Placeholder

Anke werd zwanger door de pil heen: ‘Hoe kon dit?’

Na vier gezonde kinderen ging Anke (42) aan de pil; haar kinderwens was rijkelijk vervuld. Ineens droomde ze dat ze in verwachting was. “Mijn intuïtie zei dat er een vijfde op komst was, maar hoe groot is de kans dat je dwars door de pil zwanger raakt?”

Na vier gezonde kinderen ging Anke (42) aan de pil; haar kinderwens was rijkelijk vervuld. Ineens droomde ze dat ze in verwachting was. “Mijn intuïtie zei dat er een vijfde op komst was, maar hoe groot is de kans dat je dwars door de pil zwanger raakt?”

Anke: “Ik herinner me nog goed dat onze vaste gastouder out of the blue aan me vroeg of ik in verwachting was. Maar omdat ik niet zwanger kón zijn en ook niet was aangekomen, overrompelde haar vraag me en wuifde ik hem weg. Het was niet mogelijk, ik was immers aan de pil. Ik had misschien toch iets te veel chips en chocola gegeten…

Inmiddels slikte ik alweer drie jaar de anticonceptiepil, Microgynon 30. Dan heb je normaal gesproken een veilige anticonceptie- spiegel opgebouwd en ben je beschermd tegen zwangerschap. Dat is in principe al zo na de eerste strip, inclusief stopweek. Achteraf gezien was ik op dat moment ook niet zwanger. Maar na de opmerkingen van mijn gastouder begon het toch weer een beetje te kriebelen. Mijn fantasie ging met me aan de haal en voor de grap zei ik hardop: ‘Als je dan écht in mijn buik wilt komen, zul je je dwars door de pil heen moeten wringen. Ik was namelijk niet van plan daarmee te stoppen.’”

Droom of zwanger?
“Anderhalve maand later droomde ik dat ik zwanger was, van een meisje. Het voelde aan de ene kant heel onwerkelijk en tegelijk zo wezenlijk, alsof ik écht zwanger was. Ook toen ik weer wakker was. Ik had helemaal geen lichamelijke zwangerschapskenmerken zoals misselijkheid of gespannen borsten, maar voor mijn gevoel was ik ontzettend zwanger van nummer vijf. Alleen kon ik er met mijn verstand totaal niet bij. Het zal toch niet…? Hoe groot is de kans dat je dwars door de pil zwanger raakt? Ik vertelde mijn levendige droom meteen aan Gert. En dat ik intuïtief vermoedde dat ik misschien echt weer zwanger was, ondanks de pil. Hij reageerde net als ik: hij schrok. We moesten echt even slikken.

‘Ik was de pil niet één keer vergeten, dat wist ik zeker’

Niet omdat een kind niet welkom was, maar omdat we het totaal niet hadden verwacht. Bovendien hadden we allebei een intensieve baan en zou ik juist weer meer gaan werken, nu onze jongste zoon naar de basisschool zou gaan. Maar al vrij snel daarna zei Gert dat onze vier kinderen in liefde waren gekomen en dat – als ik echt zwanger zou zijn – dit kleintje net zo welkom was. Daar had hij gelijk in. En daarmee zetten we de eerste knop in ons hoofd om: de knop van de praktische aanpassingen die we zouden moeten doen. Want diep in mijn hart was ik meteen al happy toen ik droomde dat ik zwanger was. Maar goed, we moesten natuurlijk eerst nog het concrete bewijs afwachten.

Mijn stopweek van de pil was veertien dagen later, dus het verlossende antwoord liet nog even op zich wachten. Voor een zwangerschapstest was het nog te vroeg. Die is pas betrouwbaar vanaf de eerste dag waarop je normaal gesproken weer zou menstrueren. In mijn geval moesten we dus nog twee weken geduld hebben. Die duurden een eeuwigheid: ik wilde het liefst dezelfde dag nog bevestiging hebben, zodat we wisten waar we aan toe waren. Want dan konden we ons werk en het gezinsleven gaan herorganiseren waar dat nodig was.

Intussen zocht ik op internet antwoorden op de vragen die maar door mijn hoofd bleven spoken. Je zoekt toch naar een logische verklaring. Ik las dat de pil minder betrouwbaar is in geval van diarree, overgeven en bij gebruik van antibiotica. Maar geen van deze dingen was op mij van toepassing. En ik was de pil niet één keer vergeten in te nemen, daar was ik heel zeker van. Het bleef dus een groot raadsel hoe dit had kunnen gebeuren. Want… de stopweek brak aan en ik werd inderdaad niet ongesteld. Bij de apotheek haalde ik meteen een test. Gert en ik zagen het bewijs onmiskenbaar in beeld verschijnen: zwanger. We hielden elkaar vast, keken elkaar in de ogen en wisten: ook dit bijzondere avontuur gaan we met z’n allen aan, dit kunnen wij!

We realiseerden ons heel goed hoe uniek deze zwangerschap was en voelden ons nóg meer bevoorrecht en happy. Gert en ik hebben er wel veel over gepraat, om te kijken hoe we het logistiek en financieel het beste konden regelen. Ik ben gezinscoach en kindertherapeut en heb een eigen praktijk. Mijn werkzaamheden op een lager pitje zetten betekende dat we dat beslist in onze portemonnee zouden voelen. We gingen dus zuiniger leven: minder dure boodschappen en cadeautjes, we kochten tweedehands spullen en etentjes waren er voorlopig niet bij.”

‘Tegelijkertijd wist ik wat me te wachten stond: negen loodzware maanden’

Roze wolk en donderwolk
“Met opnieuw een kindin mijn buik voelde ik me de gelukkigste persoon van de wereld. Tegelijkertijd wist ik wat me te wachten stond: negen loodzware maanden. Bij alle kinderen was ik snel zwanger, maar de zwangerschappen waren een hel. Ik heb namelijk hyperemesis gravidarum, wat inhoudt dat je tijdens de hele zwangerschap extreem misselijk bent. Zo heftig, dat je bijna niks binnenhoudt en de kans bestaat dat je in het ziekenhuis moet worden opgenomen. Als je normaal gesproken ziek bent en overgeeft, voel je je daarna opgelucht. Maar bij deze aandoening duurt de misselijkheid tot aan de bevalling. Het voordeel leek misschien dat ik hierdoor weinig tot geen last had van extra zwangerschapskilo’s. Maar als ik mocht kiezen, was ik liever twee keer zo veel aangekomen en de helft minder misselijk.

Gelukkig wist ik steeds dat er aan het eind van de rit een lief, klein hummeltje in mijn armen zou liggen. En dan was ik die ellendige periode vrij snel weer vergeten. We vertelden nog dezelfde week aan onze familie en goede vrienden het wonderlijke nieuws. En in de weken daarna ook aan kennissen. We wisten namelijk dat de extreme misselijkheid ergens tussen week zes en zeven zou toeslaan en ik vanaf dat moment waarschijnlijk doodziek zou zijn. Onze verloskundige was ook een van de eersten die we op de hoogte brachten. Zij had ons geweldig geholpen en begeleid bij onze twee jongste kinderen. We hadden dus al een vertrouwensband. Dat was fijn, zeker als je in die eerste zes weken zo veel mogelijk geregeld wilt hebben. De eerste afspraak was daarom snel gemaakt. Ook de verloskundige was heel verrast en stond voor hetzelfde pil-raadsel als wij.”

‘Alsof ik een voorgevoel had dat er nog een meisje zou komen’

Toch een voorgevoel?
“Bijna alle babyspullen waren inmiddels de deur uit. Die hadden we verkocht of weggegeven. Gek genoeg had ik een aantal babypakjes en kleertjes van de meiden bewaard. Ik had het destijds niet over mijn hart kunnen verkrijgen om alles weg te doen. Alsof ik een voorgevoel had dat er nog een meisje zou komen. Ook het babybedje stond nog op zolder. Onze financiële middelen waren beperkt, dus gelukkig konden we de rest van de spullen die we nodig hadden op Marktplaats kopen en via vrienden regelen. En onze vaste gastouder, met wie we net hadden besproken dat ze minder zou gaan werken, kon ons gezin alsnog twee dagen in de week ondersteunen. Verhuizen naar een groter huis was niet nodig. Dat hadden we al gedaan toen we wisten dat nummer vier in aantocht was. En met een vijfde erbij zou het net passen. Het eerste jaar zou ze bij ons op de kamer slapen, daarna gingen we wat schuiven met de kamerindeling: de jongens konden samen op één kamer in een stapelbed, zodat er een babykamertje vrijkwam.”

Stiekem zo graag
“De reacties op ons onverwachte babynieuws waren wisselend. Er waren kennissen die hun bedenkingen hadden en die het afkeurden: ‘Je hebt al zo’n groot gezin, waarom nóg eentje erbij?’ Of: ‘In wat voor wereld zet je je kinderen?’ Sommigen grapten dat Gert en ik er wel pap van lusten. En er waren vrouwen die me huilend vertelden dat ze stiekem ook zo graag nog een derde of vierde kindje hadden gewild. Ze hadden het destijds niet aangedurfd, hun partner wilde het niet of ze hadden het überhaupt niet openlijk durven aankaarten bij hun man. Na de geboorte van Elyn besloten we om nu echt op safe te spelen en voor een sterilisatie te gaan. Maar of het lot er opnieuw mee speelde: nadat Gert van de operatie was hersteld, bleek tijdens de controle dat de ingreep was mislukt! En dat terwijl ik de pil niet meer slikte… We grapten dat we nu vast nóg een tweeling zouden krijgen. Zover is het niet gekomen. Maar of er ooit nog een zesde bij komt…? Zeg nooit nooit, want de wonderen zijn de wereld nog niet uit.”