Amber (39) maakte vorige zomer de aanslag op de Ramblas in Barcelona mee

14 augustus 2018

Precies een jaar geleden was Amber getuige van een terroristische aanslag in Barcelona. Een witte bestelbus reed in op voetgangers. Amber kon op een haar na aan de aanrijding ontsnappen doordat haar vriend haar op tijd wegtrok. ‘Ik ben nog altijd bang voor witte busjes.’

Precies een jaar geleden was Amber getuige van een terroristische aanslag in Barcelona. Een witte bestelbus reed in op voetgangers. Amber kon op een haar na aan de aanrijding ontsnappen doordat haar vriend haar op tijd wegtrok. ‘Ik ben nog altijd bang voor witte busjes.’

Een paar maanden geleden zette Amber, verstijfd van angst, haar auto stil op de vluchtstrook. “Toen een wit bestelbusje me passeerde, lukte het me niet veilig verder te rijden. Ik stond bijna bovenop de rem, zo bang was ik. De enige oplossing was mijn auto langs de kant zetten.”

De drukte mijden
Elke keer als ze zo’n wit busje ziet, komen de beelden van die afschuwelijke donderdag in augustus weer boven. Amber was die zomer met haar vriend Rutger een maand op vakantie in Zuid-Frankrijk. “Dat doen we elk jaar. Vanuit Frankrijk maken we dan af en toe een uitstapje. Lekker een paar dagen in een Airbnb in een leuke stad. Vorig jaar kozen we voor Barcelona. We hadden die dag net geluncht. Ik wilde daarna graag naar een bepaald tentje om koffie te drinken. Om dat te bereiken, moet je de Ramblas oversteken. Normaal gesproken zouden we daar nooit zijn gekomen; we proberen drukke plekken juist te mijden. De Ramblas, waar het barst van de souvenirwinkels en toeristen, was voor ons alleen een doorgangsroute.

Gered door een reflex
Ik weet nog dat mijn vriend vroeg hoe laat het was. Precies op dat moment hoorden we een superharde knal. Eerst dacht ik nog dat er iets heel hard omviel, maar algauw begonnen mensen te gillen en te schreeuwen. Een mensenmassa stormde onze kant op. Mijn vriend had meteen door wat er gebeurde, maar ik niet. Ik draaide me om en zag een wit busje met hoge snelheid op me af rijden. Ik keek recht in de koplampen, kon de chauffeur achter het stuur zien zitten. Mijn vriend sleurde me in een reflex opzij. Daarmee redde hij waarschijnlijk mijn leven. Als hij dat niet had gedaan, was ik hoe dan ook zwaargewond en misschien wel dood geweest. Het meisje dat achter me liep, werd wél geraakt. Ik zag haar langs me heen door de lucht vliegen. Het was afschuwelijk.

We hadden meteen door dat het helemaal mis was. Dit ging niet om een verkeersongeluk of een foutje. Je moet echt je best doen om met een auto op het voetgangersgebied van de Ramblas te komen.”

Horrorfilm
Amber en Rutger renden, net als tientallen andere mensen, een gebouw in. “We holden de trap op naar boven. Op de negende etage stopten we. Ik moest denken aan zo’n scène in een horrorfilm, waarin het meisje ook altijd naar zolder rent en geen kant meer op kan. Het leek me zinloos nog verder te lopen. We besloten op de negende etage te blijven. Daar verzamelden zich tientallen mensen van allerlei nationaliteiten. Ze krijsten, huilden, gilden, deden het in hun broek, omdat ze zo bang waren. Je kon hun angstzweet ruiken. Die geur, dat gekrijs en de intense paniek zal ik nooit vergeten.”

Lees het hele verhaal deze week in Vriendin.