Annika & Dorothy: ‘Dat we beiden een kind verloren, maakt onze band zo hecht’

3 mei 2017

Dat een vreselijke ervaring ook een mooi gevolg kan hebben, weten Annika en Dorothy. Ze verloren allebei een zoon en ontmoetten elkaar op internet, op een forum voor lotgenoten. “Ik kan oprecht zeggen dat zij mijn leven mooier heeft gemaakt.”

Dat een vreselijke ervaring ook een mooi gevolg kan hebben, weten Annika en Dorothy. Ze verloren allebei een zoon en ontmoetten elkaar op internet, op een forum voor lotgenoten. “Ik kan oprecht zeggen dat zij mijn leven mooier heeft gemaakt.”

"Ik kon alleen maar stamelen: ‘Ik kan niet bevallen van een dood kindje"
 

Slaapliedje
Terwijl ze door het park wandelen, blikt Annika terug op die verschrikkelijke dag in september 2011: “Mijn man Jeffrey ging mee naar de groei-echo. Hij verheugde zich erop Joeps hartje voor het eerst te horen kloppen. Zelf had ik het al een paar keer mogen horen. Ik vond dat snelle getik het mooiste geluid dat ik ooit had gehoord. Toen we in plaats van een kloppend hartje alleen een grijze waas op het scherm zagen en de echoscopiste wit weg zagen trekken, wisten we dat Joep was overleden. Ik kon alleen maar stamelen: ‘Ik kan niet bevallen van een dood kindje.’ Maar dat moest natuurlijk wel. Medicijnen om de bevalling op te wekken, wilde ik niet innemen. Ergens in mijn lijf zat nog een sprankje hoop, en daar hield ik me uit alle macht aan vast. Maar het onvermijdelijke gebeurde: ik zette Joep op de wereld. Aanvankelijk durfde ik hem niet vast te houden, maar toen de gynaecoloog hem in mijn armen legde, werd ik overvallen door een golf van liefde. Wat een prachtig mannetje. ‘Onze zoon is geboren!’ riep ik blij toen ik mijn vriendin belde. Ze wist niet hoe ze moest reageren, net als zo veel van onze vrienden en familieleden. Joep is nog een paar dagen bij ons gebleven, dat was heel fijn. Zijn afscheidsdienst was heel mooi: de pastoor zong een slaapliedje. De klap kwam na de begrafenis, elke cel in mijn lijf hunkerde naar mijn kind. Ik voelde een diep verlangen en een ontzettende behoefte om Joep te verzorgen en plat te knuffelen. Elke dag zat ik op mijn knieën bij zijn grafje. Wat wilde ik hem graag vasthouden.”

'Ik vond het allemaal zo onwerkelijk, ik kon het niet bevatten.'

Fijn lotgenotencontact
Dorothy herkent het gevoel door verdriet te worden verscheurd: “In plaats van een blozende baby mee naar huis te nemen, lag onze prachtige zoon Tristan levenloos in zijn bedje. In de week voor zijn afscheidsdienst en in de periode daarna leefde ik in een roes. Ik vond het allemaal zo onwerkelijk, ik kon het niet bevatten. Ik wist me geen raad met mijn gevoelens en probeerde niet te denken aan de ramp die zich had voltrokken. Maar natuurlijk kon ik mijn ogen er niet voor sluiten. Zelfs in mijn slaap speelde alles wat er was gebeurd zich als een film in mijn hoofd af. Tijdens de zwangerschap van onze dochter Angel, nu negen maanden oud, werd ik overvallen door een enorme angst. Hoewel ik ontzettend blij was met mijn zwangerschap, was ik tegelijkertijd doodsbenauwd. Ik wist dat het gruwelijk mis kon gaan.” Op internet vond ze de site van de Stichting Lieve Engeltjes. De site bleek een aparte groep te hebben voor moeders die een kind waren verloren en opnieuw zwanger waren. Daar kon ze haar zorgen, maar ook haar blijdschap over deze zwangerschap delen. Dorothy: “Bij de andere moeders vond ik zo veel herkenning. Het lotgenotencontact vond ik fijn, maar ook verschrikkelijk. Fijn omdat ik eindelijk mensen ontmoette die begrepen hoe ik me voelde en verschrikkelijk omdat ik erachter kwam dat veel mensen hun kind moeten missen.”

Lees het hele verhaal van Annika en Dorothy in Vriendin 18 en praat mee op het forum.