zijn wie ik ben.”

Claire: “‘Je zult wel geschrokken zijn’, zei de arts toen ik haar een hand gaf. Ik vroeg wat ze bedoelde. Voor zover ik wist, kwam ik namelijk alleen voor een kleine ingreep. De gynaecoloog had me, nadat ik een uitstrijkje had laten maken, verteld dat de buikpijn en bloedingen die ik al een tijdje had, veroorzaakt werden door een gevoelige baarmoedermond. Iets wat volgens hem heel onschuldig was en eenvoudig te behandelen. Maar ik zag aan het gezicht van de arts dat zij iets anders had gehoord. ‘Heeft niemand je dan verteld dat je Pap 5 hebt?’ zei ze verbaasd. Pap 5 is de slechtst mogelijke uitkomst van een uitstrijkje. ‘Eh… wacht even’, stamelde ik. ‘Ik ga even mijn moeder uit de wachtkamer halen.’ Toen we samen terugkwamen, zag ik dat de arts bijna net zo van slag was als ik door deze enorme miscommunicatie. Even later stond ik weer op straat, met het nieuws dat ik baarmoederhalskanker had en dat het er niet goed uitzag. Een van mijn eerste vragen was of het mogelijk was om eicellen in te vriezen, ik had namelijk een sterke kinderwens. Maar de arts zei dat ik me erop moest voorbereiden dat kinderen krijgen geen optie meer was. Eigenlijk moest ik al blij zijn als ik geen uitzaaiingen had.”

Gevoelig en intuïtief
“Mijn eerste reactie was: ‘Dit kunnen mijn ouders er niet meer bij hebben.’ Een jaar eerder had mijn broertje namelijk na een zwaar ongeluk in coma gelegen. Hij was net weer een beetje hersteld, maar het had bij mijn ouders zijn tol geëist. Dat ik vooral met hen bezig was, is denk ik tekenend voor de manier waarop ik al die tijd had geleefd. Ik kom uit een gelukkig en liefdevol gezin, maar zoals dat in die tijd ging, was er weinig oog voor wie je als kind nou eigenlijk was. Mijn vader was druk met zijn werk, mijn moeder had reuma. Ik was als klein meisje al heel gevoelig en intuïtief, maar die eigenschap werd thuis een beetje ‘weggestopt’. Mijn ouders waren vermoedelijk bang dat ik me niet staande zou kunnen houden in de wereld als ik zo kwetsbaar  was, en leerden me sterk te zijn en door te zetten. Aan die instelling heb ik veel gehad, maar die heeft er ook voor gezorgd dat ik nooit helemaal mezelf kon zijn. De eetstoornis die ik in mijn puberteit heb gehad, was achteraf gezien denk ik al een signaal dat het niet goed met me ging. Onbewust heb ik me mijn hele leven aangepast aan de verwachtingen van anderen, omdat ik niet luisterde naar wat ik zélf wilde. Ik ging studeren en vond werk in de communicatie- en reclamesector, een ‘logische stap’. Ik stuurde op jonge leeftijd al een team aan, had leuke vrienden en een relatie. Mijn leven zag er eigenlijk perfect uit. Maar diep vanbinnen wist ik dat er iets niet klopte.”

‘De hoop dat ik ooit nog zwanger zou worden, moest ik definitief loslaten, wat heel pittig was.’

Echt gebroken
“Dat ik ziek werd, is achteraf gezien mijn wake-upcall geweest. Al werd ik in het begin natuurlijk overvallen door het heftige nieuws. Ik bleek gelukkig geen uitzaaiingen te hebben, waardoor de angst dat ik het niet zou overleven snel verdween. Helaas had ik wel de pech dat ik een heel agressieve variant van de ziekte had; er was geen andere mogelijkheid dan dat mijn baarmoeder helemaal verwijderd werd. De hoop dat ik ooit nog zwanger zou worden, moest ik definitief loslaten, wat heel pittig was. En toen ik net genezen was verklaard, ging mijn relatie uit. Het was onvermijdelijk, we wisten allebei al lang dat het niet goed ging.

Op dat moment kwam al het verdriet eruit, was ik echt gebroken. Het was vast niet alleen liefdesverdriet, maar ook rouw om alles wat er gebeurd was en het feit dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Ik heb mijn ex ook niets kwalijk genomen. Als ik niet ziek was geworden, was het waarschijnlijk al eerder uitgegaan. Ik ben hem juist dankbaar dat hij, ondanks dat het tussen ons al over was, bij me is gebleven toen ik ziek was. Dat had ik nodig, want mijn ouders en broertje wilde ik zo min mogelijk belasten. Nog steeds was ik dus meer met anderen bezig dan met mezelf. Misschien dat ik er daarom ook voor koos om de avond voor de operatie alleen te zijn. Ik wilde niemand zien en me in stilte voorbereiden op wat komen ging. Die nacht lag ik daar helemaal alleen, ik was best bang. En toen kreeg ik voor het eerst in jaren weer het gevoel dat ik als kind had gehad: dat ik op mijn intuïtie kon vertrouwen. En dat als ik daarnaar luisterde, alles wel goed zou komen. Hoe diep ik ook in de put zat, het voelde alsof dit helemaal de bedoeling was. Ik voelde me opeens zo sterk! Vanaf dat moment ben ik eindelijk weer langzaam mezelf geworden. Ik ben nog eventjes teruggegaan naar mijn oude baan bij het reclamebureau, maar dat ging niet meer. Ik kon me niet langer bezighouden met de vraag of een lettertype groen of paars moest zijn, opeens vond ik dat totaal niet belangrijk meer. Steeds meer kwam het besef dat ik mijn leven anders wilde aanpakken. Dat ik meer wilde luisteren naar wat mijn gevoel me ingaf, in plaats van naar wat anderen van me verwachtten. Na een jaar heb ik de knoop doorgehakt en ben ik voor mezelf begonnen.”

Het hele verhaal van Claire lees je in Vriendin 25.