Placeholder

Alissa ontwierp een draagbaar infuus: ‘Ik wil patiënten hun eigenwaarde teruggeven’

Alissa (27) kreeg op haar 19de acute leukemie en lag anderhalf jaar in het ziekenhuis. Die heftige ervaring gebruikte ze later in haar studie aan de Design Academy.

Alissa (27) kreeg op haar 19de acute leukemie en lag anderhalf jaar in het ziekenhuis. Die heftige ervaring gebruikte ze later in haar studie aan de Design Academy. Met haar afstudeerproject, een draagbaar infuus, verovert ze nu de wereld. “Ik wil het ziekenhuis een beetje menselijker maken.”

Alissa: “In januari stond ik in Las Vegas op de grootste technologiebeurs van de wereld. Ik had verwacht dat ik daar als pas afgestudeerde misschien niet helemaal serieus zou worden genomen. Maar niets was minder waar, ik kreeg alleen maar positieve reacties. Grote Amerikaanse bedrijven toonden interesse om mijn idee te kopen. En ik krijg ook mails uit China, Milaan en Parijs. Er zijn me al verschillende banen aangeboden en ik zou veel geld kunnen verdienen als ik de IV-Walk aan de hoogste bieder verkoop, maar dat is niet mijn doel. Veel belangrijker vind ik dat mijn infuus straks daadwerkelijk in Nederlandse ziekenhuizen terug te zien is.”

Opeens niet zo lekker
“Tot mijn negentiende was ik kerngezond. Van mijn familie was ik degene die het meeste groente en fruit at en mijn vriendinnen verbaasden zich soms over mijn onuitputtelijke energie; ik kon moeiteloos tot diep in de nacht uitgaan en de volgende ochtend weer vroeg opstaan om te sporten. Na mijn eindexamen zou ik filosofie gaan studeren, maar eerst stond er nog een vakantie naar Zuid-Afrika op de planning. Maar drie dagen voor vertrek voelde ik me opeens niet zo lekker. Ik had een opgezet hoofd en mijn rechterarm voelde heel zwaar. Ik realiseerde me ook dat ik al een tijdje wat vermoeider was, niks voor mij!

De huisarts nam bloed af, een onderzoek waarvan de uitslag een paar dagen later tijdens mijn vakantie zou komen. Toen ik een paar uur na het bezoek aan de dokter al een telefoontje kreeg met de vraag of ik meteen naar het ziekenhuis kon komen, wist ik dat dit geen goed nieuws was. Blijkbaar waren bij de eerste check van mijn bloed al meteen allerlei alarmbellen afgegaan. Ik bleek acute lymfatische leukemie te hebben, oftewel bloedkanker. Ik mocht alleen nog even thuis mijn pyjama gaan halen, daarna werd ik meteen opgenomen.
De vakantie werd gecanceld, net als als mijn studie.”

‘Bij de eerste check van mijn bloed gingen meteen alle alarmbellen af: dit was geen goed nieuws’

Toch vertrouwen
“Ik ben geen moment in paniek geweest; mijn instinct vertelde me dat ik dit ging overleven. Ik denk dat ik één keer gehuild heb, na dat moment ging ik in de overlevingsstand. De zusters vonden het volgens mij maar raar dat ik niet emotioneel was. Ze dachten waarschijnlijk dat ik nog in de ontkenningsfase zat, of dat ik te jong was om te beseffen hoe ernstig de situatie was. Dat was niet zo. Ik wist donders goed wat er aan de hand was, maar het zit in mijn karakter nuchter te blijven. Dat heb ik van mijn moeder. We wisten niet wat er ging gebeuren, dus wat had het voor zin om je daar op voorhand al in te verliezen?

Natuurlijk was het echt niet altijd makkelijk. Een paar keer was ik ’s nachts bang dat ik niet meer wakker zou worden, zo ziek voelde ik me. Ik kreeg een van de zwaarste chemokuren, maar zelfs die sloeg niet aan. De hoop van de artsen was gericht op een beenmergtransplantatie, maar daar konden we geen geschikte donor voor vinden. Omdat mijn moeder een Antilliaanse en Zuid-Amerikaanse achtergrond heeft, heb ik namelijk een complex bloedtype. De allerlaatste mogelijkheid was een stamceltransplantatie, waarbij gebruikgemaakt wordt van stamcellen uit de navelstreng van een baby. De donoren hiervoor zijn verzameld in een internationale databank, en dat kon voor mij ook de trefkans vergroten.

Inderdaad werd er nu wél een match gevonden, maar het nadeel was dat de behandeling erg risicovol zou zijn. De kans dat ik zou komen te overlijden, was groter dan dat ik de behandeling zou overleven. Toch bleef ik ook daaronder vrij rustig. Misschien zat ik wel te veel in de vechtmodus om te beseffen dat het mis kon gaan. Ik denk dat je instinctief goed aanvoelt wanneer het de verkeerde kant op gaat, en dat voorgevoel had ik niet. Ik had juist nog veel leven in me, ik vertrouwde op mijn lichaam. En inderdaad: de transplantatie verliep goed.

‘Nu begint het pas,’ zeiden de artsen. Die anderhalf jaar in het ziekenhuis had ik mentaal en fysiek goed doorstaan, maar nu moest ik met een zwak lichaam terug de maatschappij in.
Iedereen denkt dat je genezen bent, maar je kunt niet meer hetzelfde als vroeger. Na de transplantatie had ik het immuunsysteem van een pasgeboren baby, wat betekende dat ik al mijn vaccinaties opnieuw moest halen en bij het minste of geringste ziek werd. Dan is het best moeilijk om ‘zomaar verder te gaan met leven’.”

Kijk voor meer info op Alissarees.com.

Lees het hele verhaal van Alissa in Vriendin 12.